Hoi meiden,
Wat ik nou net had.....echt of de duvel ermee speelt hoor..... De telefoon ging, manlief nam op, maar het was voor mij: het schoonzusje van mijn schoonzusje....niet echt een vriendin, meer een kennisje. Zij is in haar puberteit nooit ongesteld geworden en naarmate de tijd vorderde kwamen ze er in het ziekenhuis achter dat zij zeer vervroegd in de overgang was. Heel erg natuurlijk, want dan krijg je op een leeftijd van een jaar of 17 ineens te horen dat je hoogstwaarschijnlijk nooit een kindje zult kunnen krijgen, terwijl je daar dan helemaal nog niet mee bezig bent, dus wat moet je dan met dat nieuws?? Maar goed, zij is inmiddels ook al een paar jaar getrouwd en zijn een paar jaar terug het medische circuit ingestapt om te onderzoeken wat evt. (in de toekomst) hun mogelijkheden nog zouden zijn. Daar kwam dus uit dat alleen met eiceldonatie een zwangerschap misschien nog zou kunnen. Nou, vraag maar es aan iemand om een eicel, dat is moeilijk!!! Geen zussen met complete gezinnen, moeder te oud, vriendinnen te jong, moeilijk onderwerp, waar ook niet veel over bekend is of over gepraat wordt. Dit heeft zij mij allemaal een keer verteld toen ze (heel zeldzaam) een keertje open was daarover, verder is zij heel gesloten en moet je echt dingen eruit trekken als je het perse wilt weten. Doe ik dus maar niet te vaak, want zij moet dat zelf weten natuurlijk, ik ben een prater, en zij niet. Maar goed, een poosje terug vroeg ik haar hoe het er nou voor stond en of ze ergens mee bezig waren....nee dus, zei ze toen. Maar net belde ze dus....om te vertellen dat ze 6 weken zwanger is!!!! Zij weet ook van mijn achtergrond en problemen met zwanger worden enzo, dus ze vond het wel zo netjes en lief om dat tegen mij persoonlijk te vertellen. Nou gun ik het ze van harte, en dat heb ik ook goed duidelijk gemaakt, want mensen die er ook problemen mee hebben, die hebben bij mij op de een of andere manier toch altijd een streepje voor (hebben jullie dat ook?). Maar ik was er helemaal beduusd van, omdat ik niet wist dat ze ermee bezig waren en ook omdat ik weet dat dat niet zomaar kan. Dus ik vroeg ook hoe dit nou tot stand was gekomen, maar daar wilde ze dus niet over praten (vind ik heel frustrerend want daar ben ik benieuwd naar, aangezien we toch een beetje in hetzelfde schuitje zitten....maar ja, haar goed recht natuurlijk). Maar ja, ook al gun ik het haar dus echt van harte, mijn eigen gevoelens zijn er ook nog....en dit kon er dus ook nog wel (of juist net niet meer) bij!!! Alsof de duvel ermee speelt dus, vrijdag die ene vriendin, nu zij, ik ongesteld, depressief, oververmoeid, overspannen, hoe je het ook noemen wilt.... En de rest van mijn vriendinnen/kennissen hoeven niet meer met dat nieuws te komen want die zijn al zwanger..... Lekker is dat! Tja, dan blijft mijn schoonzusje (waar ik eerder over vertelde, die van 21 die me altijd zit te stangen) nog over, en waarschijnlijk komt die dan binnenkort ook maar met zo'n nieuwtje. Kunnen ze mij meteen laten opnemen in een of andere psychiatrische kliniek.... Ik zou zo graag willen dat het me allemaal niet zo veel deed he, dat ik het van me af kon zetten, kon scheiden van mijn eigen gevoelens....maar dat lukt me gewoon niet! En als ik iedere keer zulke nieuwtjes krijg, kan ik het niet eens opzij schuiven, want als dat dan net gelukt is komt er weer een telefoontje van de een of de ander!!! Bah, ik word er echt niet goed van, waarom de hele wereld en wij niet???? Jullie ook niet natuurlijk, maar toch, soms voelt het zo! Ik hoop niet dat jullie me een zeur vinden, met al mijn verhalen, maar ik weet ook niet wat me overkomt, alles en iedereen tegelijk! Sorrie als jullie moe van me worden, maar ik moest het gewoon even kwijt.... Dankjulliewel voor het 'luisteren'.
Liefs, Anke
Wat ik nou net had.....echt of de duvel ermee speelt hoor..... De telefoon ging, manlief nam op, maar het was voor mij: het schoonzusje van mijn schoonzusje....niet echt een vriendin, meer een kennisje. Zij is in haar puberteit nooit ongesteld geworden en naarmate de tijd vorderde kwamen ze er in het ziekenhuis achter dat zij zeer vervroegd in de overgang was. Heel erg natuurlijk, want dan krijg je op een leeftijd van een jaar of 17 ineens te horen dat je hoogstwaarschijnlijk nooit een kindje zult kunnen krijgen, terwijl je daar dan helemaal nog niet mee bezig bent, dus wat moet je dan met dat nieuws?? Maar goed, zij is inmiddels ook al een paar jaar getrouwd en zijn een paar jaar terug het medische circuit ingestapt om te onderzoeken wat evt. (in de toekomst) hun mogelijkheden nog zouden zijn. Daar kwam dus uit dat alleen met eiceldonatie een zwangerschap misschien nog zou kunnen. Nou, vraag maar es aan iemand om een eicel, dat is moeilijk!!! Geen zussen met complete gezinnen, moeder te oud, vriendinnen te jong, moeilijk onderwerp, waar ook niet veel over bekend is of over gepraat wordt. Dit heeft zij mij allemaal een keer verteld toen ze (heel zeldzaam) een keertje open was daarover, verder is zij heel gesloten en moet je echt dingen eruit trekken als je het perse wilt weten. Doe ik dus maar niet te vaak, want zij moet dat zelf weten natuurlijk, ik ben een prater, en zij niet. Maar goed, een poosje terug vroeg ik haar hoe het er nou voor stond en of ze ergens mee bezig waren....nee dus, zei ze toen. Maar net belde ze dus....om te vertellen dat ze 6 weken zwanger is!!!! Zij weet ook van mijn achtergrond en problemen met zwanger worden enzo, dus ze vond het wel zo netjes en lief om dat tegen mij persoonlijk te vertellen. Nou gun ik het ze van harte, en dat heb ik ook goed duidelijk gemaakt, want mensen die er ook problemen mee hebben, die hebben bij mij op de een of andere manier toch altijd een streepje voor (hebben jullie dat ook?). Maar ik was er helemaal beduusd van, omdat ik niet wist dat ze ermee bezig waren en ook omdat ik weet dat dat niet zomaar kan. Dus ik vroeg ook hoe dit nou tot stand was gekomen, maar daar wilde ze dus niet over praten (vind ik heel frustrerend want daar ben ik benieuwd naar, aangezien we toch een beetje in hetzelfde schuitje zitten....maar ja, haar goed recht natuurlijk). Maar ja, ook al gun ik het haar dus echt van harte, mijn eigen gevoelens zijn er ook nog....en dit kon er dus ook nog wel (of juist net niet meer) bij!!! Alsof de duvel ermee speelt dus, vrijdag die ene vriendin, nu zij, ik ongesteld, depressief, oververmoeid, overspannen, hoe je het ook noemen wilt.... En de rest van mijn vriendinnen/kennissen hoeven niet meer met dat nieuws te komen want die zijn al zwanger..... Lekker is dat! Tja, dan blijft mijn schoonzusje (waar ik eerder over vertelde, die van 21 die me altijd zit te stangen) nog over, en waarschijnlijk komt die dan binnenkort ook maar met zo'n nieuwtje. Kunnen ze mij meteen laten opnemen in een of andere psychiatrische kliniek.... Ik zou zo graag willen dat het me allemaal niet zo veel deed he, dat ik het van me af kon zetten, kon scheiden van mijn eigen gevoelens....maar dat lukt me gewoon niet! En als ik iedere keer zulke nieuwtjes krijg, kan ik het niet eens opzij schuiven, want als dat dan net gelukt is komt er weer een telefoontje van de een of de ander!!! Bah, ik word er echt niet goed van, waarom de hele wereld en wij niet???? Jullie ook niet natuurlijk, maar toch, soms voelt het zo! Ik hoop niet dat jullie me een zeur vinden, met al mijn verhalen, maar ik weet ook niet wat me overkomt, alles en iedereen tegelijk! Sorrie als jullie moe van me worden, maar ik moest het gewoon even kwijt.... Dankjulliewel voor het 'luisteren'.
Liefs, Anke