normaal??

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb een prachtzoon van 7 maanden, hij is kerngezond en erg lief, mijn leven is perfect. Ondanks mijn twijfels vooraf vind ik het fantastisch om moeder te zijn. Ik heb nooit geweten dat je zo veel van zo een klein hummeltje kan houden. Maar ipv er gewoon van genieten. Heb ik het volgende probleem:
Sinds een week of 2 maak ik me druk over alles, over de vogelgriep, over hoe oud ik nu ben en hoe oud ben ik dan als mijn zoon kinderen krijgt, maak ik wel mijn kleinkinderen mee? Afijn, ik ben ineens bewust bezig met mijn sterfelijkheid. Nooit heb ik me druk gemaakt over bovengenoemde. Komt het omdat ik nu verantwoordelijk ben voor iemand anders dan mijzelf? Ik heb het idee dat ik mezelf hier helemaal gek mee kan maken. Dan zit ik heerlijk een filmpje te kijken moet ik er weer aan denken, in bed lig ik gewoon af en toe wakker en maak me zorgen om alles en nog wat. Is dit normaal en vooral van voorbijgaand aard?? Ik heb mijn vriend gepolst maar hij heeft er totaal geen last van.
 
Hoi,

Ik herken hier wel wat van hoor. Als moeder raak je zo gehecht aan je kind dat je er niet aan moet denken het ooit te verliezen. En je wilt voor je kind zorgen, het beschermen en er voor je kind zijn.  Soms denk ik weleens: 'O jee, nu word ik  toch  zo'n overbezorgde moeder.'
Ik ben zelf nooit bang geweest om te sterven, maar nu beangstigd die gedachte mij ook weleens, want hoe moet dat dan met mijn kleine meid. Ik denk inderdaad dat dit komt omdat je een enorme verantwoordelijkheid in dit leven hebt als moeder. Misschien is  dit niet bij iedereen zo. Sommige mensen staan nooit stil bij hun eigen sterfelijkheid. Ik werk zelf als verpleegkundige dus dan word je er wel mee geconfronteerd en dat dwingt tot nadenken.
Maar goed, ik vind het  dus helemaal niet zo gek wat je hier schrijft.

Groetjes,
Anke  
 
PS Het is mij wel gelukt om alle nieuwe gevoelens en gedachten een plek te geven. Moeder worden doet veel met je dan je ooit had kunnen denken. Maar natuurlijk moet je jezelf weleens tot de orde roepen alle rampscenario's van je af gooien. Blijven genieten.
 
Hoihoi,
Ja hoor het is heel normaal dat je veel voorzichtiger en bezorgder wordt en ook functioneel, want het is helemaal niet in het belang van je kindje als je nog steeds met een grote zak met wiet liftend naar Afghanistan zou willen trekken, zoals je op je 17e nog wel eens fantaseerde;-)
En mijn man heeft het ook hoor: het is een hele rustige, vredelievende baas, maar owee, als er iemand in het verkeer gek doet in de buurt van zijn kinderen: witheet! En hij kijkt zelf zo vreselijk goed uit.
Ik weet nog wel dat we de eerste keer na de geborte van mijn zoontje weer journaal keken; dat was toen de Volendamse cafebrand: huilend hebben we allebei op de bank gezeten en de buis ging uit. Echt, jonge ouders zijn geweldige doelgroepen voor biologisch voedsel, vernatwoorde spaarrekeingen Max Havelaarkoffie ed. En voor deze wereld is dat ook helemaal zo slecht nog niet, denk ik dan maar. Ter compensatie kijk ik zo nu en dan maar een cynische geweldfilm, want als het te sentimenteel wordt gaan de tranen ook alweer lopen;-)
Groetjes,
Michelle.
 
Hoiii,

Tja, als je een zelf een kindje krijgt wordt je gewoon een softie! Vroeger, als er weer eens zo'n bericht in het nieuws was van een familiedrama, dat iemand z'n kinderen vermoord had, dan dacht ik "tjee, wat erg zeg!",   en dat was het dan, maar nu kan ik echt helemaal van slag raken. Je kunt je toch niet voorstellen dat je zo'n klein weerloos hummeltje iets aandoet! Als ik naar m'n zoontje van 1 1/2 kijk, met die grote blauwe ogen van 'm, dan smelt ik helemaal. Ik ben al helemaal van slag als-tie een dagje niet lekker is ofzo. Als ik te lang stilsta bij wat sommige kindertjes moeten meemaken dan wordt ik er helemaal naar van. Dat doe ik dus ook maar niet teveel en ik geniet volop van m'n prachtige binkie!

Groetjes,
Line
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan