<p>Hey!</p><p>mijn baby is 8 weken oud en ik ben dol op hem. Na een moeilijke start slaapt hij zo nu en dan een paar uurtjes door snachts en is hij redelijk vrolijk overdag. Overdag slapen vind hij maar niets dus dat doet hij niet zoveel. Nu is het zo dat hij vooral bij mij zijn fles wilt drinken en slapen en dat is natuurlijk logisch. Bij mijn vriend gaat het nog allemaal erg moeizaam en drinkt hij moeilijk zijn flessen. Ik ben ook degene die altijd die nachtvoeding doet maar ik begin echt een beetje op te raken. Ik merk dat ik steeds meer geprikkeld word, naar tegen mijn vriend doet en in mijn hoofd constant denk “je doet niets, je laat mij alles doen”</p><p>dit is niet helemaal waar want hij doet echt wel zijn best maar het gaat allemaal zo moeilijk omdat mijn zoontje bij hem een stuk minder toelaat dan bij mij komt alles bijna op mij neer. Ik ben echt dood op en kan niet zo goed meer aardig doen. Nu vraag ik niet perse relatie advies ofzo maar vraag ik me af of meer mensen zich na een paar weken wat neerslachtig en oververmoeid gingen voelen en die hun verhaal daar ook over kwijt willen. Mijn partner is nu op een verjaardag van een gezamenlijk vriend waar ik geen baby mee naar toe wilde nemen en ik vond dat prima maar aan de andere kant weet ik wel weer dat ik het mezelf eigenlijk alleen maar moeilijker maak omdat ik er nu vanavond/vannacht weer alleen voor sta. </p><p>Ik voel me schuldig tegen over iedereen dat ik niet meer zo vrolijk ben en weet niet zo goed hoe ik het beter moet maken. </p>
