<p>Hallo lezers,</p><p>Ik ben een alleenstaande moeder en toen mijn zoon in maart 4,5 maand was, overleed mijn moeder. Zij was mijn alles en zou ook 2 dagen op mijn ventje gaan passen. Dat moest dus ineens allemaal anders.</p><p>Nu past mijn vader wel eens op, geen hele dagen, gewoon zo af en toe als het nodig is. Ik ben er blij mee en hij doet echt zijn best en probeert het, maar het zit hem niet in de natuur, zeg maar. En daar heb ik moeite mee. En ik wil dat niet! Ik merk dat ik vaak meteen iets betweterigs zeg, als hij zegt hoe het ging. Ik mis mijn moeder zo enorm, dat ik het moeilijk vind om te accepteren dat dit nu gewoon altijd zo zal zijn, mijn vader die oppast. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan, slijt dit of moet ik naar een psycholoog om het allemaal te verwerken en een plek te geven...? Ik wil niet zo doen tegen mijn vader, maar elke keer is mijn reactie niet de leukste. Iemand die dit herkent? En tips heeft???</p><p>Liefs!</p>
Oma overleden, nu past opa op...
- Onderwerp starter PatriciavW
- Startdatum
Hai ik herken me zelf wel in jou verhaal alleen past mijn vader niet op
mijn moeder overleed toen Mn dochter 10 maanden was en mijn partner zn moeder was al overleden.
ik merk wel dat ik me snel aan me vader irriteer terwijl hij eigenlijk niet eens iets fouts doet
ik denk dat het altijd goed is om met een psycholoog te gaan praten mijn dochter is inmiddels 2 en ik ben nu in verwachting van Mn 2 de en ik merk dat het gemis van Mn moeder alleen maar groter word
je kleintje kan straks allemaal dingen die je graag met je moeder had willen delen (teminste dat heb ik )
Ik denk dat het wel goed is voor je om met iemand te gaan praten over je gemis
sterkte
mijn moeder overleed toen Mn dochter 10 maanden was en mijn partner zn moeder was al overleden.
ik merk wel dat ik me snel aan me vader irriteer terwijl hij eigenlijk niet eens iets fouts doet
ik denk dat het altijd goed is om met een psycholoog te gaan praten mijn dochter is inmiddels 2 en ik ben nu in verwachting van Mn 2 de en ik merk dat het gemis van Mn moeder alleen maar groter word
je kleintje kan straks allemaal dingen die je graag met je moeder had willen delen (teminste dat heb ik )
Ik denk dat het wel goed is voor je om met iemand te gaan praten over je gemis
sterkte
Ik stel me zo voor dat het misschien ook vanzelf wel slijt, maar daar kan heel wat tijd overheen gaan... Gezien je er nu zo mee zit, en dat ook nooit een positieve invloed op je kleintje kan hebben, zou ik gewoon alvast een psycholoog opzoeken. Het kan soms best even duren voordat je aan de beurt bent, dus beter nu bij twijfel aanmelden, dan wachten tot de nood hoog is. Zij kunnen je vast helpen met het verwerkingsproces, waardoor je hopelijk ook wat minder moeite hebt met de situatie met je vader.
Het lijkt me sowieso enorm zwaar om je moeder te verliezen, laat staan als je net een eigen kindje hebt gekregen. Sterkte!
Het lijkt me sowieso enorm zwaar om je moeder te verliezen, laat staan als je net een eigen kindje hebt gekregen. Sterkte!
Gecondoleerd, wat ontzettend naar voor je..
Het lijkt me nooit verkeerd om hulp te zoeken bij dit proces, het is nogal wat..
Je hebt dit vast ook weleens tegen jezelf gezegd maar er vanuitgaande dat je ouders nog bij elkaar waren? : jij bent je moeder verloren maar je vader is ook zijn vrouw verloren.. probeer misschien te bedenken dat het oppassen hem ook veel biedt ihkv eenzaamheid en hij zijn stinkende best doet voor die kleine frummel.. wellicht heb je dan wat meer begrip voor zijn handelen/zijn situatie? Jullie hebben immers een gedeeld verlies?
Ik wens je heel veel sterkte!
Het lijkt me nooit verkeerd om hulp te zoeken bij dit proces, het is nogal wat..
Je hebt dit vast ook weleens tegen jezelf gezegd maar er vanuitgaande dat je ouders nog bij elkaar waren? : jij bent je moeder verloren maar je vader is ook zijn vrouw verloren.. probeer misschien te bedenken dat het oppassen hem ook veel biedt ihkv eenzaamheid en hij zijn stinkende best doet voor die kleine frummel.. wellicht heb je dan wat meer begrip voor zijn handelen/zijn situatie? Jullie hebben immers een gedeeld verlies?
Ik wens je heel veel sterkte!
Dank voor jullie reacties ❤
Allereerst gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Mijn vader overleed voordat ik moeder werd, maar ik was altijd een papa’s kindje, ondanks dat de band met mijn moeder ook heel goed is. Maar ook ik kon zo reageren naar mijn moeder over iets want ik zocht iets wat zij niet was en ook nooit kon zijn: mijn vader. Ik werd me daar van bewust toen iemand dat tegen me zei en ik mijn moeder met andere ogen ging bekijken. Want ze deed zo haar best de leegte op te vullen ondanks haar eigen grote verdriet.
Jij komt ook nog wel op het punt dat je dat inziet, misschien wel na het lezen van dit bericht, misschien later. Het is niet erg. Je rouwt! Vertel je vader waarom je zo reageert. Hij zal je zeker begrijpen.
Heel veel sterkte
Jij komt ook nog wel op het punt dat je dat inziet, misschien wel na het lezen van dit bericht, misschien later. Het is niet erg. Je rouwt! Vertel je vader waarom je zo reageert. Hij zal je zeker begrijpen.
Heel veel sterkte