niet verwacht,maar toch...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hé meiden,
Ik voel me zo naar...
Sorry hoor,moet even mij ei kwijt.
Mijn man en ik hebben altijd gezegd dat we maar één kindje wilden,Waarom?Geen idee,dat was gewoon een gevoel.
Toen de oudste geboren is(in 2001),voelde het voor ons ook gewoon compleet.
In al die jaren die daarop volgden hebben we het nooit over een tweede gehad,tot 2005,toen hadden we tóch de wens om een tweede kindje te krijgen.
Ik raakte snel zwanger en Delano werd geboren.
In onze omgeving was iedereen enorm verbaasd dat ik zwanger was,we wilden immers maar één kindje.
En nu word ik al naar bij het idee dat Delano de laatste zal zijn!Heel raar maar het is echt zo.
Ik zou nóg wel een kindje willen maar mijn man is hier heel duidelijk in,voor hem is het klaar en wil zich zelfs laten steriliseren!
Sterilisatie was ook de afspraak,toen ik nog zwanger was hebben we dit afgesproken,als de kleine geboren zou zijn zou hij zich laten steriliseren,juist ik wilde dat graag.
Ik wil liever niet meer aan de pil,dus sterilisatie is de meest logische oplossing.
Maar dan is alles definitief,al zegt mijn man dat er geen derde kindje komt,is dan de knoop gewoon definitief doorgehakt.
Ik vind wel dat je er met zijn tweeën helemaal achter moet staan om een kindje te krijgen,en ook ik weet dat mijn man hierin niet van gedachte veranderd,maar toch.
Het idee dat ik nooit meer zwanger zal zijn,nooit meer zo'n kleine baby...
Blijft dit gevoel altijd,ook al heb je 10 kinderen?
Is het altijd een stukje afsluiten en acceptatie dat het nu de laatste is,of ben ik de enige?
Zo,het is een lang verhaal geworden,maar het lucht wel op!!!
Groetjes Tanja
 

Kan het me wel voorstellen hoe je je voelt,.. Maar ik denk dat iedereen eens op zo'n punt komt. Net wat je zegt..

Praat er over een tijdje nog eens rustig met hem over. Nu vind hij het misschien nog te druk met de kleine etc, en is het straks als hij iets ouder is weer heel anders.

Het blijft een beslissing die je samen neemt..
Heel veel succes!

Esmé mv Kay



 
Ik herken jouw gevoel heel goed. Wij riepen in eerste instantie, in het begin van onze relatie, dat we geen kinderen wilden. We hadden het immers goed en konden gaan en staan waar we wilden. Maar gaandeweg kwamen we tot de conclusie dat we wel graag een kindje wilden, maar dan ook echt maar één. En ja hoor, één jaar na de geboorte van Merijn begon het bij mij  al weer te kriebelen. Uiteindelijk met het resultaat dat  ruim 25 maanden na de geboorte van Merijn, Siebe werd geboren.

Nu, bijna 9 maanden later en inmiddels alleenstaand geworden, kan ik wel eens heel verdrietig worden dat het hier bij zal blijven.  Ik zou nog zo graag eens zwanger willen zijn  van een man die het wel leuk vindt dat ik zwanger ben en ook trots op me is en aandacht aan me besteedt tijdens de zwangerschap. En ik zou zo graag eens een normale en vooral gelukkige en onbezorgde  kraamtijd willen meemaken. Ik heb vóór mijn relatie met M. altijd gezegd dat ik graag 3 kinderen wilde. Hoe wisselend kan iemand zijn, niet waar.

Tegenwoordig zeg ik wel eens voor de grap tegen mensen in mijn omgeving dat er voor mij wellicht nog een liefdesbaby is weggelegd. Ik geloof er eerlijk gezegd niet helemaal in, mede vanwege mijn leeftijd en het feit dat je normaal gesproken bij een nieuwe relatie niet meteen aan een baby gaat denken, maar diep in mijn hart, zou ik best heel graag willen. Ach,.......er zit niks anders op dan af te wachten... wie zal het zeggen. Net zo  min als ik niet kon verwachten dat ik 8 weken na de geboorte van Siebe alleenstaand zou worden, kan ik ook niet voorzien hoe het verder allemaal gaat verlopen, dus wie weet....

Groetjes Fonske

 
Ik denk dat het gevoel wel altijd blijft. Wij hebben dus inmiddels 3 mooie meiden, maar ik merk ook dat ik steeds meer denk of ik niet ooit nog een 4e zou willen!!
Momenteel vindt m'n man 3 wel genoeg, maar dat zei hij bij 2 ook!

Maar goed, we zijn nog jong (27 en 26) dus wie weet over een paar jaar...........
 
Ik kan me het heel goed voorstellen dat je dit gevoel hebt. Toen ik in 1998 een autoongeluk heb gehad was het voor mij onvoorstelbaar om ooit zwanger te mogen worden. Gelukkig ben ik 4 jaar later geopereerd en was de weg vrij om zwanger te worden.
Toen ik eenmaal zwanger van Jorick was, kon ik me niet voorstellen dat ik ooit weer zwanger zou willen zijn. Ik had zwangerschapsvergiftiging en moest vanaf de 28e zwangerschapsweek op bed liggen en de verloskundige kwam thuis om me te onderzoeken. Wat was dat erg. Toen bij de geboorte bleek dat alles goed was, was ik dit wel snel vergeten. Na anderhalf jaar werd bij mijn beste vriendin een meisje geboren en ik kon het niet van mij afzetten, heerlijk om weer het gevoel te hebben dat er iets in je buik groeit en dat dat het kindje van jou en je partner is. Geboren uit liefde...
Dus hup weer snel zwanger, maar mijn zwangerschap was echt niet perfect. En daarom hebben wij nu echt besloten dat het risico voor mij en een eventuele 3e zwangerschap / baby, gewoon te groot is. Ben dus nu tijdelijk aan de pil maar het is de bedoeling dat mijn man zich zal laten sterriliseren. Het is niet anders......

Praat er goed over met je partner, dan komt het vast wel goed en maak je een juiste beslissing.

Jolanda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan