Onbegrepen…

F

f_FjawWGZ1HOqgxXi

Ik wil niet klagen, zou alleen graag weten of het nou echt aan mij ligt…
Ik ben bijna 25 weken zwanger van ons 5e Kindje. (1 kindje is overleden)
Ben niet meer de jongste (begin 40), maar het kindje is meer dan welkom.
Je zou zeggen wat is dan het probleem???
Het feit dat ik me niet begrepen/serieus genomen wordt door een aantal mensen. (Die schrikbarend dichtbij staan)
Nee het fietsen heen en weer naar school lukt niet meer…(7 km heen en 7 terug en dat 2x per dag)
Nee het huishouden gaat niet zoals het altijd… Maar het is wel schoon…
Ja als ik boodschappen gedaan heb, moet ik eerst een uur op de bank omdat mijn lijf protesteert…
Ja ik lig iedere middag (als de jongste van 3 op bed ligt) op de bank…
En wat krijg ik dan te horen???
Je klachten zitten tussen je oren…
Vorige zwangerschappen moest je teruggefloten worden omdat je teveel deed…
Lig je nou alweer op de bank???
Is dit of dat nou nog niet gedaan???

En dan doe ik de volgende keer weer veel meer dan ik eigenlijk zou moeten doen, en dan zit ik zelf met de gebakken peren…

En zo kan ik nog wel even doorgaan…
Het ergste is, dat de mensen die het zeggen, de personen zijn die heel dichtbij staan…

Ben ik nou echt zo’n aansteller?? Je mag het eerlijk zeggen… Ligt het echt aan mij???
 
Oeh ik weet het antwoord!
NEE

Nee, je bent geen aansteller en nee het ligt niet aan jou.
Sowieso is iedere zwangerschap anders, daarnaast schijn je (heel raar!) Door de hoeveelheid hormonen best wat klachten te kunnen hebben die jij beschrijft. Natuurlijk onnavolgbaar he, je bent slechts een mens aan het bouwen.
Het zal ook niet meehelpen in je energie dat je ook nog moedert over drie andere kindjes, maar goed, kennelijk is dat niet zo logisch als dat het klinkt als ik hoor hoe er wordt gereageerd.
Heel frustrerend klinkt dit.

Ik heb zelf bij mijn zwangerschappen enorm last gehad van hormonale schommelingen zoals de verloskundige het noemde. Dit had bij mij niet zozeer zijn weerslag op mijn humeur maar meer op mijn energielevels. De ene dag was ik niet vooruit te branden en de andere dag ging het weer iets beter. Uiteraard tot mijn grote frustratie want ik doe ook liever als dat ik zit en als je eenmaal ziet wat er stapelt dan is rustig proberen te liggen ook een soort marteling die wel moet.

Wat mij wel enorm heeft geholpen is ijzerbisglycinaat bij te slikken. Mijn ferritine bleek echt achteruit te hollen tijdens de zwangerschap, wat op zich geen probleem lijkt te zijn, maar toch achteraf gezien had ik hier echt last van.

Voor de rest zou ik graag willen afsluiten met dat iedereen die wat vindt van hoe jij je voelt zonder dat dit opbouwend is of steunend, een hele hoge boom mag opzoeken en daar lekker in moet gaan zitten.
Scheelt ook enorm voor je humeur ;)

Neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk dat je
stappen terug doet en luister naar je lijf. Niet alles hoeft verklaarbaar of tastbaar te zijn om echt last van te hebben. Jij voelt prima wat jij nodig hebt, daar heeft een ander even helemaal niks van te vinden.
 
Ik was er nog een stuk erger aan toe, maar had gelukkig een man die me steunde. (Die dus het hele huishouden praktisch op moest pakken.)
Verloskundige zei van o is normaal komt door hormonen. Had ik dus weinig aan.
De rest had geloof ik weinig door of wilde het niet weten.

Maar luister liever naar je lichaam dan naar je omgeving. Misschien helpt het om duidelijk aan te geven dat het niet gaat, en om hulp te vragen ( vooral als iemand erover klaagt dat het nog niet gedaan is.)

Sterkte, de hitte helpt ook niet, vooral als je bloeddruk laag is. Dus doe vooral rustig aan, zeker zolang het zo heet is.
 
Dank je wel voor je lieve woorden Essil.
Mijn man is juist èèn van de personen die ik bedoel. Ik hou zielsveel van hem en het is echt een schat. Maar nu snap ik hem gewoon niet. Ik ken hem ook niet uit de andere zwangerschappen zoals hij nu is…
 
Maar, niet om het goed te praten, jouw man herkent jou ook niet zoals uit de vorige zwangerschappen. Want die gingen je toen lichamelijk blijkbaar beter af.
Een man heeft geen flauw idee wat een zwangerschap lichamelijk allemaal inhoudt en met je doet. En als je er dan 4x met mazzel goed uit bent gekomen, kan ik het mannenbrein indenken ‘vorige keren kon je dat wel’. Maar nogmaals, niet om het goed te praten! Want het is elke zwangerschap en elke persoon anders. In het verleden behaalde resultaten bieden helaas geen garanties.
Ga samen om tafel en leg goed uit dat bepaalde dingen fysiek gewoon echt niet meer gaan. Neem hem eens mee naar een gesprek met je verloskundige. Wellicht dat dat helpt?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan