Nooit klaar voor moederschap (bindings en verlatingsangst)

[f2jA4oY2100VeyPt]

Ik ben 34 en voel me totaal niet klaar voor het moederschap. Ik kan me niet voorstellen hoe het leven zou zijn zonder kinderen. Mijn moeder legde voor haar kinderen en heeft altijd gezegd hoe mooi het is. Ik heb lang voor mijn moeder gezorgd toen ze dement werd, hierdoor weer ik dat ik mezelf helemaal kan wegcijferen om voor een ander te zorgen. En ook dat ondanks dat het me soms helemaal uitwrong ook veel voldoening en betekenis in het leven gegeeft.

Aan de andere kant denk ik, ik wil NU geen kind, maar ik ben bang dat ik dat eeuwig blijf denken. (Ik heb bindings en verlatingsangst.) Ik ben bang voor het "vast zitten", nooit de touwtjes kunnen laten vieren, bijvoorbeeld elke dag MOET je op een bepaalde tijd opstaan, je MOET ze elke dag op tijd naar school brengen. Het voelt zo beklemmend en dan denk ik dat kan ik helemaal niet. Het voelt als zoveel druk. En dat is nog maar 1 voorbeeld.
En dan emotioneel gezien. Ik denk, straks worden ze net zo druk als mijn man en kan ik daar niet mee omgaan, of ze gaan zich naarmate ze ouder worden op zichzelf richting, zich een beetje afzetten en dat trek ik niet (verlatingsangst), laat staan als ze uit huis gaan hoe slecht ga ik me dan voelen. En opvoeden.. ik ben bang dat ik het niet goed doe en dat we geen hecht gezin worden (in mijn eigen gezin vam herkomst leefde iedereen een beetje als eilandje). Maar ook bang dat mijn man en ik anders in de opvoeding staan of dat hij ze emotioneel niet goed kan onderstuenen.

Zoveel amgstige gedachtes.. ik denk gewoon over alles dat ik het niet aan kan. Aan de toekomst denken maakt me ZO bang!
Als ik denk aan geen kinderen lijkt me dat ook zo eenzaam, niemand om voor te zorgen, geen gezin hebben.. Maar het zou ook een hoop pijn besparen misschien.

Is er iemand die was zoals ik en nu wel (of geen) kinderen heeft en hoe gaat het nu met je? Hoe heb je alles ervaren? Nog tips in hoe ik met mezelf om kan gaan?

 

[Quata]

"elke dag MOET je op een bepaalde tijd opstaan, je MOET ze elke dag op tijd naar school brengen."

Ja, dat op tijd naar school brengen is wel een dagelijks terugkerend probleem. Maar bij mij telt dat ook voor op tijd op mijn werk komen.

Elke dag op een bepaalde tijd opstaan, veel jonge kinderen worden al rond 6 uur wakker. Hoef je geen wekker voor te zetten, gaat vanzelf goed.

Over de bindingsangst en verlatingsangst kan ik niet meespreken.

Statistisch gezien is het wel het beste om zo jong mogelijk aan kinderen te beginnen. Dat biedt het meeste kans op een gezonde baby.

 

[Kvh]

Klinkt een beetje als een generatie probleem. Ik ben zelf 36 en we zijn nou niet direct opgegroeid met het idee dat "moederschap" waardevol is. Terwijl statistisch gezien vrouwen met kinderen en een intact gezin gelukkiger zijn dan de kinderloze YOLOs die we dagelijks op social media aantreffen. Tevens heeft onze generatie enorme problemen met verantwoording nemen en keuze stress. Alles kan en mag en het doel in het leven is vooral gelukkig zijn. Maar al snel komen we er achter dat je helaas niet 24/7 gelukkig kan zijn. Het is een vluchtige emotie, en het nastreven van die emotie eindigd in een leeg betekenisloos leven. Daar komt ook al die angst en onrust vandaan. Mensen waren beter af toen ze nog wat strakkere richtlijnen hadden, toen het leven nog een helder doel had, huisje, boompje, beestje, kindje. Dat heeft houvast. En we zijn zo met ons zelf bezig, hoe voel ik me vandaag, wat heb ik nodig, hoe kan ik aan mezelf werken zodat ik me goed voel. Het is ook uit onderzoek gebleken dat hoe meer je zelfbewust bent, hoe depressiever je bent, juist door de focus buiten het eigen ik te leggen geeft rust. Dat gaat natuurlijk ook in tegen alles wat de zelfhulpboeken ons vertellen.

Ik oordeel absoluut niet, want je verhaal is heel herkenbaar. Gelukkig kreeg ik op mijn 23ste de burnout uit de hel. Ik had mijn hele leven gehoord, je bent zo slim, je moet leren, carrière maken, genieten, YOLO. Wie denkt er nou aan trouwen of kinderen, lang leven feminisme. Ik zeg gelukkig had ik die burnout, want daardoor ben ik tot de inzichten gekomen die ik heb. Het is ok om kinderen te willen grootbrengen en een thuis te willen creëren. Ik omarm die verantwoording iedere dag, dat geeft mijn leven een instinctief doel. Weet je wat ik doe als ik echt een rot dag heb. Dan besluit ik een hele dag alleen maar met mijn kinderen of mijn man bezig te zijn, iets leuks voor ze doen ect. Werkt als een bus.

Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, ik kan je alleen zeggen dat het klinkt alsof je issues hebt die niet perse vanuit jouw komen maar meer vanuit de tijd waarin je bent opgegroeid en wat je van jongs af aan hebt geleerd. Het zijn hele typische milenial issues.