Hallo allemaal,
Ik lees sinds vorige week mee op dit forum en heb op een enkel bericht gereageerd, maar ik wil me toch even voorstellen.
Ik ben Elise en dit jaar op 13 april na een zwangerschap van 30 weken is onze zoon Jasper* dood geboren.
De kinderwens is daardoor niet verdwenen, maar zelfs sterker geworden, want je weet nu wat het is om je eigen kind in je armen te houden.
Maar een volgende zwangerschap zal nooit meer een echte roze wolk worden. Na een paar maanden waren wij er weer aan toe om nogmaals te proberen zwanger te worden. Dit was ik dan ook in 1 keer raak. Ergens ben je blij en aan de andere kant wil je nog niet te blij zijn. Je weet nu dat het altijd mis kan gaan, maar daar wil je aan het begin ook nog echt mee bezig zijn. Eerst is er die gezonde spanning, van hoe de eerste 13 weken zullen verlopen. Deze gezonde spanning is wel iets anders dan anders, want ik probeerde me er toch minder op te verheugen, want dan is de teleurstellling minder groot als het mis gaat. Maar aan de andere kant vraag je je ook af "hoe groot is de kans dat het twee keer mis gaat".
Ze hebben nooit kunnen vinden wat de oorzaak was van de dood van Jasper*. Het laatste wat nog liep was een onderzoek naar de stollingsfactor in mijn bloed. (echter niet naar facter v leiden). Er was nogmaals bloed van mij afgenomen toen ik niet zwanger was, om wat factoren te onderzoeken. De uitslag hiervan liet nog op zich wachten. Omdat ik weer zwanger was wilde ik wel alvast een gesprek met de gynaecoloog, om alvast te weten wat een eventuele uitslag zou betekenen en wat die vroeg in de zwangerschap voor consequenties zou hebben.
Maandag 2 oktober gingen wij dus naar de gynaecoloog, maar ondertussen was ik die ochtend bloed gaan verliezen. De gynaecoloog heeft een (inwendige) echo gemaakt en kon daarop niets zien. Hij gaf aan dat ik hoogstwaarschijnlijk een miskraam heb gehad of eventueel dat het vruchtje nog zo klein is dat hij het niet kon zien. Ik zou op dat moment 5,5 week zwanger zijn, dus dat zou best zo kunnen zijn. Maar hij gaf aan dat een miskraam het meest waarschijnlijke was. Ze hebben toen bloed afgenomen en aanstaande donderdag ga ik weer bloed laten prikken, dan kunnen ze zien of de Hcg-waarde is gedaald of gestegen en daaruit opmaken of het een miskraam is geweest of niet. Die uitslag krijgen we dan maandag 16 oktober.
Ik ben sinds dien helemaal in de war. Ik heb heel weinig bloed verloren en niet echt stolsel (wel wat dikker bloed). En ik verloor eigenlijk alleen maar bloed als ik op het toilet zat en tussendoor verder niet. Dit duurde twee a drie dagen, waarbij ik die maandagochtend buikpijn had en die middag wel veel last van mijn onderrug. Donderdag en vrijdag voelde ik me misselijk, maar dat is daarna ook weer helemaal verdwenen. Het ene moment heb ik dus nog de hoop dat ik zwanger ben en het andere moment bedenk ik me dat alles erop wijst dat ik een miskraam heb gehad.
Daarnaast wil ik me zelf ook niet meer hoop geven dan redelijk is, want dan is de klap maandag weer zo groot. Maar tot ik de definitieve uitslag heb blijf ik toch ook maar een beetje hoop houden. Zo bloedde gisteravond bij het tandenpoetsen mijn tandvlees en vanochtend ook weer, maar dan op een andere plek. (Iets waar ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook heel veel last van heb gehad). Maar misschien is dat wel omdat ik toch nog wel dat hormoon in mijn lijf heb zitten.
Zo weten jullie in ieder geval wie ik ben en wat mijn achtergrond wat betreft zwangerschappen is.
Groetjes Elise
Ik lees sinds vorige week mee op dit forum en heb op een enkel bericht gereageerd, maar ik wil me toch even voorstellen.
Ik ben Elise en dit jaar op 13 april na een zwangerschap van 30 weken is onze zoon Jasper* dood geboren.
De kinderwens is daardoor niet verdwenen, maar zelfs sterker geworden, want je weet nu wat het is om je eigen kind in je armen te houden.
Maar een volgende zwangerschap zal nooit meer een echte roze wolk worden. Na een paar maanden waren wij er weer aan toe om nogmaals te proberen zwanger te worden. Dit was ik dan ook in 1 keer raak. Ergens ben je blij en aan de andere kant wil je nog niet te blij zijn. Je weet nu dat het altijd mis kan gaan, maar daar wil je aan het begin ook nog echt mee bezig zijn. Eerst is er die gezonde spanning, van hoe de eerste 13 weken zullen verlopen. Deze gezonde spanning is wel iets anders dan anders, want ik probeerde me er toch minder op te verheugen, want dan is de teleurstellling minder groot als het mis gaat. Maar aan de andere kant vraag je je ook af "hoe groot is de kans dat het twee keer mis gaat".
Ze hebben nooit kunnen vinden wat de oorzaak was van de dood van Jasper*. Het laatste wat nog liep was een onderzoek naar de stollingsfactor in mijn bloed. (echter niet naar facter v leiden). Er was nogmaals bloed van mij afgenomen toen ik niet zwanger was, om wat factoren te onderzoeken. De uitslag hiervan liet nog op zich wachten. Omdat ik weer zwanger was wilde ik wel alvast een gesprek met de gynaecoloog, om alvast te weten wat een eventuele uitslag zou betekenen en wat die vroeg in de zwangerschap voor consequenties zou hebben.
Maandag 2 oktober gingen wij dus naar de gynaecoloog, maar ondertussen was ik die ochtend bloed gaan verliezen. De gynaecoloog heeft een (inwendige) echo gemaakt en kon daarop niets zien. Hij gaf aan dat ik hoogstwaarschijnlijk een miskraam heb gehad of eventueel dat het vruchtje nog zo klein is dat hij het niet kon zien. Ik zou op dat moment 5,5 week zwanger zijn, dus dat zou best zo kunnen zijn. Maar hij gaf aan dat een miskraam het meest waarschijnlijke was. Ze hebben toen bloed afgenomen en aanstaande donderdag ga ik weer bloed laten prikken, dan kunnen ze zien of de Hcg-waarde is gedaald of gestegen en daaruit opmaken of het een miskraam is geweest of niet. Die uitslag krijgen we dan maandag 16 oktober.
Ik ben sinds dien helemaal in de war. Ik heb heel weinig bloed verloren en niet echt stolsel (wel wat dikker bloed). En ik verloor eigenlijk alleen maar bloed als ik op het toilet zat en tussendoor verder niet. Dit duurde twee a drie dagen, waarbij ik die maandagochtend buikpijn had en die middag wel veel last van mijn onderrug. Donderdag en vrijdag voelde ik me misselijk, maar dat is daarna ook weer helemaal verdwenen. Het ene moment heb ik dus nog de hoop dat ik zwanger ben en het andere moment bedenk ik me dat alles erop wijst dat ik een miskraam heb gehad.
Daarnaast wil ik me zelf ook niet meer hoop geven dan redelijk is, want dan is de klap maandag weer zo groot. Maar tot ik de definitieve uitslag heb blijf ik toch ook maar een beetje hoop houden. Zo bloedde gisteravond bij het tandenpoetsen mijn tandvlees en vanochtend ook weer, maar dan op een andere plek. (Iets waar ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook heel veel last van heb gehad). Maar misschien is dat wel omdat ik toch nog wel dat hormoon in mijn lijf heb zitten.
Zo weten jullie in ieder geval wie ik ben en wat mijn achtergrond wat betreft zwangerschappen is.
Groetjes Elise