Hallo allemaal,
Af en toe lees ik met jullie forum mee, vaak heerlijk herkenbaar zijn jullie verhalen. Vandaar dat ik benieuwd ben of jullie dit ook herkennen. Mijn kleine meissie heeft zo'n eigen willetje! Nou, dat was vanaf de allereerste dag al bekend maar op het moment heeft ze het goed te pakken. Sinds anderhalve week heeft ze het 'niet doen' overgenomen, waarschijnlijk op het kdv. Bij alles wat ik wil waar zij geen zin in heeft, roept (of soms schreeuwt) ze: "niet doen!". Ow en boos kijken dat ze dan doet!
De laatste tijd gaat alles in de gebiedende wijs: "mama kom! Nee mama! Mama lopen!" en ga zo maar door. Wat ik absoluut niet wil, is dat zij gaat bepalen wat er moet gebeuren. Dus blijf ik streng, maar wat kost dat een energie soms! En soms weet ik ook even niet meer wat ik moet zeggen. Het moet natuurlijk geen welles/nietes spelletje worden. Maar het lijkt zo'n strijd waarvan ik merk dat ik in de loop van de dag steeds ongeduldiger wordt. Kan ik haar in het begin nog leuk afleiden met andere dingen, op een gegeven moment krijg ik dat niet meer voor elkaar en zeg ik gewoon; " wel doen". Tja...
Ik weet dat het een fase is en dat ik het eigenlijk zou moeten toejuichen. Ik bedoel, ze is duidelijk haar grenzen aan het opzoeken en haar zelfstandigheid aan het ontdekken. Gezonde ontwikkeling dus, maar heeft iemand misschien toch een gouden tip?
Groetjes,
de mama van Janne
Af en toe lees ik met jullie forum mee, vaak heerlijk herkenbaar zijn jullie verhalen. Vandaar dat ik benieuwd ben of jullie dit ook herkennen. Mijn kleine meissie heeft zo'n eigen willetje! Nou, dat was vanaf de allereerste dag al bekend maar op het moment heeft ze het goed te pakken. Sinds anderhalve week heeft ze het 'niet doen' overgenomen, waarschijnlijk op het kdv. Bij alles wat ik wil waar zij geen zin in heeft, roept (of soms schreeuwt) ze: "niet doen!". Ow en boos kijken dat ze dan doet!
De laatste tijd gaat alles in de gebiedende wijs: "mama kom! Nee mama! Mama lopen!" en ga zo maar door. Wat ik absoluut niet wil, is dat zij gaat bepalen wat er moet gebeuren. Dus blijf ik streng, maar wat kost dat een energie soms! En soms weet ik ook even niet meer wat ik moet zeggen. Het moet natuurlijk geen welles/nietes spelletje worden. Maar het lijkt zo'n strijd waarvan ik merk dat ik in de loop van de dag steeds ongeduldiger wordt. Kan ik haar in het begin nog leuk afleiden met andere dingen, op een gegeven moment krijg ik dat niet meer voor elkaar en zeg ik gewoon; " wel doen". Tja...
Ik weet dat het een fase is en dat ik het eigenlijk zou moeten toejuichen. Ik bedoel, ze is duidelijk haar grenzen aan het opzoeken en haar zelfstandigheid aan het ontdekken. Gezonde ontwikkeling dus, maar heeft iemand misschien toch een gouden tip?
Groetjes,
de mama van Janne