Hi allemaal,
Een paar weken ben ik erachter gekomen dat ik onbedoeld zwanger ben geraakt van mijn vriend. Mijn vriend kampt al langere tijd met problemen en heeft zich aanvankelijk heel erg van me afgezet. Echter begint hij terug te komen op zijn beschuldiging met dat ik het expres zou hebben gedaan (gelukkig). Hij zit alleen heel erg met zichzelf in de knoop en is in de stress dat hij vader wordt. Hij zou het liever allemaal niet willen. Ik ben alals aanstaande moeder daarentegen van mening dat wij beiden onze verantwoordelijkheid moeten nemen en dat we samen als hij mentaal iets beter is dan nu de keuze moeten maken of we dit gaan houden of niet. Ik ben nu ongeveer 11,5e week zwanger en vandaag ben ik voor het eerst bij de verloskundige geweest (eerder ging niet ivm geplande rondreis). Ik moet zeggen dat dat in mij een hoop heeft los gemaakt. Het alleen al zien bewegen en leven vond ik zo bijzonder! Ik denk dat ik eerder neig naar het houden van het kindje, mede omdat ik het zielig vind om een onschuldig kleintje dood te laten maken en ik van mening ben dat ik meer kan bieden dan de dood. Daarentegen ben ik heel bang om er alleen voor te staan en dat gaat ivm m’n opleiding en werk haast geen doen zijn. De schoonfamilie is erg supportive en zou graag willen meehelpen met het kindje grootbrengen wat enorm fijn is! Wat zouden jullie adviseren in deze situatie? Ondanks dat ik er zo over in sta met m’n zwangerschap twijfel ik ook wel weer omdat ik het kindje ook niet alle ellende mee wil geven.
Een paar weken ben ik erachter gekomen dat ik onbedoeld zwanger ben geraakt van mijn vriend. Mijn vriend kampt al langere tijd met problemen en heeft zich aanvankelijk heel erg van me afgezet. Echter begint hij terug te komen op zijn beschuldiging met dat ik het expres zou hebben gedaan (gelukkig). Hij zit alleen heel erg met zichzelf in de knoop en is in de stress dat hij vader wordt. Hij zou het liever allemaal niet willen. Ik ben alals aanstaande moeder daarentegen van mening dat wij beiden onze verantwoordelijkheid moeten nemen en dat we samen als hij mentaal iets beter is dan nu de keuze moeten maken of we dit gaan houden of niet. Ik ben nu ongeveer 11,5e week zwanger en vandaag ben ik voor het eerst bij de verloskundige geweest (eerder ging niet ivm geplande rondreis). Ik moet zeggen dat dat in mij een hoop heeft los gemaakt. Het alleen al zien bewegen en leven vond ik zo bijzonder! Ik denk dat ik eerder neig naar het houden van het kindje, mede omdat ik het zielig vind om een onschuldig kleintje dood te laten maken en ik van mening ben dat ik meer kan bieden dan de dood. Daarentegen ben ik heel bang om er alleen voor te staan en dat gaat ivm m’n opleiding en werk haast geen doen zijn. De schoonfamilie is erg supportive en zou graag willen meehelpen met het kindje grootbrengen wat enorm fijn is! Wat zouden jullie adviseren in deze situatie? Ondanks dat ik er zo over in sta met m’n zwangerschap twijfel ik ook wel weer omdat ik het kindje ook niet alle ellende mee wil geven.
