Oneindig veel verdriet

F

Fokan

hoi ik ben 38 jaar oud en vorig jaar augustus voor de eerste keer moeder geworden. Het zwanger worden ging niet vanzelf en na ruim 10 jaar proberen was het ineens raak. Wat een geluk.
Graag wilde mijn man en ik nog een tweede. En in mei was ik voor de tweede keer zwanger en kreeg ik een spontane miskraam. Nu september ben ik 10 weken zwanger, maar helaas. ...
Donderdag bij het maken van de termijn echo bleek dat het hartje niet klopte. De wereld werd onder mijn voeten weggeslagen. Wat had ik toch gehoopt dat het goed zou zijn gegaan. Wat is het toch gewenst. Maar het mocht niet zo zijn.
Nu, nu zit ik achter mijn computer in de wetenschap dat ik een levenloos vruchtje bij me draag. En moet ik volgende week de beslissing nemen om en eventueel hoe hoe een miskraam op te wekken.
Wat is dit moeilijk. Mijn emoties zitten hoog en ik heb de hele dag een brok in mijn keel.
Ik weet ook niet meer of ik hierna nog een poging wil wagen, dit leek voor mij gezien mijn leeftijd mijn laatste kans. Ik heb altijd een grote kinderwens gehad en na het geschenk (alsnog) van de eerste had ik toch hoop dat ik misschien toch nog een tweede kindje kon krijgen.
Twijfel of als dit achter de rug is ik dit uberhaupt nog aan zou kunnen om nog een keer door de begin periode (hel) heen te gaan na deze miskramen.
 
Wat verschrikkelijk! Ik kan me goed voorstellen dat je twijfelt of je hierna nog zwanger durft te worden. Ik zou eerst dit verlies maar eens gaan verwerken en daarna kijken wat je gevoel dan zegt. Maar kan me het helemaal voorstellen dat je je zo voelt. Heel veel sterkte voor de komende tijd.
 
Blijft moeilijk meid. Ik heb er zelf 3 gehad en raak ook niet zonder hulp zwanger. Gun jezelf in ieder geval de tijd om het inderdaad te verwerken. Misschien dat je over een paar maanden nog een poging wil wagen, misschien kun je het afsluiten. Ik wens je heel veel sterkte.
 
Lieve Harto,

Wat moet je het moeilijk hebben nu! Mijn advies is geef het tijd! Probeer je verdriet een plek te geven, je gedachten op een rijtje te zetten. Kijk dan over een poosje hoe jullie er dan in staan....

Uit ervaring (ons zoontje is dit jaar april overleden) weet ik dat verdriet draaglijker wordt, maar ook wij gaan er weer helemaal voor (zodra mijn lijf daar weer klaar voor is, want zoals je weet zit ik in hetzelfde schuitje als jij nu).

Ik leef met je mee...
Heel veel sterkte!!
 
Hallo,

Wat vreselijk voor jullie. En wat zullen jullie het nu moeilijk hebben. Ik heb zelf 2 miskramen gehad (na IUI) en ben ook al even de 30 jaar gepasseerd.

Nu na 3 jaar ineens spontaan zwanger en dan is het leed toch wel gauw vergeten. Maar die tijd voor deze zwangerschap was erg pittig.

Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd!

Groetjes,
Anita
 
Inmiddels ben ik dinsdag geopereerd. Ik had eigenlijk niet zoveel keuze meer. Het vruchtje was al redelijk groot en de vruchtzak nog veel groter. Kortom een flinke bal in mijn buik. In overle met de gynecoloog gekozen voor een abortus curretage. (wat een kreng van een woord) Het vruchtje zit immers nog in mijn buik vandaar dat woord abortus, waar ik dus spontaan van ging huilen toen men dat zo benoemde.

Gelukkig waren de zusters en artsen in het ziekenhuis echt heel erg lief en probeerde mij er doorheen te trekken. De narcose viel mij toch wel erg zwaar en dat lege gevoel in je buik .. :-(
Inmiddels zakken alle darmen weer op zijn plek en heb ik vandaag echt een dagje rust ingelast. Gisteren de dag na de ingreep was mijn man ziek en mijn dochter dus echt veel gerust heb ik niet. Stom natuurlijk, want ik heb vannacht af moeten zien.
Nu ben ik verdoofd van de pijn en emoties. Ik weet het niet meer of ik ooit nog zwanger wil/kan geraken.

Wel heb ik de stoute schoenen aangetrokken en om een toxoplasmose test gevraagd. Ik heb twee katten en heb de kattenbakken voordat ik mezelf had getest een aantal keren verschoond. De beren op de weg kan ik maar beter weten of misschien ben ik inmiddels wel resistent hiervoor door mijn eigen katten.

Mijn lijf haat ik op dit moment, het heeft mij zwaar in de steek gelaten. Komt er nog een tijd dat ik mijn lijf weer kan waarderen? Dat ik weer liefdevol erna kan kijken?

Daarna kan ik denk ik pas weer de beslissing nemen om al dan niet zwanger te worden.

(PS ik heb mijn forumnaam veranderd van harto321 in Fokan)
 
Hé lieve Fokan,

Heel goed van je dat je nu een dag rust in hebt gelast. Het is natuurlijk ook niet niks allemaal wat je zo door moet maken, de herinneringen, emoties, de hormonen die door je lijf gaan en alle kwaaltjes die erbij horen. Je zal tijd nodig hebben (en moeten nemen) om dit te verwerken.

Ik herken het gevoel wat je omschrijft zo duidelijk....
Het is moeilijk te begrijpen waarom het zo fout kan gaan, en je gaat inderdaad twijfelen aan de kleinste dingetjes. Ik voelde me ook al schuldig; misschien komt het omdat ik de schuur heb geschilderd, met blote handen in de tuin heb gewerkt, de kattenbak heb verschoond en rauwmelkse kaas heb gegeten toen ik nog niet wist dat ik zwanger was (we hadden net een maand time-out dus ik heb niet opgelet). Maar je moet je niet schuldig voelen, en niet alleen boos zijn op je lijf. Waarschijnlijk was het een aanlegstoornis de oorzaak, je mag jezelf hier niet de schuld van geven! Als ik lees hoe graag je er een broertje of zusje bij wil voor je dochter geloof ik meteen dat je er alles aan doet om een gezonde zwangerschap te hebben!

Geef het tijd, en geef de moed niet op!

Dikke knuffel,
huggy

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan