nu pas echt moeilijk

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden,

Half augustus heb ik n miskraam gehad. ik was toen 10/11 wkn zwanger maar t vruchtje bleek nooit ontwikkeld geweest te zijn. Na mn "spontane" miskraam moest ik n week later toch gecurreteerd worden omdat er nog wat achtergebleven was. die weken waar ff knudde en drna zei ik dat ik dr klaar mee was. Mooi niet dus. Wij hebben al n dochtertje en wilden graag snel daarop n broertje of zusje erbij. Na de miskraam ben ik nog steeds niet zwanger en is mn menstruatie ook niet normaal (in mijn ogen dan). Verdriet, boosheid etc... Sinds n paar dagen ben ik ontzettend bezig met mn miskraam. Veel verdriet, veel huilen etc. Ik was uitgerekend in februari en dat komt ook dichterbij. Plus t feit dat onderhand iedereen om me heen zwanger is of moet bevallen t mij echt niet makkelijk maakt. Ik weet ook niet hoe ik t moet verwerken nu. T liefst zou ik de boel kort en klein willen slaan maar daar los ik ook niets mee op. Gelukkig is mn man er voor me, troost me en begrijpt mn verdriet maar meer kan ie niet. Verder ben ik ergens wel bang om zwanger te raken omdat ik ontzettend bang ben dat t weer mis zal gaan. Er spoken zoveel dingen door mn hoofd. N tijd lang heb ik mijzelf de schuld gegeven, althans mn lichaam ookal weet ik dondersgoed dat ik dr niets aan kon doen. Alles was ook goed/gezond zei de gyn n week na de curretage, ze hadden t nl onderzocht. Niets kan ook n zwangerschap in de weg staan zei hij ook nog.Heel gek maar ik ben gelukkig en ongelukkig, klinkt alleen zo raar. Gelukkig omdat ik n schat van  n man heb en n prachtige dochter maar ongelukkig  omdat de 2e zwangerschap niet zo heeft mogen zijn. Zo dubbel allemaal.  T is niet echt n samenhangend verhaal geworden maar ben t tenminste ff kwijt.
thnx voor t aanhoren
groetjes
 
hoi,

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt.
Ik heb net dinsdag te horen gekregen dat ik een miskraam ga krijgen het hartje klopte niet. Ineens stort dat je wereld in. We hebben er 7 maanden over gedaan om zwanger te worden ben je dan eindelijk zwanger en blij krijg je slecht nieuws. Ook wij hadden graag niet zo veel leeftijds verschillen willen hebben het liefst 2 jaar maar ja dat lukt nu dus niet meer. Ook vraag ik me af als dit allemaal voorbij is hoe lang het dan weer gaat duren en ben ook bang voor weer een miskraam. Je denk altijd wel na over dat het mis kan gaan maar mijn eerste zwangerschap is zo goed gegaan dat ik daar nu helemaal niet bij stil stond tot ik afgelopen zaterdag bloedverlies kreeg ik was echt heel bang en wist eigelijk gelijk dat er iets mis was toch moest ik nog wachten tot dinsdag en mijn gevoel werd helaas werkelijkheid.

Groetjes karina
 
Lieve Xaja,

Goh meid, zwaar he!! Vooral omdat je al zo'n mooie meid rond hebt lopen! Ik weet exact hoe je je voelt. Zoals je weet heb ik vier bijzonder mooie kinderen, maar ook ben ik "mama" van 5 miskramen. En het verdriet dat je hebt om zo'n kleintje dat het niet redt, blijft vreselijk. Zelfs al heb je er 10 die het wel redden. Maar omdat we onszelf niet de tijd en de gelegenheid gunnen om het te verwerken, komt de klap later en dubbel hard......

Meid, neem echt nog even de tijd voor de verwerking, want geloof mij het is niet niets!!! Zolang als jij ook nog niet bezig bent met verwerken en boos blijft op jezelf, zul je ook niet zwanger raken, is mijn ervaring. Natuurlijk genoeg uitzonderingen, maar zodra je je hoofd en hart niet "schoon" hebt, kan je buik geen plaats maken voor nog een kindje uit je hart.

Heel veel sterkte nog, en als je nog de behoefte hebt om boos te zijn of te schelden of wat dan ook, laat het me maar weten, dan staat mijn email tot je beschikking!

liefs lin
 
Hoi Xaja,

Zo herkenbaar jouw verhaal! Ik kreeg mijn eerste mk in 2002. Daar heb ik veel verdriet van gehad. Zeker toen een vriendin van ons beviel rond mijn uitgerekende datum! Wat heb ik toen gehuild! Dat hoorde ik te zijn! Ik was inmiddels alweer zwanger (van onze zoon), maar heb gehuild om het kindje dat helaas niet mocht komen. Toen de uitgerekende datum voor de tweede keer kwam heb ik het weer even moeilijk gehad.
Afgelopen april heb ik weer een mk gehad. Ben gecureteerd op de verjaardag van mijn zusje. Vergeet ik dus ook nooit meer. (alsof je een mk kunt vergeten) Mijn uitgerekende datum was in  november. Mijn buurvrouw was ook zwanger. Zij beviel in september van een pracht dochter. Ik dacht dit keer minder moeite gehad te hebben met de mk. Dacht dat ik het goed verwerkt had. Maar niks was minder waar. Ik heb me een tijdje helemaal aan het verdriet over gegeven. En dat was de oplossing. Het gaat nu goed. Op de uitgerekende datum wel aan ons kindje gedacht, maar niet zo verdrietig als de eerste keer. Inmiddels ben ik weer zwanger. Het heeft een half jaar geduurd voor het weer zover was. Ik ben zwanger geworden in de tijd dat ik met mijn verdriet aan de gang gegaan ben. Zou ik het onbewust tegen gehouden hebben? Ik weet het niet. Dit keer ziet het er goed uit. Heb met 7 en met 8 weken een echo gehad i.v.m bloedverlies. Deze week (ben 12 weken) gaan we weer kijken. Het voelt goed, maar ik hou nog steeds een beetje reserves. Ik geniet ook wel hoor, maar niet helemaal onbezorgt.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik weet hoe moeilijk je het nu moet hebben. Hopelijk groeit er gauw weer een klein wondertje in je.

Groetjes, Kat
 
Hoi Linda,

lief dat je dat vraagt! ik huil niet meer, voel soms nog wel ff tranen prikken maar ik hoef ze op t moment niet te laten. We zijn "druk bezig" voor n 2e kindje maar denk idd dat mn lichaam eerst rust moet vinden voordat t raak is. Voor nu is t in ieder geval ff goed allemaal. Heb n "huilvol"-weekend gehad, veel gepraat met mn man en keet getrapt met ons dochtertje. De boel heb ik heel gelaten hoor  groetjes en thnx voor je berichtje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan