Niet meer zo schattig.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Ik heb een zoontje van bijna vier en ik ben nu 30 weken zwanger van de tweede. En toen ik gisteren de babyfoto's van mijn zoontje zat te kijken dacht ik: je bent gewoon niet meer zo schattig als toen. Toen tuttelde je meer en sneller met hem en was hij schattig en snoezig en kon je gewoon van hem genieten.
Nu is hij groot, gaat hij naar school, is hij soms heel brutaal en ongehoorzaam, wil ie heel de tijd kletsen of per se iets met je doen. En daar heb ik best wel moeite mee merk ik. Ik moet anders van hem leren genieten en das best moeilijk.
Ik word snel boos op hem of ik word moe van zijn geklets of gedoe. En dat is soms moeilijk toe te geven of te beseffen voor mezelf dat ik me zo kan voelen tegenover mijn eigen kind.
Het is lastig te beseffen dat hij nu groter is en inderdaad niet meer zo schattig als toen hij klein(er) was.
En das best moeilijk.

Hebben daar nog meer moeders/ouders last van gehad?

Groetjes Gerrie.
 
Hoi Gerry,

Je bent absoluut niet alleen hoor. Zo'n periode heb ik ook gehad met mijn oudste dochter toen zij 4 was.. Je komt in een heel andere levensfase terecht (daarbij ben je ook nog eens lekker zwanger....) en dat kost tijd en energie om daar je ritme weer in te vinden. Vanzelf ga je genieten van de wijze dingen die je zoon je verteld, van de wereldvragen die hij heeft, van de knuffels die echt wel weer terug komen en vooral van je groter wordende zoon.
Hij krijgt zelf ook enorm veel voor zijn kiezen en dat moet hij toch ook kwijt..waar beter als de veilige thuishaven.

Tja dat babyvet is voor altijd verdwenen het is niet anders, dat aandoenlijke praten etc etc. maar je leert er waarschijnlijk vanzelf je weg in te vinden!

Sterkte met je gevoel, je zwangerschap en je grote mannetje
 
Hoi Gerrie,
Het lijkt me heel normaal hoor, ik heb het hier ook gehad. Je kind is ineens groot en geen baby meer.
Ik ben bevallen van de tweede toen de oudste net 4 was. Je oudste zit dan al in zo'n overgangsfase en daarbij gieren de hormonen ook nog eens door je lijf. Is niet echt bevordelijk voor je geduld.
Nu is mijn tweede ook alweer een jaar en ik merk dat ik van allebei evenveel geniet, maar dan op een andere manier.
Ik probeer me er wel heel bewust van te zijn om genoeg 1 op 1 tijd te nemen met de oudste.
Zo hebben we gisteren samen een kerststukje gemaakt en daar kunnen we dan samen enorm van genieten.
Succes verder, ook met je zwangerschap.
Sil
 
Hoi, af en toe halen ze je het bloed onder de nagels uit, maar als je goed kijkt doen ze ook vaak erg grappige dingen of komen ze met geweldige uitspraken. Mijn oudste is 6, mijn jongste 4 en ik heb zelf een moeilijk jaar achter de rug: darmproblemen/oververmoeid. Echt niet altijd goed gehumeurd en evenveel geduld. Maar die kinderen, hoe vermoeiend ze soms ook zijn, zijn ook weer zo verschrikkelijk lief. Nu het lichamelijk weer beter met me gaat zie ik dat weer veel meer. Blijf genieten. Ook de grootste deugniet valt als en toe uit zijn rol en is dan zo vertederend. Het babyvet is er dan wel af, maar zo'n ukkie die opeens in de schoolbanken zit kan ook zo vertederen. Juist dat hij al zo groot wordt: het eerste liedje dat hij spontaan begint te zingen en op school geleerd heeft (en bij jou jouw jeugdherrineringen ophaalt), leren lezen, etc. Al die dingen zijn ook schattig.
 
hoi hoi
Ik denk dat iedereen wel eens zo'n periode heeft.
Mijn oudste dochter is nu 5,5 en de jongste is 6 wk....dan zie je idd het verschil.
Ik geef mijn oudste apart aandacht en daar komen vaak hele spontane en lieve dingen te voorschijn.
Ze haalt vaak het bloed onder je nagels vandaan..grote mond, niet luisteren enz maar daar tegen over staan weer zoveel lieve dingen zoals spontaan zeggen ik hou heel van jouw, s'morgens koffie brengen op bed(hebben een senseo...voor het geval men denkt dat ze met een 'gewoon'apparaat aan de slag gaat)of een lekkere boterham brengen..moeten we niet kijken naar de rommel in de keuken...hahaha
Het babyvet is idd weg maar daar tegenover staan zoveel leuke, lieve spontane dingen
en idd wijze uitspraken dat je niet lang boos kan blijven....
Elke leeftijd heeft zijn charme..als je jongste haar huiluren heeft denk ik weleens was je maar zo groot als je zus....
Zo zie je maar het kan ook andersom zijn...

geniet...voor je het weet vliegen ze uit...
groetjes
 
Hai hai,

Bedankt voor jullie reacties. Toch fijn om een beetje herkenning te lezen in zulke situaties.
Bij mijn zoontje is denk ik het grootste probleem dat ik me soms afvraag of dingen nog wel spontaan zijn. Sommige dingen doet hij ook enorm gefrustreerd (voor aandacht natuurlijk) en dat heeft een averechts effect, want dat vind ik vervelend om te zien/horen en dan ben je zelf ook minder spontaan vind ik.
Zo zaten we laatst zijn peuterstukjes terug te kijken van de thuisvideo's en dan zie je het verschil. Alles wat ie doet doet ie omdat het spontaan uit zichzelf komt.

Nu heeft ie bijvoorbeeld van die dingen dat ie keihard, over de top, gaat lachen als hij mij of zijn vader hoort lachen. Dat werkt dan averechts op zo'n moment. Of als hij mij dan hoort zeggen dat hij net zo lief over de buik aaide tegen zijn vader (ik ben 34 weken zwanger van de 2e) dan gaat hij dat elke keer doen. Dan kan ik er niet meer van genieten want ik weet dat hij het expres alleen maar doet voor een reactie.
Dat is zo jammer.

Kleintjes doen dingen spontaan, die kunnen daar nog neit over nadenken, dus dan kun je daar ook van genieten spontaan. Je hoeft niet over elke kus of opmerking na te denken.
Dat is denk ik het grootste en moeilijkste verschil.

Herkenbaar weer?
Groetjes Gerrie.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan