Omgaan met emoties

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hello dames,

Afgelopen november ben ik voor het eerst mama geworden en vind het een heel avontuur. Ik kan (ongetwijfeld net als jullie) uren kletsen over mijn ervaringen, maar waar ik benieuwd naar ben is het volgende: hoe gaan jullie met alle nieuwe emoties om?

Ik zal niet zeggen dat ik een emotioneel wrak ben geworden, maar wel dat ik veel meer dan voorheen mijn emoties niet onder controle heb/krijg. Ik kan geen geweldadige of zielige films meer zien, ik voel de tranen in mijn ogen lopen als ik zie dat mijn man en zoonlief een onderonsje hebben, ben snel ontroerd, enzovoorts. Maar ik ben ook een stuk banger geworden: bang om mijn mannen kwijt te raken, dat mijn man op weg naar zijn werk een ongeluk krijgt, dat mijn zoontje doodziek wordt, allemaal van dat soort akelige dingen. Ik WEET dat het onzin is, dat de hormonen nog steeds aan het feestvieren zijn in mijn lichaam (polonaise!), ik kan het allemaal wegrationaliseren en af en toe moet ik er best om lachen, maar ik word er doodmoe van!

Hoe is het bij jullie?Klinkt dit herkenbaar? En hoe ga je er mee om? Kan iemand mij een goed boek hierover aanraden? Ik bedoel,  overal lees ik OF verhalen vanuit de roze hemel OF verhalen uit het diepe depressiedal. Uiteraard gaat het allemaal om emoties, maar in mijn geval denk ik dat ik gewoon in het midden zit. Maar dat neemt niet weg dat ikme afvraag hoe een ander ermee omgaat.
 
hallo
Ik herken veel van je verhaal in mijn eigen leven
Ik ben ook veel gevoeliger geworden
mijn zoontje Ash in op 2 november geboren
Ik van mezelf dat ik nog heel gevoelig ben tewijl ik daar in mijn zwangerschap helemeel geen last van had
ik ben nu ook twee weken gestop met borstvoeding en ik voel dat mijn hormonen weer een beetje op zijn pas komen heb voor de eerste keer weer mijn regels gehad en toen was ik terug wat gevoeliger
vele groetjes Tess
 
Hoi Janneke,
Ik heb ook wel zoiets. Ik zat een paar weken terug 's avonds op de fiets naar huis en voor het eerst in mijn leven was ik bang dat me iets zou overkomen. Ik ging echt sneller fietsen terwijl ik toch al in onze eigen wijk was en er niets zou gebeuren. En zielige filmpjes op Animal Planet kan ik niet meer aanzien! De eerste vier maanden gaf ik borstvoeding, en op het eind liep dat vrij moeilijk en toen kon ik echt overal om huilen. Gelukkig is dat nu wel over. Soms heb ik ook van die irreele gedachten die je beschrijft en ik moet me daar dan bewust overheen zetten. Dat lukt altijd wel. Ik schenk er maar niet teveel aandacht aan. Het is inderdaad een levensveranderende fase en langzaam wennen we er wel aan. Heel veel groetjes.
 
Hoi
Erg herkenbaar allemaal. Ze zeggen dat je negen mnd zwanger bent en dus ook negen mnd moet ontzwangeren, voordat je hormonen weer een beetje in het gareel zitten.
Hou jezelf wel goed in de gaten, dat je niet doorslaat naar de andere kant. Ik deed aan de struisvogelpolitiek en wilde niet toegeven dat ik niet goed in mijn vel zat. Waardoor ik een jaar na de geboorte compleet instortte.
Dat moet je natuurlijk voorkomen. En de roze-wolk-verhalen neem ik altijd maar met een korreltje zout; het kan er bij mij niet in dat je als kersverse moeder helemaal nergens last van hebt.
Zelf heb ik er een boek over geschreven. Is nog niet uit, ligt nu bij de uitgever en ik wacht op verdere instructies.
Succes, Sil
 
hoi,
ik ben altijd erg nuchter geweest. Ik laat me niet snel van de wijs brengen. Ik heb mijn hele zwangerschap en ook daarna niet als vreselijk ingrijpend ervaren. Ik riep een tijdje terug nog dat er bij mij niks van alle cliches te vinden is. Wij zijn nu met zijn drieen en dat is het enige verschil....maar
ik merk ook dat ik veel ongeruster ben. Ik zie de vreselijkste dingen gebeuren in gedachten. Als ik naar mijn baby kijk denk ik vaak: liefde kan zo sterk zijn dat ik er gewoon letterlijk pijn van in mijn buik krijg. En dan ben ik doodsbang dat te verliezen.
Als mijn man s morgens de deur uitgaat denk ik alleen maar: kom alstjeblieft weer veilig thuis.
Overal in huis zie ik kleine ongelukjes in.
Ik weet dat ik hier niet te veel bij stil moet staan, want paranoia worden is ook zo overdreven.
Toen ik 5 maanden zwanger was ben ik getuige geweest van een ernstig verkeersongeval, Die beelden staan nog altijd op mijn netvlies en dagelijks beleef ik het opnieuw. Eerst dacht ik dat mijn bezorgdheid daaruit voort kwam, maar nu besef ik ook dat het grotendeels te maken heeft met het moeder worden..
groeten Elke
 
hoi,
Wat een ellende he, die hormonen. Ik heb er ook zo'n last van!(ook in nov bevallen)  En het vervelende is: het zal nog wel ff gaan duren. Ik ben vanmezelf helemaal niet echt een huilerig type en best nuchter overal in. Maar nu....
Ik hoor het wel veel meer om me heen. Vorige week moest ik even naar het ziekenhuis, op visite bij een baby van 17weken. De moeder zei al: niet huilen hoor, dat kan ik niet hebben. Welnee, zei ik! Ik ga dat echt niet doen, ik kan wel tegen een stootje. Nou, daar ging ik dan......  Daar zaten we dan samen, 2 kersverse moeders te huilen aan een babybed! Pfff, ik vond dat zooooo erg!
En inderdaad, de tv, mooie momenten...alles is aanleiding om te huilen.

Nou ja....voordat het echt went zijn we er alweer vanaf!

gr en succes he!!
Anita
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan