Hallo allemaal... Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die het prettig vindt om af en toe eens de zenuwen met iemand te delen. Ik zal me even voorstellen.. Mijn naam is Lill, ik ben 27 jaar en december 2002 gestopt met de pil. Nog steeds niet inverwachting en ook nog nooit eerder zwanger geweest. Spijtig! Na 1 1/2 jaar toch de stap maar genomen om naar het ziekenhuis te gaan en daar hebben we afelopen maand de eerste testen doorstaan.. Bloedprikken (ik voel me af en toe net een speldenkussen) echo, spermaonderzoek, weer bloedprikken, weer echo, weer spermaonderzoek, labaratoriumonderzoeken, progresteron-gehalte meten, weer echo, en weer ongesteld geworden..... Vandaag maar weer een afspraak gemaakt bij het fertiliteitsteam want we zetten de schouders er maar weer onder, volgende ronde nieuwe kans! over ± drie weken gaan we op vakantie en dan hopen we maar dat we met z'n 3en terugkomen.. zolang er nog geen schrikbare dingen aan het licht zijn gekomen bij deze onderzoeken hopen we maar op een "spontane" zwangerschap. Donderdag gaan we weer naar het ziekenhuis en dan zulllen we waarschijnlijk wel te horen krijgen wat de volgende stappen gaan zijn... Ik vind het wel spannend allemaal maar het heeft me ontzettend veel rust gegeven. Het idee dat er nu in ieder geval bekeken gaat worden waarom het zo lang duurt. Normaal gesproken deed ik ovulatietesten die je bij de drogist kunt kopen om een beetje inzicht te krijgen wanneer ik mijn menstruatie kon verwachten. Want de ene maand was kort en de andere weer lang, daar zat soms wel een week verschil tussen en jullie weten natuurlijk dat een week dan errug lang duurt! Nu we naar het ziekenhuis zijn gegaan ben ik daarmee gestopt. Ik hoop dat het voor ons niet veel langer meer hoeft te duren en voor jullie natuurlijk ook! Heel veel liefs, en tot snel. Lill.