Niet in staat om te werken

[Gebruiker10380593]

Hallo allemaal,

Ik probeer het even kort te vertellen. Ik ben voor lichamelijke klachten eindelijk naar de dokter gegaan. In het verleden heb ik veel meegemaakt en naar een psycholoog geweest ivm paniekaanvallen en waarschijnlijk ptss (merk ik nu niks meer van na EMDR). Door traumatische gebeurtenissen ben ik behoorlijk veel vertrouwen in de mensheid verloren (seksueel misbruik in vertrouwelijke kring). De dokter begon dus over mijn paniekaanvallen terwijl ik kwam voor de lichamelijke klachten, ze linkt dit natuurlijk aan elkaar maar nu hadden we het dus even over hoe ik me voel en ik gaf aan dat ik wel geschaad ben, en flinke muren om mij heen bouw en soms niet lekker in mijn vel zit, maar dat mijn zoontje dit altijd weer helemaal goed Maaakt. (Sinds zijn geboorte ben ik echt alleen nog maar gelukkig) Ik heb nu een soort van knoop in mijn maag omdat ik bang ben dat ze mijn geen goede moeder vinden omdat ik me lichamelijk zo slecht voel, het gaat echt heel goed mijn zoontje is mega blij met mij en ik met hem, hij doet het zooo goed en is altijd vrolijk en ik ook door hem. Niemand merkt aan mij dat ik in me hoofd soms heel veel aan het denken ben, maar ik kan het niet goed uitleggen ik heb altijd het gevoel als ik over het verleden begin of ga praten met iemand, dan voel ik me gewoon geen goede moeder ofzo.. ik ben een jonge moeder en we doen het zooo goed samen, ik wilde eigenlijk het verleden laten rusten maar dan begint een dokter er weer over, ik wil me gewoon graag normaal voelen ipv weer met het verleden geconfronteerd te worden, aan de andere kant denk ik ook weer van ga hulp zoeken want dit is alleen maar goed voor mij zelf en de mensen om mij heen. Het enige wat ik dus doe is mezelf heel erg afsluiten van de buitenwereld, ik wil ook 24/7 bij mijn zoontje zijn en laat hem nooit ergens alleen, ik gaf ook aan dat ik hem niet naar de opvang wil doen.. ik heb op dit moment een uitkering maar de gemeente wil natuurlijk dat ik ga werken.. ik weet gewoon niet hoe ik het aan moet pakken, mijn zoontje is echt mijn alles en ik wil niet dat mensen denken dat mijn zoontje onder mijn lichamelijke klachten lijd want dit is absoluut niet zo, ik heb vaak onverklaarbare pijn op veel plekken ik heb nu een uitgebreid bloedonderzoek en volgende week mag ik weer naar de dokter. Dit is toch geen reden waardoor ze gaan denken dat ik het niet alleen kan ofzo? Sorry voor mijn lange verhaal, ik voel een bepaalde stress die ik niet kan verklaren. Als ik aan werken denk krijg ik mega veel stress, en ik voel gewoon dat de gemeente hier schijt aan heeft.. ik heb daar ook niet gesproken over mijn verleden en trauma’s enzovoort. Alleen over mijn lichamelijke klachten, maar dan heb ik weer zo’n gevoel van ik wil niet dat ze mij zielig vinden. Ik vind het even heel moeilijk. Een dokter komt dan met vragen zoals, denk je wel eens een eind te maken aan je leven? Dit is absoluuuuuut niet het geval, ik voel me nu gewoon weer zo rot omdat alles weer naar boven word gehaald. Sinds mijn zoontje wil ik dit gewoon wegstoppen. Ik doe het zo goed samen met hem en dan worden er toch weer dingen bij gehaald uit het verleden. Mag ik jullie mening, tips en adviezen. Alvast heel erg bedankt!
Liefs deze bezorgde en te veel nadenkende mama??

 

[Just-Me]

Dat je iets hebt meegemaakt doet in mijn ogen echt niet af aan of je een goede moeder bent! Het is vervelend als het verleden weer opgerakeld wordt.

Ik denk dat als ik je verhaal lees, je vooral zou willen zeggen; blijf bij jezelf, vertrouw op je eigen kunnen en je doet het goed voor je zoontje. Anderzijds, jou geluk mag misschien niet helemaal afhangen van je zoontje? En dat bedoel ik meer in de zin van; ontneem hem zijn kans om te groeien en ontwikkelen buiten jou om niet… Ergens spelen, of een uurtje zijn, of een kinderopvang kan ook waardevol zijn voor hem? (Ik weet natuurlijk niet hoe oud hij is) Doe het zoals voor jou goed voelt, maar je bent geen slechte moeder en krijgt geen ongelukkiger kind als je zowel voor hem als voor jezelf zorgt! En ik weet uit ervaring dat hoe hard je iets soms ook met rust wil laten, het soms niet weg blijft. En mocht je dit alsnog aan gaan of er af en toe over praten of hulp zoeken op welke manier dan ook, je bent nog steeds een goede moeder. En misschien nóg wel een betere, omdat je voor jezelf zorgt en dit ook weer meegeeft aan je zoontje ? Maar laat je niet gek maken door de gedachte dat er iets niet goed is, want ik denk dat dat het je heel moeilijk maakt.

 

[Essil]

Tot je zoon 4 is heb je geen sollicitatieplicht in de bijstandsuitkering.
Om psychische redenen kan je ook afgekeurd worden voor werk. Maar in hoeverre men zich daarvan zorgen gaat maken om jouw capaciteiten als ouder? Geen idee.
Schikt het werken je af omdat je dan weg bent van je kind?
Of vanwege eerdere werkervaring? In dat laatste geval kan het misschien helpen iets heel anders te zoeken.
Ik heb ook de ervaring dat ik veel meer van het leven geniet, wanneer ik mijn kind zie genieten. Zo aanstekelijk!