Ik ben 34 en voel me totaal niet klaar voor het moederschap. Ik kan me niet voorstellen hoe het leven zou zijn zonder kinderen. Mijn moeder legde voor haar kinderen en heeft altijd gezegd hoe mooi het is. Ik heb lang voor mijn moeder gezorgd toen ze dement werd, hierdoor weer ik dat ik mezelf helemaal kan wegcijferen om voor een ander te zorgen. En ook dat ondanks dat het me soms helemaal uitwrong ook veel voldoening en betekenis in het leven gegeeft.
Aan de andere kant denk ik, ik wil NU geen kind, maar ik ben bang dat ik dat eeuwig blijf denken. (Ik heb bindings en verlatingsangst.) Ik ben bang voor het "vast zitten", nooit de touwtjes kunnen laten vieren, bijvoorbeeld elke dag MOET je op een bepaalde tijd opstaan, je MOET ze elke dag op tijd naar school brengen. Het voelt zo beklemmend en dan denk ik dat kan ik helemaal niet. Het voelt als zoveel druk. En dat is nog maar 1 voorbeeld.
En dan emotioneel gezien. Ik denk, straks worden ze net zo druk als mijn man en kan ik daar niet mee omgaan, of ze gaan zich naarmate ze ouder worden op zichzelf richting, zich een beetje afzetten en dat trek ik niet (verlatingsangst), laat staan als ze uit huis gaan hoe slecht ga ik me dan voelen. En opvoeden.. ik ben bang dat ik het niet goed doe en dat we geen hecht gezin worden (in mijn eigen gezin vam herkomst leefde iedereen een beetje als eilandje). Maar ook bang dat mijn man en ik anders in de opvoeding staan of dat hij ze emotioneel niet goed kan onderstuenen.
Zoveel amgstige gedachtes.. ik denk gewoon over alles dat ik het niet aan kan. Aan de toekomst denken maakt me ZO bang!
Als ik denk aan geen kinderen lijkt me dat ook zo eenzaam, niemand om voor te zorgen, geen gezin hebben.. Maar het zou ook een hoop pijn besparen misschien.
Is er iemand die was zoals ik en nu wel (of geen) kinderen heeft en hoe gaat het nu met je? Hoe heb je alles ervaren? Nog tips in hoe ik met mezelf om kan gaan?
Aan de andere kant denk ik, ik wil NU geen kind, maar ik ben bang dat ik dat eeuwig blijf denken. (Ik heb bindings en verlatingsangst.) Ik ben bang voor het "vast zitten", nooit de touwtjes kunnen laten vieren, bijvoorbeeld elke dag MOET je op een bepaalde tijd opstaan, je MOET ze elke dag op tijd naar school brengen. Het voelt zo beklemmend en dan denk ik dat kan ik helemaal niet. Het voelt als zoveel druk. En dat is nog maar 1 voorbeeld.
En dan emotioneel gezien. Ik denk, straks worden ze net zo druk als mijn man en kan ik daar niet mee omgaan, of ze gaan zich naarmate ze ouder worden op zichzelf richting, zich een beetje afzetten en dat trek ik niet (verlatingsangst), laat staan als ze uit huis gaan hoe slecht ga ik me dan voelen. En opvoeden.. ik ben bang dat ik het niet goed doe en dat we geen hecht gezin worden (in mijn eigen gezin vam herkomst leefde iedereen een beetje als eilandje). Maar ook bang dat mijn man en ik anders in de opvoeding staan of dat hij ze emotioneel niet goed kan onderstuenen.
Zoveel amgstige gedachtes.. ik denk gewoon over alles dat ik het niet aan kan. Aan de toekomst denken maakt me ZO bang!
Als ik denk aan geen kinderen lijkt me dat ook zo eenzaam, niemand om voor te zorgen, geen gezin hebben.. Maar het zou ook een hoop pijn besparen misschien.
Is er iemand die was zoals ik en nu wel (of geen) kinderen heeft en hoe gaat het nu met je? Hoe heb je alles ervaren? Nog tips in hoe ik met mezelf om kan gaan?