Hoi,
Nou, het is gebeurt hoor! Het stelde echt heel weinig voor. Ik bedoel, voor ons is het zo belangrijk en leef je er ontzettend naar toe maar als "ingreep" stelt het echt niks voor. Mijn vriend was al op tijd thuis zodat hij rustig en op zijn gemak het potje kon vullen. We hadden om kwart over 3 de afspraak maar om half 4 zaten we nog in de wachtkamer dus ik had natuurlijk al weer visioenen van stervende zaadcellen of dat ze ons vergeten waren. Achteraf bleek dat ze gewoon op het zaad uit het lab aan het wachten waren. Niks aan de hand dus. Toen een kort gesprekje waarin werd uitgelegd hoe of wat. We hadden niet onze eigen gyn maar een arts assistent. Ze was ongeveer van onze leeftijd en hartstikke aardig dus dat was heel fijn. Daarna met in de steunen en de bek erin. Ik kon me goed ontspannen en de sfeer was oke. Toen een dun slangetje (ongeveer 10 cm lang, we hebben 'm later stiekem uit de prullenbak gevist en gekeken) erin waardoor ze dus met een spuit het sperma erin spoot. Ik voelde er helemaal niks van. Ik moest nog 10 minuten blijven liggen en daarna konden we gelijk weg. Jij hebt een keer aan me gevraagd wat ze doen als het zaad niet aan de eisen voldoet. Ik heb het gevraagd en ze vertelde dat ze dan evengoed de inseminatie doen omdat het een kostbare behandeling is en dat het daarom zonde is om het dan weg te gooien, je hebt er tenslotte maar eentje nodig. De kwaliteit was deze keer weer beter als de vorige keer. Ze had het erover dat ze er 6 miljoen ging insemineren, nou, zoveel heeft hij er nog nooit gehad. Dus dat is ook wel fijn. Dus om weer op die sinasappelsap terug te komen........
En nu 2 weekjes wachten. Wie weet, een kerstkindje. Maar zover durf ik echt niet te denken.
Ik hoop echt dat jij ook heel gauw zover bent dat er iets gedaan gaat worden, zodat je ook een a4tje vol kan schrijven, dat zou geweldig zijn. Het is gewoon heel fijn dat er nu iets is gebeurt en het gevoel dat dat geeft gun ik gewoon iedereen die in dezelfde situatie zit. Ga nu naar bed, wie weet heeft 'ie nog zin.........