<p>Na 2 jaar ben ik dan eindelijk 9 weken in verwachting van ons eerste kindje. De afgelopen 2 jaar zijn niet makkelijk geweest na meerdere miskramen, onderzoeken, ziekenhuistraject dat uiteindelijk onderbroken werd door Corona. We zijn heel erg blij dat het toch weer zelf is gelukt in plaats van met hulp van het ziekenhuis.</p><p>ondanks dat ik erg blij ben dat het weer is gelukt, overschaduwt mijn onzekerheid en de angst dat het weer misgaat. Ik heb inmiddels al meerdere goede echo’s gehad. Na een echo gaat het even goed, maar daarna ga ik me weer focussen op mijn kwaaltjes die af en toe minder zijn en vraag ik me af of het hartje niet is gestopt met kloppen.</p><p>Komend weekend gaan we het aan ouders/broers/zussen vertellen. Eigenlijk zie ik er best tegenop, want ik ben ook bang dat ik ze daarna weer moet vertellen dat het misschien mis is gegaan. Het liefst stel ik het vertellen aan anderen zo lang mogelijk uit.</p><p>ik vind het zo jammer dat ik me zo voel. Meestal verwacht de omgeving wel dat je op een roze wolk zit, maar daar is bij mij niet echt sprake van. Ik probeer mezelf ook te vertellen dat de kans dat het goed gaat veel groter is dan dat het nog misgaat en dat helpt soms even.</p><p>Zijn er meer mensen die zich zo hebben gevoeld tijdens de zwangerschap? Hebben jullie tips om de tijd positiever door te komen? Ik hoop zo dat die roze wolk nog komt, want dit is alles wat we wilden</p>