Hoi hoi,
Vorige week vrijdag zagen we op de echo dat de hartjes van mijn twee kindjes niet meer klopten. Ik was op dat moment ruim 9 wkn zwanger. Een flinke domper, want het zwanger worden is bij ons niet vanzelf gegaan. Ik ben zwanger geworden middels hormoonbehandelingen. Ik mocht kiezen, de natuur zijn gang laten gaan of toch een curettage plannen. Ik koos meteen voor het laatste, want ik had er geen fijn gevoel bij om hier nog lang op te moeten wachten. We kregen nog wel een echo foto mee. Dat vond ik echt heel fijn. We hadden al twee echo's gehad met kloppende hartjes en nu dus een met twee dode kindjes in mijn buik. Maar ik vond het toch fijn om te hebben. Als een soort afsluiting zeg maar...
Afgelopen maandag moesten we naar het ziekenhuis voor een gesprek over hoe de curretage zou gaan verlopen dinsdagochtend. Ik verloor sinds zondag veel bloed en maandag leek het er op dat er ook vanzelf weefsel af kwam. Omdat we toch naar het ziekenhuis moesten 's middags hebben we even afgewacht. Helaas was het nog niet vanzelf los gekomen. Mijn baarmoedermond stond wel al open, dus mijn lichaam had het wel al in gang gezet. De gyn. vond het beter om me niet te laten wachten tot de volgende dag en ik mocht diezelfde middag gecuretteerd worden. Er viel echt heel veel van me af toen ik wist dat het snel zou gebeuren. Ik zag er ook echt niet tegen op. Moest 4 uur wachten, want had net van te voren nog iets gegeten.
Van de hele ingreep heb ik helemaal niks gemerkt. Heb lekker geslapen en na een uurtje was ik weer terug op de kamer. Eigenlijk was ik vreselijk opgelucht dat het voorbij was. Emotioneel was ik maandagavond ook echt heel sterk. De opluchting had de overhand op de emoties...
Dit was gisteren wel weer andersom. Gisteren heb ik echt een heel moeilijke dag gehad. Veel gehuild en had vreselijke hoofdpijn.
Vandaag gaat het weer een stukje beter.... Ben nog lekker thuis en ga deze week ook niet werken. Of ik volgende week ga, dat weet ik nog niet....
Volgende week donderdag krijgen we de uitslag, want alles is opgestuurd naar de patholoog anatoom. We gaan er eigenlijk van uit dat het echt vette pech was en hopen dat we onze neuzen weer snel de goeie kant in kunnen zetten.
We hopen snel weer verder te mogen kijken en dat ik dus ook weer snel met de clomid mag beginnen....
Hopelijk komt er toch nog een keer een wondertje op ons pad.....
Liefs, Mama Peet
p.s. lang verhaal... maar ik moest het ff kwijt....
Vorige week vrijdag zagen we op de echo dat de hartjes van mijn twee kindjes niet meer klopten. Ik was op dat moment ruim 9 wkn zwanger. Een flinke domper, want het zwanger worden is bij ons niet vanzelf gegaan. Ik ben zwanger geworden middels hormoonbehandelingen. Ik mocht kiezen, de natuur zijn gang laten gaan of toch een curettage plannen. Ik koos meteen voor het laatste, want ik had er geen fijn gevoel bij om hier nog lang op te moeten wachten. We kregen nog wel een echo foto mee. Dat vond ik echt heel fijn. We hadden al twee echo's gehad met kloppende hartjes en nu dus een met twee dode kindjes in mijn buik. Maar ik vond het toch fijn om te hebben. Als een soort afsluiting zeg maar...
Afgelopen maandag moesten we naar het ziekenhuis voor een gesprek over hoe de curretage zou gaan verlopen dinsdagochtend. Ik verloor sinds zondag veel bloed en maandag leek het er op dat er ook vanzelf weefsel af kwam. Omdat we toch naar het ziekenhuis moesten 's middags hebben we even afgewacht. Helaas was het nog niet vanzelf los gekomen. Mijn baarmoedermond stond wel al open, dus mijn lichaam had het wel al in gang gezet. De gyn. vond het beter om me niet te laten wachten tot de volgende dag en ik mocht diezelfde middag gecuretteerd worden. Er viel echt heel veel van me af toen ik wist dat het snel zou gebeuren. Ik zag er ook echt niet tegen op. Moest 4 uur wachten, want had net van te voren nog iets gegeten.
Van de hele ingreep heb ik helemaal niks gemerkt. Heb lekker geslapen en na een uurtje was ik weer terug op de kamer. Eigenlijk was ik vreselijk opgelucht dat het voorbij was. Emotioneel was ik maandagavond ook echt heel sterk. De opluchting had de overhand op de emoties...
Dit was gisteren wel weer andersom. Gisteren heb ik echt een heel moeilijke dag gehad. Veel gehuild en had vreselijke hoofdpijn.
Vandaag gaat het weer een stukje beter.... Ben nog lekker thuis en ga deze week ook niet werken. Of ik volgende week ga, dat weet ik nog niet....
Volgende week donderdag krijgen we de uitslag, want alles is opgestuurd naar de patholoog anatoom. We gaan er eigenlijk van uit dat het echt vette pech was en hopen dat we onze neuzen weer snel de goeie kant in kunnen zetten.
We hopen snel weer verder te mogen kijken en dat ik dus ook weer snel met de clomid mag beginnen....
Hopelijk komt er toch nog een keer een wondertje op ons pad.....
Liefs, Mama Peet
p.s. lang verhaal... maar ik moest het ff kwijt....