Hi meiden,
Ben weer terug van de Loosdrechtse plassen. Lekker met een bootje, flesje rose en goede vrienden langs gele rietvlakten en hordes eenden gevaren. De regen gooide helaas roet in het eten, maar het resultaat was wel een heerlijk 'rozig gevoel' van het buiten zijn.
Ik voel me prima. Het bloeden is gestopt, geen enkel spatje bruin meer te bespeuren. Mijn lichaam lijkt schoon, voormij het startschot voor een nieuw begin.
Ik ben nu 34 en voel aan alles dat mijn lichaam de strijd tegen de zwaartekracht of tegen welke kracht dan ook (veer- paarden- levens- spierkracht) het compleet aan het afleggen is. Ik hijg als ik een trap opklim, mijn buik gaat meer en meer op een zak aardappelen lijken en mijn huid begint overeenkomsten te vertonen met het as van mijn te volle asbakken...
Een week geleden al, tijdens het erge bloeden, smeedde ik al het plan om na deze schoonmaakbeurt "opnieuw te beginnen". Dat betekent voor mij een strikt maar noodzakelijke verandering in levenstijl. Ik beperk me vanaf vandaag tot 5 sigaretten per dag (ben na mijn miskraam weer zeer neurotisch begonnen met mijn liefste verslaving)en heb vanmorgen met mijn vriend langs de grachten 'gejogged'. Alleen al het idee dat ik mijn lijf aan het werk zette (stiekum dacht ik: nu luister je een keer naar mij, je gaat al teveel je eigen gang!) gaf me een gevoel van (overtrokken) zelfvoldoening.
Mijn spieren spartelden aan alle kanten tegen, maar ik beet me dwars door dit verzet heen. Alsof ik mijn lijf er eens flink van langs wou geven, stoomde ik een kwartier lang als een briesend paard weliswaar, door alle weerstand heen.
En morgenochtend en de dagen erna, ga ik vandaag herhalen: het gevecht tegen de lichaamelijke weerstand in de vorm van tegenspartelende bil en kuitspieren, jagende adem en een lijf dat alleen maar schreeuwt neeehhhh!
Maar mijn hoofd schreeuwt jaaaah, terug en voel me ondersteunt door de gedachte dat dit gevecht met mijn lijf gezonder is, dan de kruis-analyses ergens tussen eisprong en ongi oftewel die van lege baarmoeder tegen een hart vol van verlangen.
En wat is nu een kwartiertje, vlak voordat ik ga werken, tegen die oeverloze minuten vol gepieker tussen ovulatie-test en maandverband, tussen gyneacologisch spreekuur en de volgende belafspraak. Is het niet beter de frustratie nuttig om te zetten? Namelijk ergens tussen bermweg en kronkelpad, iedere ochtend tussen half 7 en 7 uur.
Ik voel me nu al anders, al is het alleen al door het idee!
Ik hou jullie op de hoogte van deze 'nieuw gekozen lijdensweg'.
liefs Lara
Ben weer terug van de Loosdrechtse plassen. Lekker met een bootje, flesje rose en goede vrienden langs gele rietvlakten en hordes eenden gevaren. De regen gooide helaas roet in het eten, maar het resultaat was wel een heerlijk 'rozig gevoel' van het buiten zijn.
Ik voel me prima. Het bloeden is gestopt, geen enkel spatje bruin meer te bespeuren. Mijn lichaam lijkt schoon, voormij het startschot voor een nieuw begin.
Ik ben nu 34 en voel aan alles dat mijn lichaam de strijd tegen de zwaartekracht of tegen welke kracht dan ook (veer- paarden- levens- spierkracht) het compleet aan het afleggen is. Ik hijg als ik een trap opklim, mijn buik gaat meer en meer op een zak aardappelen lijken en mijn huid begint overeenkomsten te vertonen met het as van mijn te volle asbakken...
Een week geleden al, tijdens het erge bloeden, smeedde ik al het plan om na deze schoonmaakbeurt "opnieuw te beginnen". Dat betekent voor mij een strikt maar noodzakelijke verandering in levenstijl. Ik beperk me vanaf vandaag tot 5 sigaretten per dag (ben na mijn miskraam weer zeer neurotisch begonnen met mijn liefste verslaving)en heb vanmorgen met mijn vriend langs de grachten 'gejogged'. Alleen al het idee dat ik mijn lijf aan het werk zette (stiekum dacht ik: nu luister je een keer naar mij, je gaat al teveel je eigen gang!) gaf me een gevoel van (overtrokken) zelfvoldoening.
Mijn spieren spartelden aan alle kanten tegen, maar ik beet me dwars door dit verzet heen. Alsof ik mijn lijf er eens flink van langs wou geven, stoomde ik een kwartier lang als een briesend paard weliswaar, door alle weerstand heen.
En morgenochtend en de dagen erna, ga ik vandaag herhalen: het gevecht tegen de lichaamelijke weerstand in de vorm van tegenspartelende bil en kuitspieren, jagende adem en een lijf dat alleen maar schreeuwt neeehhhh!
Maar mijn hoofd schreeuwt jaaaah, terug en voel me ondersteunt door de gedachte dat dit gevecht met mijn lijf gezonder is, dan de kruis-analyses ergens tussen eisprong en ongi oftewel die van lege baarmoeder tegen een hart vol van verlangen.
En wat is nu een kwartiertje, vlak voordat ik ga werken, tegen die oeverloze minuten vol gepieker tussen ovulatie-test en maandverband, tussen gyneacologisch spreekuur en de volgende belafspraak. Is het niet beter de frustratie nuttig om te zetten? Namelijk ergens tussen bermweg en kronkelpad, iedere ochtend tussen half 7 en 7 uur.
Ik voel me nu al anders, al is het alleen al door het idee!
Ik hou jullie op de hoogte van deze 'nieuw gekozen lijdensweg'.
liefs Lara