Vandaag hebben we een gesprek gehad met de ergotherapeut die Rebecca geobserveerd heeft.
Daaruit kwam naar voren dat Rebecca heel sterk (en regelmatig op een verkeerde manier) reageert op prikkels. Dit door middel van haar zintuigen.
Tasten: Rebecca kan slecht tegen aanraken (dus knuffels, kusjes, stoten enz) vooral van anderen en onverwachts. Dit komt harder bij haar binnen. Een stootje voelt ze als een harde duw. En i.p.v. op een gewone manier te voelen, gaat ze alles beredeneren en teveel nadenken (i.v.m. hoogbegaafdheid). Dan voelt ze haar lichaam niet meer. Ze wordt boos/driftig (kan deze prikkel niet verstandelijk oplossen en reageert dan boos). Aanraken kan zelf als pijnlijk ervaren worden door haar (dit zegt ze ook weleens).
Voelen van bewegen en evenwicht/ spier en gewrichtsgevoel:
Ze heeft moeite met activiteiten die een beroep doen op haar evenwicht. Ze wil dit meteen onder controlen hebben. Ze is daardoor perfectionistisch en wil niet leren met vallen en opstaan. Ze wil het meteen kunnen. Als ze valt (letterlijk en figuurlijk) dan voelt ze dat als falen. Door haar intellegentie weet ze hoe iets moet, maar als dat dan niet lukt dan voelt ze dit als falen. Bij voor haar onveilige situaties doet ze niets. Op een schoolplein rennende kinderen, blijft ze stil staan. Stel je voor dat ze valt of botst, dan heeft ze geen controle over haar lichaam. Veel prikkels wil ze niet ervaren en ze gaat dan te weinig op onderzoek uit wat betreft haar eigen lichaam.
Visueel: deze prikkels worden te sterk door haar waargenomen. Ze ziet veel te veel en is daar in haar hoofd teveel mee bezig en raakt overprikkelt. Omdat ze zich keurig gedraagt ergens anders, komt thuis er alles uit (veilig) en wordt ze boos/driftig/dwars en niet voor reden vatbaar.
Gehoor: op harde onverwachtse geluiden reageert Rebecca heel sterk, ze kan ervan in paniek raken. Door zelf veel te praten heeft ze minder last van geluiden om haar heen, op deze manier kan ze geluiden zelf in de hand houden.
Wij herkennen dit helemaal in haar en het is ons zeker niet aangepraat.
We hebben tips gekregen om thuis te gebruiken om ervaring op te doen.
Verder kunnen we ook ergotherapie krijgen voor haar waar we zelf bij mogen zijn om zo ook tips op te doen en te zien wat het met haar doet.
Het was behoorlijk wat info om te verwerken en het hoofd van mij en mijn man zat behoorlijk vol na het gesprek. Ook denk ik steeds: "Wat gaat er toch allemaal om in het hoofdje van Rebecca!!"
Er komt volgende week nog een observatie naar aanleiding van autistische kenmerken en dan ook nog een gesprek.
En een eindgesprek van de hele observatieperiode.
Het is heel wat.....maar we zijn blij dat we het gedaan hebben. De twijfel die ik steeds had is weg en onze vermoedens zijn bevestigd. Ik vraag me nu niet steeds meer af: Wat heeft Rebecca toch? Waarom doet ze zo? Maar nu ik weet wat er met haar is, weet ik waarom ze bepaalde dingen doet zoals ze het doet. Ik zie haar meer en meer als Rebecca en vraag me niet elke dag af wat ze heeft.
Het geeft rust in mijn hoofd.
Mijn man kan zich nu ook beter aanpassen. En het gaat daardoor stukken beter in huis samen.
We hebben veel plezier samen en genieten van elkaar. En we merken dat Rebecca zich echt veilig voelt bij ons: bij ons uit ze frustraties/opgehoopte prikkels, ze knuffelt ons nu uitzichzelf en geen kusjes. En dat is zo'n mooie ontwikkeling.
Een heel verhaal, maar heerlijk om van me af te schrijven!!! Wordt mijn hoofd ook weer leger!
Groetjes, Marianne
Daaruit kwam naar voren dat Rebecca heel sterk (en regelmatig op een verkeerde manier) reageert op prikkels. Dit door middel van haar zintuigen.
Tasten: Rebecca kan slecht tegen aanraken (dus knuffels, kusjes, stoten enz) vooral van anderen en onverwachts. Dit komt harder bij haar binnen. Een stootje voelt ze als een harde duw. En i.p.v. op een gewone manier te voelen, gaat ze alles beredeneren en teveel nadenken (i.v.m. hoogbegaafdheid). Dan voelt ze haar lichaam niet meer. Ze wordt boos/driftig (kan deze prikkel niet verstandelijk oplossen en reageert dan boos). Aanraken kan zelf als pijnlijk ervaren worden door haar (dit zegt ze ook weleens).
Voelen van bewegen en evenwicht/ spier en gewrichtsgevoel:
Ze heeft moeite met activiteiten die een beroep doen op haar evenwicht. Ze wil dit meteen onder controlen hebben. Ze is daardoor perfectionistisch en wil niet leren met vallen en opstaan. Ze wil het meteen kunnen. Als ze valt (letterlijk en figuurlijk) dan voelt ze dat als falen. Door haar intellegentie weet ze hoe iets moet, maar als dat dan niet lukt dan voelt ze dit als falen. Bij voor haar onveilige situaties doet ze niets. Op een schoolplein rennende kinderen, blijft ze stil staan. Stel je voor dat ze valt of botst, dan heeft ze geen controle over haar lichaam. Veel prikkels wil ze niet ervaren en ze gaat dan te weinig op onderzoek uit wat betreft haar eigen lichaam.
Visueel: deze prikkels worden te sterk door haar waargenomen. Ze ziet veel te veel en is daar in haar hoofd teveel mee bezig en raakt overprikkelt. Omdat ze zich keurig gedraagt ergens anders, komt thuis er alles uit (veilig) en wordt ze boos/driftig/dwars en niet voor reden vatbaar.
Gehoor: op harde onverwachtse geluiden reageert Rebecca heel sterk, ze kan ervan in paniek raken. Door zelf veel te praten heeft ze minder last van geluiden om haar heen, op deze manier kan ze geluiden zelf in de hand houden.
Wij herkennen dit helemaal in haar en het is ons zeker niet aangepraat.
We hebben tips gekregen om thuis te gebruiken om ervaring op te doen.
Verder kunnen we ook ergotherapie krijgen voor haar waar we zelf bij mogen zijn om zo ook tips op te doen en te zien wat het met haar doet.
Het was behoorlijk wat info om te verwerken en het hoofd van mij en mijn man zat behoorlijk vol na het gesprek. Ook denk ik steeds: "Wat gaat er toch allemaal om in het hoofdje van Rebecca!!"
Er komt volgende week nog een observatie naar aanleiding van autistische kenmerken en dan ook nog een gesprek.
En een eindgesprek van de hele observatieperiode.
Het is heel wat.....maar we zijn blij dat we het gedaan hebben. De twijfel die ik steeds had is weg en onze vermoedens zijn bevestigd. Ik vraag me nu niet steeds meer af: Wat heeft Rebecca toch? Waarom doet ze zo? Maar nu ik weet wat er met haar is, weet ik waarom ze bepaalde dingen doet zoals ze het doet. Ik zie haar meer en meer als Rebecca en vraag me niet elke dag af wat ze heeft.
Het geeft rust in mijn hoofd.
Mijn man kan zich nu ook beter aanpassen. En het gaat daardoor stukken beter in huis samen.
We hebben veel plezier samen en genieten van elkaar. En we merken dat Rebecca zich echt veilig voelt bij ons: bij ons uit ze frustraties/opgehoopte prikkels, ze knuffelt ons nu uitzichzelf en geen kusjes. En dat is zo'n mooie ontwikkeling.
Een heel verhaal, maar heerlijk om van me af te schrijven!!! Wordt mijn hoofd ook weer leger!
Groetjes, Marianne