Hey,
Ik herken echt veel in jouw verhaal hoor,ben ook zwanger geraakt terwijl ik de pil goed innam,en ja natuurlijk bij mij echt eerst een slag in men gezicht,ben 22 jaar en was hier helemaal nog niet aan toe,abortus was bij mij ook iets wat ik zeker niet zou doen.
Langs zijn kant werd er wel gezegd van ja wrm doe je dat niet.
Zijn zus is nu ook trug zwanger van haar tweede maar heeft wel voor dat eerste kindje een abortus gedaan en dan een paar maand voor ze dus zwanger was van dit kindje terug,aangezien je het niet zo vaak na elkaar mag doen of ze alles uitnemen was ze dus genoodzaakt om dit te houden.
De pil nam ze niet want koste zoveel geld zei ze dan...
Een kindje opvoeden kost wel wat meer hoor,ik zou dit dus echt niet over men hart krijgen he.
Er is toen zelfs ruzie geweest met men vriend en mij omdat ik daar dus een totaal andere mening over heb dan hun.
Ik had toen gezegd,al moest ik verkracht worden zou ik er mss nog niet aan denken,natuurlijk moet je dat wel meemaken en zal je er dan mss wel anders over denken,ik weet het niet,ik zou dit enkel doen denk ik moest men kindje echt iets heel erg voorhebben en dat ik zeker zou zijn dat het echt geen serieus leven kan hebben.
We hebben hier over enkele maanden het nog een over gehad toen mijn vriendin die ook zwanger is veel kans had op een kindje met het syndroom van down.
Ik weet dat het dan geen gemakkelijk leven zal zijn(je weet dit ook enkel als je het zelf meemaakt natuurlijk)maar denk dat ik zelfs dan toch geen abortus zou doen.
Mijn moeder is heel gelovig en vroeger als ik een jaar of acht was zijn we eens naar een bijeenkomst geweest en toen stonden er allemaal kraampjes,waaronder een kraam dat tegen abortus was,ik heb toen een kindje gezien op sterk water en dat beeld is me altij bijgebleven,ik weet niet of ze dit nu nog mogen...
Ik heb echt rescpect voor de mensen dat een kindje hebben met down,zoiets is echt verschrikkelijk en dan als je er voor kiest om het kindje toch een mooi leven proberen te schenken en terwijl je eigen leven serieus moet veranderen,echt respect daar voor hoor.
Ik begrijp ook dat iedereen hier natuurlijk een andere mening over heeft hoor.
En aan alle aanstaande mama's die alleen zijn of de alleenstaande mama's echt een dikke duim hoor,het zal niet altijd gemakkelijk zijn dat besef ik maar al te goed,maar je ziet we komen er wel e.
Zoals ik al zei in het begin kreeg ik echt een slag in men gezicht maar dan vanaf ik naar de gyn was geweest en dat kleine mensje daar zag dat in men buikje zat,was dat gevoel ineens zo hard veranderd he,kan je niet geloven.
Nu ben ik zo blij met dat kleine meisje in men buik en zie haar nu al zo graag,ook al ben ik nu nog jong en zo.
Ik weet niet of jullie al andere onderwerpen gelezen hebben van mij maar mijn papa heeft longkanker en gaat echt hard achteruit de laatste tijd en dat is altijd een wens geweest van mij dat hij nog zou mogen meemaken dat hij opa word,ik heb hem dan ook gevraagd om peter te zijn en ja je kan niet geloven hoe gelukkig hij hiermee is.
DIt is mss het laatste dat hem nog wat sterk houd
Ik hoop echt dat hi de geboorte nog zal meemaken en dat kleine meisje kan zien en knuffelen,want het gaat nu echt wel ineens bergaf maar we blijven hopen he.
Ik zal maar eens afsluiten want kan maar blijven doorgaan
Allemaal veel sterkte toegewenst hoor mama's
Veel liefs orchideke
