Niet willen knuffelen..

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi meiden,

Eigenlijk mag ik absoluut niet 'klagen' want Noah is een heerlijk, gezond en vrolijk ventje, maar toch vind ik het best wel eens jammer dat hij totáál geen 'zitvlees' heeft. Hij wil echt nooit op schoot, niet vastgehouden of getild worden. Kusjes geven- of krijgen vind hij maar niks (hij draait meestal z'n hoofd weg) en 'zoete' dingen als voorgelezen worden, bij papa en mama in bed liggen of samen t.v kijken zijn ook niet aan hem besteed.

Als ik hem ophaal van de creche krijg ik meestal wel een lach van hem, maar dan gaat hij gewoon weer verder met spelen. Hij komt niet naar me toe gelopen ofzo. Soms doet dat best wel een beetje pijn, als ik zie hoe de andere kindjes vol enthousiasme op hun mama komen afgerend.
Ook als hij moe is of bijvoorbeeld is gevallen wil hij niet dat ik hem knuffel. Als ik hem dan optil zet hij altijd met zijn beentjes tegen me af, om weer op de grond te worden gezet.

Nogmaals, we zijn dolgelukkig met ons ventje die eigenlijk altijd vrolijk is en het gewoonweg heerlijk vind om te mogen spelen en lekker z'n eigen gang te kunnen gaan, maar ik kan toch niet ontkennen dat ik stiekem hoop dat een tweede kindje wat knuffeliger is...

Heeft een van jullie toevallig ook zo'n kleine vrijbuiter? En is daar nog verbetering in gekomen door de jaren heen, of kan ik er eigenlijk wel van uit gaan dat nu hij - met 1,5 jaar - zo is, hij waarschijnlijk nooit een knuffelkont zal worden?

Liefs, 10e

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi 10e,

goped dat je de positieve kanten van jullie mannetje ziet en je daar bewust van bent. Kan toch begrijpen dat je het knuffelen mist. Tijn knuffelt gelukkig wel, maar alleen op momenten dat hij daar zin in heeft. Hij is ook helemaal wild op boekjes lezen, maar doet dat net zo graag staand aan de bank, dus daar halen wij het knuffelen ook niet uit. Het zijn bij Tijn veel korte momenten, hij heeft het er gewoon veel te druk voor.
Het kinderdagverblijf is wel herkenbaar. Tijn wil nog wel eens zwaaien of mama roepen, maar gaat dan ook lekker met zijn eigen ding verder. Vind dat zelf wel prima. Vind het erg leuk om hem daar bezig te zien en laat voor mij ook zien dat hij het er prima naar zijn zin heeft.
Ben bang dat het er wel een beetje inzit. Natuurlijk kunnen kinderen veranderen, maar zie datg dan eerder gebeuren als hij kleuter is of zo.
Als je er zelf veel behoefte aan hebt kun je het wel inbouwen denk ik. Als jij bij het avondritueel een boekje lezen inbouwt is dat even gas terug en samen de dag afsluiten. In het begin vindt hij het misschien maar niets (en moet je het ook vooral heel kort houden) , maar hij zal eraan wennen en dan is het goed voor 2 partijen denk ik.
Ook kun je zelf een hoop uit stoeien halen, iets wat jouw kleine vrijbuiter waarschijnlijk wel erg leuk vindt, of zeker zal gaan vinden...

Succes ermee!

liefs Natasja

 

[Bloempje27]

Hey meid,

Hier hebben we ook geen knuffelbeer hoor. Loïs is altijd al erg ondernemend geweest. Alleen als ze erg verdrietig is of ziek dan wil ze nog wel op schoot en hangt ze tegen me aan. Maar voor de rest wil ze lekker haar eigen gang gaan. Zodra het verdriet of ziek-zijn weer over is, dan gaat ze hup... weer van de schoot af. Ze wil af en toe wel een kusje geven maar alleen als zij daar zin in heeft...
Ook bij de gastouder komt ze echt niet op me aan rennen als ze me ziet. Wel merk ik dat ze het dan heerlijk vind om weer naar huis te gaan met mama om haar heen. Samen spelen vind ze dan ook weer heerlijk.

Als je je er zorgen over maakt kun je het eens aankaarten bij het CB??

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

Het is niet zo dat ik me er zorgen om maak hoor, ik zie bijvoorbeeld op de creche, maar ook thuis en in de speeltuin dat Noah wel heel sociaal is en het heel leuk vind om met andere kindjes te spelen. Het is gewoon meer dat hij geen geduld heeft om te knuffelen (en inderdaad Natasja, wèl om te stoeien. Dat doen we dan ook heel vaak!)

Ik heb het topic meer geschreven omdat ik het gewoon wel eens jammer vind en benieuwd ben of jullie het herkennen.
Ik probeer bijvoorbeeld ook heel regelmatig een boekje met hem te lezen terwijl hij dan een beetje om me heen mag drentelen, maar hij is dan eigenlijk vooral bezig met (proberen) de boekjes kapot scheuren. Het is gewoon een beetje een wildebras ;-)
Maar goed, ik haal gelukkig héél veel liefde en geluk uit het stoeien en spelen met hem,
Dat is misschien ook wel het mooie aan het hebben van kinderen. Je stelt je van te voren van alles voor over hoe het zal zijn, maar uiteindelijk is het gewoon een heel nieuw mensje met een heel eigen karaktertje, die op zijn eigen manier heel bijzonder is

Liefs, 10e

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Het is gewoon echt lekker jongensgedrag hoor! Het ene kind is anders dan het andere.Thomas is ook zon jongen en momenteel helemaal papa fan. Dus troosten door papa, knuffelen met papa enz. Maar vooral stoeien en vechten. Bij gebrek aan beter dan mag ik ook wel maar hij papa....

Maar mama is er altijd, hij ziet dat papa iemand anders is dan hij. Maar hij ziet zichzelf nog niet echt als een los individu apart van zijn moeder. Daarom zegt een kind eerder "papa" dan "mama".

En sommige kinderen knuffelen gewoon niet, teveel andere dingen om zich heen. Als ik Thomas naar de creche breng is hij mij, eenmaal binnen, compleet vergeten. Ik geef hem een kus en hij zwaait zonder me aan te kijken nog even en dan moet ik maar weg zijn. Teveel nieuwe dingen te ontdekken, te druk. Bij het ophalen is hij wel blij om mij te zien, ik krijg een glimlach en dan loop hij mij straal voorbij om met jas en schoenen in de hand bij de deur te gaan staan, "papa". Je snapt het wel...

Boekjes lezen overdag is ook niet aan Thomas besteed, hij is liever bezig, het is nogal een zelfstandig kereltje. ik heb een tijd lang de boekjes dichtgebonden met elastiekjes want anders zouden al mijn boekjes de bladzijden missen. Maar tegenwoordig krijgt hij die eraf.
Misschien 's avonds in bed, dan is hij eindelijk uitgeraasd. Tevreden met een knuffeltje onder zijn arm en een speentje in zijn mond. Dan kan ik zingen voorlezen en heb ik alle aandacht.