Niet meer leuk en hoe zijn jullie mannen eronder?

A

Anoniem

Guest
<p>Hallo allemaal, </p><p> </p><p>Ik moet toch even mijn hart luchten. Ik lees hier vaak mee maar reageer niet zoveel. Ik zit nu in ronde 11 en ik vind het echt niet leuk meer... nu al! Onderzoeken zijn net achter de rug en alles is goed. Nu nog 6 maanden proberen zonder hulp en dan eventueel terug. Mijn man wil het ook graag maar kan de laatste tijd minder begrip opbrengen voor mijn frustratie dat het niet lukt. Hij zegt dan : het komt als het komt, of dat nu deze maand is of pas volgend jaar. </p><p>Nou daar kan ik boos om worden en ik voel me nu ook echt alleen hierin. Iedereen om me heen wordt gemakkelijk zwanger, de meesten na 1x proberen of zelfs per ongeluk. En ik? Ik faal elke maand weer... </p><p>Wie voelt zich ook zo? En hoe zijn jullie mannen eronder ?</p>
 
Hi, 
Mijn man reageerde precies t zelfde. T komt zoals t komt. En als t niet komt zal daar wel rede voor zijn. Ondanks dat hij t ook graag wilde. 
Alles was hier goed. Topsperma, 6 eitjes elke maand aan iedere kant. Elke maand eisprong,  cyclus van 27 dgn, goed baarmoederslijmvlies, geen obstructies, hormonen in balans. Begreep niet waarom t niet lukte. Zwaar teleurgesteld in mn lijf. Ik had het opgegeven. Poging 22 raak. Nu 23 weken zwanger. 
Enige wat ik kan zeggen is laat je niet gek maken en geef de moed niet op soms duurt t langer. 
Grtjs nvn
 
Mijn man was gelukkig meelevend en die snapte t als ik weer baalde/verdrietig was als ik ongesteld werd. Bij ons heeft t een jaar geduurd. Omdat je er zo mee bezig bent valt t extra op dat er mensen zwanger zijn. Ik weet hoe moeilijk t is maar probeer t wat los te laten. Stress helpt ook niet! 
 
Hey,
 
heel herkenbaar. Hier is het ook nog een paar keer mis gegaan met 3x een vroege mk, 1x met 6 wkn en een keer met 2 mnd.
Ik merk dat we hier over niet op dezelfde lijn zitten.
Hij is meer pragmatisch, ik ben veel emotioneler.
 
Mannen hebben niet altijd door denk ik dat een wel of niet een wereld van verschil kan zijn,
 
Knuffel!
 
Best herkenbaar. Mijn wens om moeder te worden is al van kleins af aan. In je hoofd al jaren bezig met 'als het zo ver is' dan maak je de keuze om te stoppen met de pil (al vet spannend....) en dan duurt het maar en duurt het maar.
Ondertussen 2 vriendinnen die wél zwanger worden..
Onderzoeken gehad zag er opzich prima uit. Mogen in juni weer terug komen als het niet is gelukt. Ik ga er eigenlijk vanuit dat het gewoon lukt voor de tijd. Maar dat betekend nog maar 2 pogingen waarvan ik er 1 niet samen met mijn partner op vakantie ben.
Dus. 
Mijn man is er ook wat rustiger onder: het komt vanzelf wel.
Dan wil ik bijna wel schreeuwen: JA DAT HOOP IK OOK.
De zin om het iedere keer weer op te brengen is nog vol te houden maar de moed begint aardig weg te zakken.....
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan