A
Anoniem
Guest
Na weer eens een lange afwezigheid (met wel meelezen overigens) plaats ik maar weer eens een berichtje, want vandaag was echt wel weer de spreekwoordelijke druppel...
Even zo kort mogelijk.
Juli 2004 eerste zwangersschap na 5 maanden proberen, helaas na 8 weken een spontane miskraam, direct daarna weer zwanger, maar dat ging in de 13e week ook fout. Bleef kramp en bloedverlies houden, dus bijna 3 weken later gecuretteerd.
Dit bleek in mijn geval te laat te zijn, waardoor ik een septische shock (soort bloedvergiftiging) kreeg en met 40.6 koorts en bloeddruk 80/40 weer ben opgenomen, dit had dus fataal kunnen verlopen. We zijn inmiddels begin november 2004.
Wegens miskramen besloten tot stollingsonderzoek, wat 10 weken na laatste zwangerschap kan, dus geprikt begin januari 2005.
Wegens de shock vertrouwde de gynaecoloog de uitslag niet helemaal en is het onderzoek herhaald.
Eind april 2005 opnieuw de uitslag en bleek toch een afwijkende stollingswaarde, afgesproken dat bij positieve test ik bloedverdunners zou gaan spuiten, waar ik toch wel een beetje tegenop zag, maar er was dus wel een oorzaak en wat aan te doen.
Na alle ellende hadden we besloten even een rustpauze in te lassen en lekker van de zomer te genieten en na onze vakantie in september zijn we weer met nieuwe moed begonnen en zowaar herkende ik direct de eerste keer al alle verschijnselen van beide zwangerschappen. Helaas ongesteld geworden na een dag overtijd, evenals de daarop volgende maanden, die weer zonder verschijnselen overigens.
In februari ben ik maar weer terug naar de gynaecoloog gegaan omdat ik het toch wel raar vond en naast dat ze besloot het fertiliteitsonderzoek op te pakken heeft ze mij ook doorgestuurd naar het ErasmusMC waar een zeer bekwame professor werkt die gespecialiseerd is in prenatale zorg, wegens mijn bloedwaarden.
Deze heeft opnieuw het hele bloedonderzoek gedaan, intensiever als bij mijn gynaecoloog. Nuchter komen, 21 buizen en een smerig drankje voor een stofwisselingsproces te versnellen en de hele dag niets mogen eten en dan 's middags weer terug voor nog meer buisjes, gelukkig maar 2.
En nu is er dus niets uitgekomen, alle stollingswaarden zijn ineens normaal en ook met de stofwisseling en vitamines is niets aan de hand, de bloedverdunners zijn dus niet nodig en we helaas moeten constateren dat het wat betreft de miskramen "bad luck" was. Hij schat de kans hoog in dat wij nog wel zwanger worden.
Wat betreft het fertiliteitsonderzoekje, ook daarin waren de bloedwaardes goed, sperma wat langzaam, maar niet verontrustend omdat er meer dan gemiddeld zaadjes waren.
Laatste hoop was een zgn. CIS-echo (iets minder heftig dan een HSG), wellicht dat de curettage iets beschadigd zou kunnen hebben.
Die echo heb ik dus afgelopen maandag gehad, na al een keer onverrichte zake gekomen te zijn, omdat de baliemedewerksters niet goed gepland hadden...fijn...
En ook met mijn baarmoeder is niets aan de hand, ziet er keurig uit.
En ik had echt de hoop dat het niet zou hoeven komen voor die echo, want we zijn nog steeds braaf elke maand aan de klus zal ik maar zeggen. Mijn cyclus is zo gelijk als een klok.Ik had zowaar afgelopen keer ook echt weer de bekende verschijnselen voor het eerst sinds september 2005, durfde gewoon weer te hopen. Werd ik ineens zonder gevoel vooraf 2 dagen te vroeg ongesteld, dat was een hele klap.
Nu heb ik de afspraak met mijn gynaecoloog staan dat mocht een zwangerschap uitblijven ik a.s. september weer terug mag komen. Wat er dan precies gaat gebeuren weet ik niet, want in mijn ogen hebben we nu alles gedaan wat mogelijk was, maar ja, het is wel een blijk van medeleven.
Maar nu wil het geval dat ik maandag door zo'n arts-assistent geholpen ben en die snapt het duidelijk nog niet helemaal.
Ik vertel dus van mijn laatste raar verlopen cyclus en zeg daarbij dat ik het even niet meer zo goed weet.
Moet ik me maar na de daad twee weken vastbinden op bed ofzo, je durft bij wijze van eigenlijk niets meer... dit bedoelde ik een beetje cynisch, kreeg ik een beetje een domme opmerking dat het nou eenmaal zo is dat de een sneller zwanger wordt dan de ander. Joh?!
Ik mag het dus schijnbaar niet raar vinden dat ik eerst twee keer achter elkaar zwanger wordt en nu ineens niet... Tuurlijk, ik ben nog maar net 29 en heb dus nog wat jaren te gaan, maar ondertussen ben ik nu al ruim twee jaar verder en het heeft me niet veel opgeleverd behalve een hoop ellende.
Ik weet dat ik zelf natuurlijk nooit zomaar zonder meer conclusies mag trekken want ik heb er niet voor geleerd, maar ik hou het maar op onbegrepen onvruchtbaarheid, of verminderde vruchtbaarheid zo je wilt, zie het maar als een soort vluchtgedrag...
De een na de ander wordt zwanger, momenteel lijkt het wel weer een dikke-buiken-explosie om me heen, van de week drie tegelijk op de koelafdeling van de supermarkt!
En vandaag kwam dus mijn bekende druppel, een collega op de zaak die het niet gepland had, haar derde. En ze vindt het toch wel erg leuk. Fijn, weer tot oktober naar een groeibuik kijken... en we hebben er net een uitgezwaaid die in juni ook haar derde krijgt. En dan vinden sommigen het blijkbaar toch raar dat ik de laatste weken een beetje humeurig ben. Ik weet heus wel dat ze hier niet constant rekening mee kunnen houden, maar doen of er nooit wat gebeurt is vind ik ook wel een beetje dom.
Mijn verhaal hoort wellicht niet helemaal in dit forum thuis, maar ik heb wel het idee dat ik hier wel herkenning kan vinden, gewoon het niet-zwanger worden, terwijl je zo graag wilt.
Ik ga maar eens naar bed, het is al aardig middernacht. Wellicht dat ik bij het wakker worden de dingen weer wat van de zonnige kant kan inzien (al werkt het weer niet erg mee!), dit begint een aardig boekwerk zo te worden.
Meiden, bedankt voor het lezen, ik heb even kunnen spuien.
Groeten,
Ariane
Even zo kort mogelijk.
Juli 2004 eerste zwangersschap na 5 maanden proberen, helaas na 8 weken een spontane miskraam, direct daarna weer zwanger, maar dat ging in de 13e week ook fout. Bleef kramp en bloedverlies houden, dus bijna 3 weken later gecuretteerd.
Dit bleek in mijn geval te laat te zijn, waardoor ik een septische shock (soort bloedvergiftiging) kreeg en met 40.6 koorts en bloeddruk 80/40 weer ben opgenomen, dit had dus fataal kunnen verlopen. We zijn inmiddels begin november 2004.
Wegens miskramen besloten tot stollingsonderzoek, wat 10 weken na laatste zwangerschap kan, dus geprikt begin januari 2005.
Wegens de shock vertrouwde de gynaecoloog de uitslag niet helemaal en is het onderzoek herhaald.
Eind april 2005 opnieuw de uitslag en bleek toch een afwijkende stollingswaarde, afgesproken dat bij positieve test ik bloedverdunners zou gaan spuiten, waar ik toch wel een beetje tegenop zag, maar er was dus wel een oorzaak en wat aan te doen.
Na alle ellende hadden we besloten even een rustpauze in te lassen en lekker van de zomer te genieten en na onze vakantie in september zijn we weer met nieuwe moed begonnen en zowaar herkende ik direct de eerste keer al alle verschijnselen van beide zwangerschappen. Helaas ongesteld geworden na een dag overtijd, evenals de daarop volgende maanden, die weer zonder verschijnselen overigens.
In februari ben ik maar weer terug naar de gynaecoloog gegaan omdat ik het toch wel raar vond en naast dat ze besloot het fertiliteitsonderzoek op te pakken heeft ze mij ook doorgestuurd naar het ErasmusMC waar een zeer bekwame professor werkt die gespecialiseerd is in prenatale zorg, wegens mijn bloedwaarden.
Deze heeft opnieuw het hele bloedonderzoek gedaan, intensiever als bij mijn gynaecoloog. Nuchter komen, 21 buizen en een smerig drankje voor een stofwisselingsproces te versnellen en de hele dag niets mogen eten en dan 's middags weer terug voor nog meer buisjes, gelukkig maar 2.
En nu is er dus niets uitgekomen, alle stollingswaarden zijn ineens normaal en ook met de stofwisseling en vitamines is niets aan de hand, de bloedverdunners zijn dus niet nodig en we helaas moeten constateren dat het wat betreft de miskramen "bad luck" was. Hij schat de kans hoog in dat wij nog wel zwanger worden.
Wat betreft het fertiliteitsonderzoekje, ook daarin waren de bloedwaardes goed, sperma wat langzaam, maar niet verontrustend omdat er meer dan gemiddeld zaadjes waren.
Laatste hoop was een zgn. CIS-echo (iets minder heftig dan een HSG), wellicht dat de curettage iets beschadigd zou kunnen hebben.
Die echo heb ik dus afgelopen maandag gehad, na al een keer onverrichte zake gekomen te zijn, omdat de baliemedewerksters niet goed gepland hadden...fijn...
En ook met mijn baarmoeder is niets aan de hand, ziet er keurig uit.
En ik had echt de hoop dat het niet zou hoeven komen voor die echo, want we zijn nog steeds braaf elke maand aan de klus zal ik maar zeggen. Mijn cyclus is zo gelijk als een klok.Ik had zowaar afgelopen keer ook echt weer de bekende verschijnselen voor het eerst sinds september 2005, durfde gewoon weer te hopen. Werd ik ineens zonder gevoel vooraf 2 dagen te vroeg ongesteld, dat was een hele klap.
Nu heb ik de afspraak met mijn gynaecoloog staan dat mocht een zwangerschap uitblijven ik a.s. september weer terug mag komen. Wat er dan precies gaat gebeuren weet ik niet, want in mijn ogen hebben we nu alles gedaan wat mogelijk was, maar ja, het is wel een blijk van medeleven.
Maar nu wil het geval dat ik maandag door zo'n arts-assistent geholpen ben en die snapt het duidelijk nog niet helemaal.
Ik vertel dus van mijn laatste raar verlopen cyclus en zeg daarbij dat ik het even niet meer zo goed weet.
Moet ik me maar na de daad twee weken vastbinden op bed ofzo, je durft bij wijze van eigenlijk niets meer... dit bedoelde ik een beetje cynisch, kreeg ik een beetje een domme opmerking dat het nou eenmaal zo is dat de een sneller zwanger wordt dan de ander. Joh?!
Ik mag het dus schijnbaar niet raar vinden dat ik eerst twee keer achter elkaar zwanger wordt en nu ineens niet... Tuurlijk, ik ben nog maar net 29 en heb dus nog wat jaren te gaan, maar ondertussen ben ik nu al ruim twee jaar verder en het heeft me niet veel opgeleverd behalve een hoop ellende.
Ik weet dat ik zelf natuurlijk nooit zomaar zonder meer conclusies mag trekken want ik heb er niet voor geleerd, maar ik hou het maar op onbegrepen onvruchtbaarheid, of verminderde vruchtbaarheid zo je wilt, zie het maar als een soort vluchtgedrag...
De een na de ander wordt zwanger, momenteel lijkt het wel weer een dikke-buiken-explosie om me heen, van de week drie tegelijk op de koelafdeling van de supermarkt!
En vandaag kwam dus mijn bekende druppel, een collega op de zaak die het niet gepland had, haar derde. En ze vindt het toch wel erg leuk. Fijn, weer tot oktober naar een groeibuik kijken... en we hebben er net een uitgezwaaid die in juni ook haar derde krijgt. En dan vinden sommigen het blijkbaar toch raar dat ik de laatste weken een beetje humeurig ben. Ik weet heus wel dat ze hier niet constant rekening mee kunnen houden, maar doen of er nooit wat gebeurt is vind ik ook wel een beetje dom.
Mijn verhaal hoort wellicht niet helemaal in dit forum thuis, maar ik heb wel het idee dat ik hier wel herkenning kan vinden, gewoon het niet-zwanger worden, terwijl je zo graag wilt.
Ik ga maar eens naar bed, het is al aardig middernacht. Wellicht dat ik bij het wakker worden de dingen weer wat van de zonnige kant kan inzien (al werkt het weer niet erg mee!), dit begint een aardig boekwerk zo te worden.
Meiden, bedankt voor het lezen, ik heb even kunnen spuien.
Groeten,
Ariane