Hoi Allemaal,
Na lang twijfelen toch besloten om met jullie mee te kletsen. Iedere toch even alle berichtjes lezen maar toch te gesloten om zelf mijn verhaal hier te vertellen.
Toch blijft mijn gedachten met me op de loop gaan en vind ik het toch wel fijn om mijn gevoel met jullie delen.
Ik heb heb in juni een miskraam gehad met bijna 8 weken. Wat een klap!! Ging voor de eerste echo, keek er enorm naar uit om mijn kleintje voor het eerst te zien. Toch heb je iedere in je achterhoofd dat het ook foute boel zou kunnen zijn maar je blijft positief en gaat altijd van het beste uit.
Had enorme kramp toen we onderweg waren naar het ziekenhuis, maar ja konden ook de zenuwen zijn toch??!!
Uiteindelijk bleek het een leeg vruchtzakje te zijn! Na nog geen uur thuis te zijn, kwam het zakje eruit... Wat voelde ik me belazerd door mijn eigen lichaam! Alles wijst op een zwangerschap en dan ineens toch niet... en waarom kon dat nou geen dag eerder maar net na de echo??!!
Na de miskraam had even echt zoiets van ik ben er wel even klaar mee, ik zie het allemaal wel wanneer dat het weer raak is maar na de eerste keer ongesteld te zijn geweest begon het toch allemaal weer te kriebelen en de agenda werd en weer bij gepakt om eisprong e.d. uit te rekenen.
Mijn vriend is internationaal vrachtwagenchauffeur en is alleen maar in de weekenden thuis dus ja dat valt niet echt mee natuurlijk.
Nu inmiddels 4 maanden later ben ik (nog) steeds niet zwanger en ik weet het is allemaal pas kort geleden maar voor mijn gevoel lijkt het een eeuwigheid te duren voor ik weer zwanger ben.
Moet vandaag ongesteld worden maar ben het (gelukkig ) nog steeds niet, wel sinds een dag of 2 wat bruinige afscheiding... Maar ja is dat het begin van de menstruatie of innestelingsbloeding??
Misschien zie ik het allemaal wel gewoon voorbarig met mijn innestelingsbloeding, de dag duurt tenslotte nog lang!
Zo, wat een opluchting ben mijn verhaal kwijt!
Herkunnen jullie de gevoelens??
Liefs!
Na lang twijfelen toch besloten om met jullie mee te kletsen. Iedere toch even alle berichtjes lezen maar toch te gesloten om zelf mijn verhaal hier te vertellen.
Toch blijft mijn gedachten met me op de loop gaan en vind ik het toch wel fijn om mijn gevoel met jullie delen.
Ik heb heb in juni een miskraam gehad met bijna 8 weken. Wat een klap!! Ging voor de eerste echo, keek er enorm naar uit om mijn kleintje voor het eerst te zien. Toch heb je iedere in je achterhoofd dat het ook foute boel zou kunnen zijn maar je blijft positief en gaat altijd van het beste uit.
Had enorme kramp toen we onderweg waren naar het ziekenhuis, maar ja konden ook de zenuwen zijn toch??!!
Uiteindelijk bleek het een leeg vruchtzakje te zijn! Na nog geen uur thuis te zijn, kwam het zakje eruit... Wat voelde ik me belazerd door mijn eigen lichaam! Alles wijst op een zwangerschap en dan ineens toch niet... en waarom kon dat nou geen dag eerder maar net na de echo??!!
Na de miskraam had even echt zoiets van ik ben er wel even klaar mee, ik zie het allemaal wel wanneer dat het weer raak is maar na de eerste keer ongesteld te zijn geweest begon het toch allemaal weer te kriebelen en de agenda werd en weer bij gepakt om eisprong e.d. uit te rekenen.
Mijn vriend is internationaal vrachtwagenchauffeur en is alleen maar in de weekenden thuis dus ja dat valt niet echt mee natuurlijk.
Nu inmiddels 4 maanden later ben ik (nog) steeds niet zwanger en ik weet het is allemaal pas kort geleden maar voor mijn gevoel lijkt het een eeuwigheid te duren voor ik weer zwanger ben.
Moet vandaag ongesteld worden maar ben het (gelukkig ) nog steeds niet, wel sinds een dag of 2 wat bruinige afscheiding... Maar ja is dat het begin van de menstruatie of innestelingsbloeding??
Misschien zie ik het allemaal wel gewoon voorbarig met mijn innestelingsbloeding, de dag duurt tenslotte nog lang!
Zo, wat een opluchting ben mijn verhaal kwijt!
Herkunnen jullie de gevoelens??
Liefs!