Ik ben dus nieuw op dit forum.
Ben wel al op het verlies en verdriet geweest.
Hier mijn verhaal. Net voor 5 dec. een test gedaan en hiep hoi zwanger. Voor de tweede maal, heb al een dochtertje van 4 jaar.
Daar wij twijfelde aan de duur van zwangerschap mocht ik 27 dec. voor een echo.
Nou toen bleek dat het geen goede zwangerschap was. Het vruchtzakje was 8 weken, maar het vruchtje was gestopt bij 3 of 4 weken. Dat was echt schrikken. Na veel wikken en wegen besloten mijn man en ik voor een curritage. Kon al heel snel terecht n.l. 6 jan. Alles ging daarna heel goed. Voelde me niet meer ziek, was niet meer moe. Het vloeien was gelijk minimaal. Ik voelde me lichamelijk zo'n stuk beter. alleen geestelijk blijf je er erg mee bezig. Tot na het weekend het vloeien begon weer toe te nemen en werd erder erger dan minder. Contact gezoct met het ziekenhuis en moest het nog effe aankijken. Nou toen ik woensdag ochtend uit bed kwam was het dus foute boel. Ik vloeide een stuk erger. Het liep er bijna uit.
Gelijk het ziekenhuis gebeld en ik moest komen. Alles voor mijn dochtertje
geregeld en op naar het ziekenhuis. Nou ik had dus effe flink pech! Er zat nog bloedstolsels of weefsel in mijn baarmoeder en moest die dag nogmaals gecurriteerd worden. Deze keer veel meer pijn dan vorige keer. Het leek wel of ik weeen had. Zo'n pijn in mijn rug, buik en benen dat ze me nog een injectie met pijnstiller gegeven hebben. Mocht na lang aandringen eindelijk naar huis om ong. half 10.
Een week later, afgelopen vrijdag, naar het ziekenhuis voor controle. Gelukkig was alles nu schoon. ook kreeg ik te horen dat het wat weg gehaald was nog een stukje weefsel was.
Ik was 1 van die pechvogels waarbij het niet in 1 keer goed gegaan was.
Nu is het afwachten op mijn ongi. Aan de ene kant willen we nu gelijk weer proberen, maar dat raden ze af. Het is beter eerst ongi te worden. En aan de andere kant ben ik ook heel bang. Stel dat het niet echt meer lukt?? Of het lukt wel dan ben ik heeel erg angstig!!
Denk dat vele van jullie dit ook hebben. Het is fijn om wat steun op deze site te vinden bij elkaar.
Nou dit was effe mijn verhaal. Vind het heel fijn om het hier kwijt te kunnen. We zitten hier allemaal in het zelfde schuitje en dat is toch anders dan met mensen erover te hebben die het niet hebben meegemaakt.
Het is een heel verhaal geworden bedankt voor het aanhoren...
Groetjes.......
Ben wel al op het verlies en verdriet geweest.
Hier mijn verhaal. Net voor 5 dec. een test gedaan en hiep hoi zwanger. Voor de tweede maal, heb al een dochtertje van 4 jaar.
Daar wij twijfelde aan de duur van zwangerschap mocht ik 27 dec. voor een echo.
Nou toen bleek dat het geen goede zwangerschap was. Het vruchtzakje was 8 weken, maar het vruchtje was gestopt bij 3 of 4 weken. Dat was echt schrikken. Na veel wikken en wegen besloten mijn man en ik voor een curritage. Kon al heel snel terecht n.l. 6 jan. Alles ging daarna heel goed. Voelde me niet meer ziek, was niet meer moe. Het vloeien was gelijk minimaal. Ik voelde me lichamelijk zo'n stuk beter. alleen geestelijk blijf je er erg mee bezig. Tot na het weekend het vloeien begon weer toe te nemen en werd erder erger dan minder. Contact gezoct met het ziekenhuis en moest het nog effe aankijken. Nou toen ik woensdag ochtend uit bed kwam was het dus foute boel. Ik vloeide een stuk erger. Het liep er bijna uit.
Gelijk het ziekenhuis gebeld en ik moest komen. Alles voor mijn dochtertje
geregeld en op naar het ziekenhuis. Nou ik had dus effe flink pech! Er zat nog bloedstolsels of weefsel in mijn baarmoeder en moest die dag nogmaals gecurriteerd worden. Deze keer veel meer pijn dan vorige keer. Het leek wel of ik weeen had. Zo'n pijn in mijn rug, buik en benen dat ze me nog een injectie met pijnstiller gegeven hebben. Mocht na lang aandringen eindelijk naar huis om ong. half 10.
Een week later, afgelopen vrijdag, naar het ziekenhuis voor controle. Gelukkig was alles nu schoon. ook kreeg ik te horen dat het wat weg gehaald was nog een stukje weefsel was.
Ik was 1 van die pechvogels waarbij het niet in 1 keer goed gegaan was.
Nu is het afwachten op mijn ongi. Aan de ene kant willen we nu gelijk weer proberen, maar dat raden ze af. Het is beter eerst ongi te worden. En aan de andere kant ben ik ook heel bang. Stel dat het niet echt meer lukt?? Of het lukt wel dan ben ik heeel erg angstig!!
Denk dat vele van jullie dit ook hebben. Het is fijn om wat steun op deze site te vinden bij elkaar.
Nou dit was effe mijn verhaal. Vind het heel fijn om het hier kwijt te kunnen. We zitten hier allemaal in het zelfde schuitje en dat is toch anders dan met mensen erover te hebben die het niet hebben meegemaakt.
Het is een heel verhaal geworden bedankt voor het aanhoren...
Groetjes.......