<p>Hey meiden,</p><p>Ik weet even niet waar ik het zoeken moet en nu vind ik mezelf hier op het forum.</p><p>Ik zit momenteel in een ongoing miskraam. Tijdens de eerste echo bleek dat ons "vruchtje" gestopt was met groeien rond de 5 weken en dat er waarschijnlijk een miskraam zou volgen. Ik heb eerder een miskraam gehad rond dezelfde periode en dat ging me (na wat huilen/hormonen) relatief goed af. Een paar maanden later raakte ik opnieuw zwanger en kregen we een prachtige dochter. </p><p>Deze nieuwe zwangerschap was ongepland, maar wel heel welkom. Inmiddels heb ik licht bloedverlies en probeer ik de dealen met het verlies. Mijn hoofd zegt "Kom op, waar gaat het nou om, het is nog niet echt iets..." Maar het verlies valt me zwaarder dan gewenst.</p><p>Helemaal omdat mijn partner heeft besloten dat hij totaal geen aandacht schenkt aan de situatie. De eerste keer was hij heel lief en aaide hij over mijn rug terwijl de krampen (die ik toch wel enigszins weeën mag noemen) zich opperden. </p><p>Nu heeft hij geen tijd en mag ik het alleen doen. En of ik ook nog even de baby (nu bijna 11 maanden) wil verzorgen want dat trekt hij nu even niet. Ik voel me eigenlijk behoorlijk tekortgedaan...</p><p>Alsof ik hierop zat te wachten. De echte krampen zijn nog niet begonnen, maar ik vrees dat ik deze alleen mag doormaken.</p><p>Dit geeft me ook twijfels over mijn relatie. Nu bijna 8 jaar samen, maar wel heel pijnlijk dat hij er op dit moment niet voor me is.. </p><p>Heeft iemand hier ervaring mee? Of tips? Ideëen? </p><p>Sorry voor de lange tekst! Van je afschrijven werkt dus kennelijk wel!</p><p> </p><p>Groeten,</p><p>Roos</p><p> </p>