niks aan de hand maar ook niet zwanger

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Omdat ik jullie allemaal nog niet ken, wilde ik even een nieuw topic openen, maar het verhaal zal bekend klinken. Ik ben 30 jaar en sinds vorig jaar februari bezig met proberen zwanger te worden. Inmiddels al bloedonderzoek, zaadonderzoek en samenlevingstest achter de rug en er is niets aan de hand. Alles ziet er goed uit, en je zou dus zeggen dat het slechts een kwestie van tijd is en we zijn zwanger. Ik hoop daar ontzettend op, en was ook even opgelucht na alle uitslagen. Maar nu voel ik me al en paar dagen rot. Ik vraag me af of het uitblijven van een zwangerschap te maken heeft met het feit dat ik er 'teveel mee bezig ben'? De weinige mensen met wie ik dit deel hebben daar allemaal wel een theorie over die er over het algemeen op neer komt dat ik het los moet laten en dan komt het vanzelf. Maar geen van deze mensen is inmiddels voor de 15e keer naar het toilet gelopen om wederom te constateren dat er een ongesteldheid losgebroken is. Ik wel. En ik wil me er niet veel mee bezig houden, maar eerlijk gezegd is het het eerste waar ik aan denk als ik wakker word. Ik lees hier veel verhalen van meiden en ik bewonder iedereen ontzettend. Maar hoe houden jullie je hoofd koel? Is het echt gewoon een kwestie van de knop omzetten en hoe doen jullie dat dan? Kortom, hoe ga ik met de onzekerheid, twijfel, teleurstelling, hoop, etc.etc. om? Veel liefs,

lilo
 
Hoi Lilo,

Welkom hier (hoewel je hier vast liever niet geweest was). Ik las je bericht en het klinkt allemaal hartstikke bekend in de oren. Ik denk, uit eigen ervaring, dat loslaten erg moeilijk is. Natuurlijk kan je het niet "loslaten en dan gebeurt het". Ik denk dat de meesten van ons proberen hun gedachten zoveel mogelijk te verzetten. Je kan er gewoon op een gegeven moment geen 24 uur per dag/ 7 dagen in de week mee bezig zijn. Ik heb zelf veel moeite gehad om het evenwicht te vinden tussen piekeren, er niet mee bezig zijn en het heel bewust uit mijn hoofd zetten. Dat gaat nog niet altijd goed, maar hoe langer je bezig bent (inmiddels 23 maanden) hoe beter dat gaat. Toen ik in de periode zat waarin jij nu zit, lukte dat bij mij ook niet. Het is dus een kwestie van tijd. Je zal het voor jezelf een plekje moeten geven, moeten accepteren dat het niet zo makkelijk gaat en dan gaat het "loslaten"  vanzelf. En daarmee bedoel ik dan niet dat je niet meer bezig bent met wanneer je ongesteld moet worden of wanneer je eisprong is, maar meer dat je  ook kan genieten van de dingen die  in je leven gebeuren en dat er zelfs  uren/dagen  zijn waarin je "er niet mee bezig bent".  

Wat betreft al die mensen die zeggen dat "je er niet mee bezig moet zijn". Lekker laten praten en niet op in gaan.   Als je  ziek bent gaat de ziekte ook niet weg "door er niet mee bezig te zijn", toch?
Dat zeiden ze tegen mij ook en na bijna een jaar dokteren is er nu ineens een diagnose (endometriose) en maakt het dat ik ineens een medische conditie heb. Ik kan het wel loslaten, maar dat zal geen effect hebben. Ik bedoel maar.

In ieder geval, niet te druk proberen te maken (makkelijker gezegd dan gedaan). In ons topic "Langer dan een jaar bezig en net in de medische molen gestapt" (of zoiets) zitten nog meer meiden die net als jij net in de mm stappen. Je kunt rustig daar ook posten als je zin hebt. Het is daar de laatste tijd erg rustig. Dat instappen geld trouwens voor de meeste topics hier wel. De meesten "praten" in meerdere topics. het van je afschrijven helpt echt!

Succes en groetjes, Esk
 
Hoi Lilo,

Je verhaal zal idd voor heel veel meiden hier bekend zijn!!! Er is ook een topic (waar ikzelf ook meeschrijf) onverklaarbaar onvruchtbaar, hier zit idereen die in hetzelfde schuitje zit als jij (helaas)

Ik en mijn lief zijn nu ondertussen 3jaar bezig. Alle onderzoeken gehad, inclusief een kijkoperatie vorige week en ook bij ons idd niks te vinden.... (op een gekantelde baarmoeder na, maar dit hoeft het zwanger raken niet in de weg te staan volgens de gyn). We starten straks met iui met hormonen (we hebben al 3x iui gehad zonder, alleen helaas zonder resultaat)

Ik heb hetzelfde als jij, soms denk ik kwam er maar wat uit al die onderzoeken!! Dan kon het misschien verholpen worden!!! Maar aan de andere kant ben ik ook super blij dat we allebei gezond zijn verklaard!!!

Het is erg moeilijk om je hoofd boven water te houden (als iedereen om je heen bijv zwanger raakt...) en alle goed bedoelde adviezen raak ik ook spug zat!!! Ik denk ergens wel dat het een kwestie is van de knop omzetten (als je veel verhalen lees) dan raken ineens veel stellen zwanger!!!   Maar ik kan je niet vertellen hoe dat moet, ik ben er zelf ook nog niet achter!!! Hahahah!!!
Ik vind het zelf erg belanrijk om te blijven kijken wat je nu hebt en dit ook heel erg te waarderen en er heel erg van te genieten, dan is een kind alleen nog maar een super mooie toevoeging en wordt het niet zo een obsessie!! Dit helpt bij mij heel goed!! Lekker met vakantie, leuke dingen doen samen, genieten van een leuke baan eventueel je huisdieren!!! Ik ben happy zoals het nu is, maar een kindje erbij  zal voor mij het verhaal helemaal compleet maken!!!!!! En daar blijf ik dan ook op hopen!!

Sorry het is een heel verhaal geworden, ik hoop dat je er wat mee kan....
Succes met alles en hopelijk snel een zwangerschap!!!!!

XXX Liv
 
Hoi Liv en Esk,

Wat fijn om al zo snel reacties te krijgen van jullie. En Esk, wat lijkt me dat raar, als je ineens een diagnose hebt, en dan vooral ook pas na een jaar! Maar dan heb je dus een kijkoperatie gehad, toch? Ik kan me voorstellen dat het heel gek is om ineens weer in een nieuwe categorie te vallen, als het ware. Ik had zelf bij al die onderzoeken al sterk het gevoel dat ik letterlijk de statistieken binnenwandelde. Liv, je hebt gelijk hoor, ik geniet ook van alles wat ik heb. Het gekke is dat ik voordat we begonnen me helemaal niet zo bewust was van een enorme kinderwens, en nu is dat helemaal verandert. Ik bedoel niet te zeggen dat we maar een beetje laconiek aan dit alles begonnen hoor, maar we begonnen met het gevoel dat jij omschreef. Een kindje als toevoeging op alles wat we al hebben, en nu voelt het toch een heel klein beetje als iets dat (iemand die) ontbreekt.
Het voelt een beetje alsof je in de lente allemaal bloembollen en zaadjes geplant hebt in de tuin, maar in de zomer komt er niets op. En dan in mijn lichaam en dan elke maand. Ok, misschien een beetje melodramatisch, ik moet geloof ik nodig met een reep chocola lekker stom televisie gaan kijken!
Lieve dames, in ieder geval erg bedankt voor jullie woorden en ik ga ook zeker op die andere topics posten, want het lucht inderdaad op!

X lilo


 
Hallo lilo,

Welkom op dit forum.Jammer genoeg komen we elkaar hier tegen.Was leuker geweest op het zwangerforum.
Ik ben susie en ben 26 jaar wij zijn nu al bijna 2 jaar bezig om zwanger te worden.22 mnd om precies te zijn.
Ook wij hebben bijna alle onderzoeken gehad en tot nu toe is er niks aan de hand.
Het is makkelijk zeggen van je moet het los laten,maar helaas werkt het niet zo.
Ook ik heb een moeilijke tijd achter de rug met veel teleurstellingen.Iedere maand is het toch weer een tegenvaller als je ongesteldheid genaderd is.Andere mensen kunnen dan makkelijk praten van het komt wel goed,maar zij leven niet in deze onzekerheid.En de teleurstelling iedere maand.

Ik merk wel dat hoe langer wij bezig zijn het voor mij wel makkelijker wordt om erover te praten met andere.Ik hoor vaak van mensen ooo willen jullie nog geen kinderen jullie zijn al zo lang bijelkaar.Als je het dan verteld dan verwachten mensen het niet en zie je ze toch wel schikken.Iedereen zegt dan ahhh komt wel goed.
Dan denk ik wacht maar als jij in zelfde schuitje had gezeten.Ik gun niemand deze onzekerheid hoor,maar sommige mensen denken zo makkelijk over het kinderen krijgen.Die nemen ze gewoon en zijn direct zwanger.Vind ik echt zo oneerlijk.
Denk dan wel waarom wij niet.
Ik vind het nog altijd erg moeilijk als mensen om mij heen zwanger worden.Als ik kinderen zie niet hoor,maar wel zwangere mensen.Dan merk ik toch een beetje dat er bij mij jaloezie omhoog komt.

Maar zoals ik al zei.Op een gegeven moment laat je het wel wat meer los.Ik had dat nooit van mijzelf verwacht,maar het is toch echt zo.Je leert het een plekje geven en ermee om te gaan. Anders wordt je echt gek.Dus je moet het ook proberen los te laten.Ik probeer wel positief te blijven en vooral veel afleiding te zoeken.
Ik doe veel leuke dingen met mijn partner en vrienden.
En probeer het zo nu en dan hier ook van mij af te praten op het forum.
Het doet mij goed om met lotgenoten te praten.Zij weten wat je voelt.
Dus probeer veel afleiding te zoeken,maar er ook veel over te praten met of lotgenoten of dierbaren die het weten zo leer je er ook mee om te gaan.

Succes.Hopelijk zien we elkaar snel het andere forum met goed nieuws.

x susie
 
Hallo iedereen, 
Ik zie dat de laatste antwoorden al van een hele lang tijd terug zijn. Ik kwam deze topic tegen door in Google in te tikken "beide gezond nog niet zwanger" 
We zijn nu ook al bijna een jaar bezig, beide al onderzoeken gehad. Alles is in orde en werkt zoals het zou moeten werken, en toch...
Net zoals jullie kan ik het ook niet van mij afzetten en wordt mij gezegd het van me af te zetten dat het dan wel vanzelf zal lukken. Terwijl iedereen rondom mij vanzelf lijkt zwanger te worden, alsof ze het vandaag beslissen en het morgen al prijs is. ? en dan mag ik er niet mee bezig zijn.
Telkens als ik die krampen voel opkomen heb ik iets van, Ja... weeral niet... en soms heb ik het gevoel dat mijn lichaam mij voor de zot houdt, de laatste keer was ik 3 dagen laat en dacht ik; zou het? De hele dag ermee bezig geweest, want we waren op weekend weg. Toen we thuiskwamen wou ik een test doen, Ik werd net ongesteld...
21aug wordt er een echo gemaakt om te zien of er ook een ovulatie plaatsvindt, want volgens de gynae kan je via ovulatietesten wel zien of je ovuleert, maar wil dit daarom niet zeggen dat er ook een eitje klaarzit (of zoiets)
Wou dat er niet iedere keer zoveel tijd tussen alles zat. Want dit maakt het ook lastig.
Neem er nog bij, dat ik het mijn vriend ook niet makkelijk maak. We zijn al 15j samen en hij is degene die het altijd uitstelde; we hebben nog tijd, laat ons 1st nog dit doen en dat en... hoewel ik het doodgraag wilde. En nu neem ik het hem kwalijk, ik geef hem ergens de schuld, dat we te lang gewacht hebben en dus ook zijn schuld is dat we nu enorm veel tijd hebben verloren... Als ik dan ongesteld ben, ontploft de bom en krijgt hij weer de volle lading... 
Ik ben ook bang dat onze relatie dit niet zal overleven als blijkt dat het niet zal lukken. Al die vriendinnen rond mij met hun bolle buiken of baby's maken het moeilijk... 
Hopelijk komt hier nog iemand kijken. Ik zou ook graag weten of de dames hierboven intussen al hun droom werkelijkheid hebben zien worden.
Liefs Sté
 
 
Hallo Ste,
 
wilde je even laten weten dat je hier niet alleen in staat. Bij ons gaat het ook zo thuis. Wij zijn al vanaf 2014 bezig. IUI, ivf nu 12 terugplaatsingen gehad. Niks Nada. Ze kunnen verder niks vinden. Nu net tweede punctie gehad en twee teruggeplaatst en weer niet gelukt. We weten verder ook niet meer waar we het moeten zoeken. Dus loslaten? Ja uhm geen idee hoe we dat moeten doen. Hoop dat het in de tussentijd voor jullie is gelukt☺️.
 
gr mar
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan