Hi meiden,
Mijn zoontje is inmiddels 13 maanden en wat zijn we ongelofelijk gek op hem. We zijn echter op een punt gekomen dat we compleet radeloos zijn. Wellicht hebben jullie tips voor ons of zien we iets over het hoofd. Of iemand in dezelfde situatie. Door deze situatie hebben we nog nooit een oppas in kunnen schakelen in de avond en sowieso is een avond voor onszelf zeer zeldzaam, omdat een van de twee naast de ledikant zit. Het begint vooral mij op te breken.
Vanaf de eerste nacht is slapen een drama, al waren de eerste maanden de dagen ook vrij pittig. We hadden een huilbaby, met eczeem. Rond een half jaar ontdekten we via bloedonderzoek een allergie bij hem, dat heeft vooral de eczeem een stuk verminderd. Vanaf het moment van op bed leggen (19:00/20:00) tot dat ik naar bed ga (rond 23:00) wordt hij gemiddeld al 2-5 keer huilend wakker. Ik kalmeer hem weer en neem hem de eerstvolgende keer dat hij wakker wordt (meestal weer een uur later) bij me in bed, maar ook dan gaat het door. Een enkele keer slaapt hij 3 uur onafgebroken en hebben we een filmavondje. Een goede nacht is een nacht waarbij hij niet zó hard huilend wakker wordt dat troosten niet lukt. Even uithuilen is geen sprake van, hij raakt zo overstuur dat hij er zowat in blijft. Door samen te slapen, slaapt hij meestal wel één deel van de nacht een stuk of 4 uur achter elkaar.
Ik heb bijna 11 maanden borstvoeding gegeven en hoopte dat na het stoppen dit beter zou worden. Dat werd het niet. We hebben alles geprobeerd voor mijn gevoel:
Het is een temperamentvol kindje dat héél duidelijk laat weten wat hij wel en niet wil. Driftig ook haha. Sinds hij kan kruipen en nu inmiddels ook lopen, is het overdag een stuk makkelijker geworden (hij kan nu zelf op avontuur!), maar helaas heeft het voor de nachten niets veranderd. De dutjes gaan inmiddels goed (2x een uur a 1,5 uur). Hij gaat een paar uur per dag naar een kleine opvang, maar ook hier hoor ik regelmatig dat hij veel heeft gehuild en vooral niet wil slapen. Hij lacht gelukkig veel meer dan voorheen, maar nog steeds krijg ik waar we ook zijn te horen *ach, hij is vast moe!* terwijl hij net uit een dut van 1,5 uur komt. Ik wil zó graag voor mijn kleintje dat het allemaal wat makkelijker wordt voor hem, het niet weten wat er aan de hand is of waarom hij huilt breekt me op.
Ik ben heel benieuwd of dit herkenbaar is voor iemand. De gedachte dat deze fase dat ze zo klein zijn zo snel voorbij is wat me gaande houdt en ik vind het fijn om samen te slapen, maar als je er middenin zit, kan het soms zo wanhopig voelen.
Liefs
Mijn zoontje is inmiddels 13 maanden en wat zijn we ongelofelijk gek op hem. We zijn echter op een punt gekomen dat we compleet radeloos zijn. Wellicht hebben jullie tips voor ons of zien we iets over het hoofd. Of iemand in dezelfde situatie. Door deze situatie hebben we nog nooit een oppas in kunnen schakelen in de avond en sowieso is een avond voor onszelf zeer zeldzaam, omdat een van de twee naast de ledikant zit. Het begint vooral mij op te breken.
Vanaf de eerste nacht is slapen een drama, al waren de eerste maanden de dagen ook vrij pittig. We hadden een huilbaby, met eczeem. Rond een half jaar ontdekten we via bloedonderzoek een allergie bij hem, dat heeft vooral de eczeem een stuk verminderd. Vanaf het moment van op bed leggen (19:00/20:00) tot dat ik naar bed ga (rond 23:00) wordt hij gemiddeld al 2-5 keer huilend wakker. Ik kalmeer hem weer en neem hem de eerstvolgende keer dat hij wakker wordt (meestal weer een uur later) bij me in bed, maar ook dan gaat het door. Een enkele keer slaapt hij 3 uur onafgebroken en hebben we een filmavondje. Een goede nacht is een nacht waarbij hij niet zó hard huilend wakker wordt dat troosten niet lukt. Even uithuilen is geen sprake van, hij raakt zo overstuur dat hij er zowat in blijft. Door samen te slapen, slaapt hij meestal wel één deel van de nacht een stuk of 4 uur achter elkaar.
Ik heb bijna 11 maanden borstvoeding gegeven en hoopte dat na het stoppen dit beter zou worden. Dat werd het niet. We hebben alles geprobeerd voor mijn gevoel:
- Slaapcoach, het duurste traject met persoonlijke begeleiding
- Pikzwarte kamer
- White noise
- We houden wakker tijden aan (2/3/4 ritme)
- Hebben meerdere keren zijn oortjes laten checken
- Zijn 5 keer bij een osteopaat geweest
- Vast bedritueel
- Hij valt zonder te wiegen in zijn ledikant in slaap (ik zit er dan naast met een handje)
- We bieden water aan in de nacht i.p.v. melk
- Meer en minder kleren aan
- Meerdere keren langs de kinderarts
- Ik heb uit pure wanhoop hem twee nachten laten huilen (in zijn ledikant, ik lag dan ernaast in bed), maar dat maakte dat hij een soort angst creëerde voor de ledikant waardoor we nog verder van huis waren
Het is een temperamentvol kindje dat héél duidelijk laat weten wat hij wel en niet wil. Driftig ook haha. Sinds hij kan kruipen en nu inmiddels ook lopen, is het overdag een stuk makkelijker geworden (hij kan nu zelf op avontuur!), maar helaas heeft het voor de nachten niets veranderd. De dutjes gaan inmiddels goed (2x een uur a 1,5 uur). Hij gaat een paar uur per dag naar een kleine opvang, maar ook hier hoor ik regelmatig dat hij veel heeft gehuild en vooral niet wil slapen. Hij lacht gelukkig veel meer dan voorheen, maar nog steeds krijg ik waar we ook zijn te horen *ach, hij is vast moe!* terwijl hij net uit een dut van 1,5 uur komt. Ik wil zó graag voor mijn kleintje dat het allemaal wat makkelijker wordt voor hem, het niet weten wat er aan de hand is of waarom hij huilt breekt me op.
Ik ben heel benieuwd of dit herkenbaar is voor iemand. De gedachte dat deze fase dat ze zo klein zijn zo snel voorbij is wat me gaande houdt en ik vind het fijn om samen te slapen, maar als je er middenin zit, kan het soms zo wanhopig voelen.
Liefs