Beste allemaal,
Laat ik voorop stellen dat ik besef hoe gezegend ik ben en ik besef dat er stellen zijn die moeten omgaan met het verdriet ongewenst kinderloos te zijn. Maar ik moet ergens mijn ei kwijt en doe dat dan hier. Ik hoop dat er niemand door gekwetst is.
Ik heb meteen aan het begin van de relatie met mijn man gezegd dat ik een groot gezin wil. Hij gaf aan daar geen idee over te hebben.
Ondertussen hebben we een super mooi stel kinderen, twee nu.
De eerste was niet makkelijk en mijn man vond het moeilijk en zwaar, ik ook overigens. Maar ik had meteen een sterkte wens voor een tweede, hij minder. Uiteindelijk, toen het makkelijker werd, wilde mijn man toch ook.
Toen ik zwanger was van mijn tweede hebben we regelmatig besproken dat met oog op klimaat 2 kinderen eigenlijk goed is. We zijn best wel bezig met klimaat en laten daar al best wel wat voor (geen vlees, geen auto, niet vliegen, niet relevant voor mijn verhaal maar goed).
Dat is een argument waar ik nooit omheen kan, want tja... Klimaatverandering is een feit en het beangstigt me best wel als ik denk aan de toekomst van de kinderen.
Toch wil ik gevoelsmatig een derde. Ik wil een groot gezin waarop ze kunnen terugvallen. Ik vind met z'n tweeen zo kwetsbaar. Dat komt vooral door veel families in mijn directe omgeving die kinderen hebben verloren. Het is bij mij echt alleen maar een gevoel, geen rationeel argument om nog een kindje te krijgen.
Mijn man wil echt niet meer, en ik wil echt wel!
Ik voel me echt een muts dat het me zo in de ban houdt, want waarom kan ik niet tevreden zijn met wat ik heb?
Is er iemand die dit herkent en dit los heeft weten te laten? Het lijkt wel het enige te zijn waar ik aan kan denken! Zo stom, ik weet het!
Sorry voor het leeglopen hier!
Laat ik voorop stellen dat ik besef hoe gezegend ik ben en ik besef dat er stellen zijn die moeten omgaan met het verdriet ongewenst kinderloos te zijn. Maar ik moet ergens mijn ei kwijt en doe dat dan hier. Ik hoop dat er niemand door gekwetst is.
Ik heb meteen aan het begin van de relatie met mijn man gezegd dat ik een groot gezin wil. Hij gaf aan daar geen idee over te hebben.
Ondertussen hebben we een super mooi stel kinderen, twee nu.
De eerste was niet makkelijk en mijn man vond het moeilijk en zwaar, ik ook overigens. Maar ik had meteen een sterkte wens voor een tweede, hij minder. Uiteindelijk, toen het makkelijker werd, wilde mijn man toch ook.
Toen ik zwanger was van mijn tweede hebben we regelmatig besproken dat met oog op klimaat 2 kinderen eigenlijk goed is. We zijn best wel bezig met klimaat en laten daar al best wel wat voor (geen vlees, geen auto, niet vliegen, niet relevant voor mijn verhaal maar goed).
Dat is een argument waar ik nooit omheen kan, want tja... Klimaatverandering is een feit en het beangstigt me best wel als ik denk aan de toekomst van de kinderen.
Toch wil ik gevoelsmatig een derde. Ik wil een groot gezin waarop ze kunnen terugvallen. Ik vind met z'n tweeen zo kwetsbaar. Dat komt vooral door veel families in mijn directe omgeving die kinderen hebben verloren. Het is bij mij echt alleen maar een gevoel, geen rationeel argument om nog een kindje te krijgen.
Mijn man wil echt niet meer, en ik wil echt wel!
Ik voel me echt een muts dat het me zo in de ban houdt, want waarom kan ik niet tevreden zijn met wat ik heb?
Is er iemand die dit herkent en dit los heeft weten te laten? Het lijkt wel het enige te zijn waar ik aan kan denken! Zo stom, ik weet het!
Sorry voor het leeglopen hier!