Oh bah, ik heb ook een miskraam gehad na onze eerste (en de eerste was al de 4e zwangerschap), en zelfs een waardoor ik een tijdje in het ziekenhuis belandde, en dan mensen die zeggen 'wanneer komt de tweede?' of als troost als je het hebt over de miskraam zeggen, 'ach, maar je hebt je zoontje toch al?' pffff.... Die mensen... ik zou ze wat aan kunnen doen... Natuurlijk weten ze niet wat er speelt, of in elk geval niet alles, en ze bedoelen het niet zo kwaad natuurlijk, maar het doet zo'n pijn als je wel graag wilt maar het lukt niet of je droom wordt weer uitgesteld.
Maar als ik terugdenk heb ik in het verleden ook wel eens zulk soort vragen gesteld, die ook echt niet bedoeld waren als kwetsend, maar wellicht wel zo overgekomen zijn. Gelukkig maken de meeste mensen niet mee wat jij hebt meegemaakt, maar dat maakt ze ook onwetend en (soms) onbedoeld kwetsend.
Van de week nog iemand die weet wat ik heb meegemaakt, die doodleuk zij dat een tweede zwangerschap zoveel relaxter was dan een eerste, omdat je al wist wat je kon verwachten. In mijn geval betekent dat dat ik alles van een kindje tot nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap tot bijna doodbloeden van een miskraam kan verwachten, ja echt allemaal een even fantastisch en geruststellend vooruitzicht... Ik werd daar zo verdrietig van.
Toch heb ik het gevoel dat het het beste werkt om dat meteen van je af te praten, en mensen te laten weten wat er speelt of op zn minst dat je niet van dergelijke vragen/opmerkingen gediend bent.
Voor mij werkt het in elk geval om met sommige mensen er juist wel open over te zijn, en zeker de mensen die meteen begripvol reageren of komen met wat ze zelf hebben ervaren (en dan bedoel ik diegenen bij wie het ook niet alleen maar rozengeur en maneschijn was) kunnen best een hoop steun bieden. De meesten daarvan hebben ook het fatsoen om niet elke maand te vragen 'en, is er al nieuws?', al kun je dat vaak ook prima afkappen met 'als er iets te melden is dan meld ik het wel'.
