hoi Miep,
Ik heb net alletwee je berichten gelezen en om eerlijk te zijn word ik er triest van.
Zeker weten dat ik nu het complete forum over me heen ga krijgen, maar
waarschijnljik ben ik de enige die haar mening eerlijk naar voren
brengt hier.
Ik heb je al een tijd gevolgd en je hebt me aan het denken gezet, over
het hoe en waarom van alles. En ik ben tot de conclusie gekomen dat zo
als jij je ervaring neerzet, voor mij heel bot overkomt. Sorry, ik wil
je niet kwetsen of zo, maar ik zal het zo uitleggen.
Je bent zwanger, bent daar blij mee en ineens leeft je kindje nietmeer
met 17 of 18 weken zwangerschap. Dat doet de grond onder je voeten
weghalen naar mijn idee.
Compleet van de wereld dus bedoel ik (zo zou ik zijn).
Dan lees ik dat je op de gewone manier moet bevallen, iets wat me ook
enorm moeilijk en pijnlijk lijkt, omdat je weet dat je er geen levend
kindje voor terug krijgt.
En dan heb je je kindje, een klein jongetje, ik lees dat je hem op je
hand hebt vastgehouden en dat je zo'n enorme liefde voor hem voelde.
Lijkt me ook logisch, het is je zoontje. Maar zoals het dan verder
gaat, begrijp ik dan niet meer.
Je laat hem in het ziekenhuis achter, wat volgens mij ondraaglijk moet
wezen, en je geeft hem geen naam. Nou moet natuurlijk iedereen dat voor
zichzelf weten, maar zal je daar nooit spijt van krijgen? Ik begrijp
dat je zoontje onderzocht is en dat hij er alles op en aan zat, wat
gebeurd er nu met hem, begraaf je hem alsnog? Heb je helemaal niet die
behoefte om nog 1 keer iets te kunnen doen voor hem? Voor mij komt dat
zo over dat zijn bestaan dan voor niks geweest is.
Ik weet wel, we zijn 2 totaal verschillende mensen, en naar mijn idee
denken we ook totaal anders, maar toch, moederliefde blijft
moederliefde. Je zegt geen naam nodig te hebben om aan hem te denken,
maar hoe vinden je dochters dat eigenlijk? En je man? Hoe gaat hij hier
eigenlijk mee om? Moet voor hem toch ook enorm moeilijk zijn lijkt me.
Hetgeen me dan ook zo steekt is dat je er zo schijnbaar zo luchtig over
doet. Ik weet dat je het leven van een positieve manier bekijkt, en dat
is ook goed, en dat je altijd zegt een miskraam niet te moeten
koesteren, maar ik denk dat verdriet en iets koesteren iets
verschillends zijn.
Dat je soms nare opmerkingen kreeg op je erk, kan ik me eigenlijk ook
wel voorstellen , klinkt bot, maar denk nou zelf eens na. Je hebt een
vroeggeboorte achter de rug en binnen no-time ben je weer aan het werk,
waar blijft dan voor jou de rouw en verwerking? Je kan het aan de kant
schuiven, maar eens komt dat zeker terug hoor, vroeger of later. En je
kan niet altijd begrip van mensen verwachten, want nietiedereen denkt
zoals jij. Misschien was het betr geweest als je daar nog wat mee
gewacht had, dan had je jezelf een aantal nare opmerkingen bespaard
denk ik.
En nu, na 4,5 weken ben je weer ongi en wil je graag opnieuw zwanger
worden. Nu al. Meis, ik hoop dat je weet wat je doet. Volgens mij ben
jij de hele gebeurtenis nog lang niet kwijt en kan misschien beter even
wachten hiermee, maar ja dat moet je natuurlijk zelf weten hoor. Ik
hoop voor je dat je alles op de goede manier aan het verwerken bent,
anders komt de klap later veel harder aan.
Er zullen ook op dit forum wel meiden zijn die me een kreng vinden,
maar dan denk ik, ja misschien, maar dan wel een eerlijk kreng.
Ik gun je zeker weten een gezond kind en een fijne zorgeloze zwangerschap, maar dit lijkt mij echt te snel gaan hoor, sorry.
Meid, ik weet dat je dit waarschijnlijk allemaal niet leuk vind om te
lezen, maar echt, het komt me allemaal wat rauw op mijn dak. Ik koester
mijn mk's ook niet hoor en ik heb er net zelf weer een achter de rug,
maar ik weet wel wat verwerking inhoud, en dit is niet de juiste manier.
Zeker niet na een zwangerschap en vroeggeboorte.
Meid, alsnog veel sterkte en doe het rustig aan.
gr. Hester
