Ha, die kriebels... Tja, die kunnen heftig zijn, hi hi.
Ik heb ze voor het eerst serieus gehad toen mijn oudste bijna een jaar was. Ik denk dat ik ze wellicht nog wel veel eerder had gehad als ik niet in dat eerste jaar ernstig ziek was geweest (en lang de tijd heb moeten nemen om te herstellen).
Om praktische (verstandige ;-)) redenen hebben we toen toch nog gewacht. Ik was ontzettend on-happy op mijn fulltime werk en druk zoekende naar iets anders (dat wel parttime kon), ik wilde na zo lang ziek te zijn geweest ook nog wel even rust in de tent en mezelf goed voelen (zwangerschap is echt geen pretje voor mij).
Toen ik een nieuwe (parttime baan) kreeg, toen waren de kriebels niet meer te houden, alle verstandige redenen voor wachten waren wat mij betreft weggevallen. Heb mijn man nog wel even moeten overhalen, die vond dat ik eerst maar even een tijdje moest wennen/werken op mijn nieuwe plek. Ach, zei ik tegen hem, het is toch niet meteen raak, laten we nu vast beginnen, dan zien we wel. Hoezo naief, ha, ha, ha! 3 weken na dat gesprek was ik zwanger... (en eigenlijk was zo snel ook weer niet mijn bedoeling)
Manlief en ik weten in ons hart dat we waarschijnlijk ook wel voor een 3e gaan, maar voorlopig echt niet. Zwangerschap van 2e was echt 10 keer zo zwaar als de eerste (en die vond ik al zwaar) en ik heb voorlopig mijn handen vol aan de 2 kids (ze schelen precies 2 jaar). En ik geniet momenteel ook weer van mijn gezondheid (ik heb de afgelopen 3 jaar zeker 75% van de tijd in ziektewet gezeten!), dus absoluut geen haast.
Ik grap tegen mijn man, ach, ik ben nog 10 jaar vruchtbaar, dus we hebben de tijd...
