Hoi hoi,
Ik weet precies hoe je je voelt en die onzekerheid is slopend. Hier mijn (lange) verhaal als voorbeeld dat je ondanks bloedingen een mooi kindje kunt krijgen.
Voor de zwangerschap van Sven heb ik een miskraam, missed abortion, gehad. Bij die zwangerschap had ik ook heel de tijd het gevoel dat het niet goed zat. De vk zei dat ik me geen zorgen moest maken maar ik geloofde haar niet. Wij hebben toen zelf een echo bij een echobureau geregeld en die mevrouw bevestigde mijn gevoelens. Ik had een leeg vruchtzakje in mijn buik. Ik heb toen een curretage laten doen om er maar meteen vanaf te zijn.
Na mijn curretage werd ik maar niet ongesteld. Maar goed, dat kon ook best een tijdje duren had de gyn gezegd dus ik maakte me geen zorgen. Echter na een week of 8 was het nog steeds rustig dus toen belde ik het ziekenhuis maar eens. De secretaresse vroeg of ik niet misschien al weer zwanger was. Ik verklaarde haar nog net niet voor gek. Ik moest nog 2 weken afwachten en dan nog maar eens bellen als er niets gebeurd was. Die week erna moest ik ineens heel vaak plassen en dat was voor mij een teken dat ik toch maar eens een test moest gaan halen. Ik kreeg een heeeeeeeel vaag tweede streepje. Een paar dagen later was het een vette streep. Ondanks dat ik natuurlijk heel blij was, was ik ook meteen heel erg ongerust. Wat als dit ook weer fout zou gaan........ We hebben meteen weer een afspraak gemaakt bij het echobureau want ik wilde weten wat daarbinnen aan de hand was. Die mevrouw zag een heel klein rondje op het scherm. Er was dus wel degelijk iets aan de hand maar het was nog heel erg pril, een week of 4. Ik had al een termijnecho gepland en die zou ongeveer 2,5 week later zijn dus dan was er meer te zien zei ze.
Die avond hadden we een etentje met mijn mans werk in Belgie. We zouden daar ook blijven slapen. Natuurlijk werd het erg laat en na het etentje wilde zijn collega's nog naar de kroeg. Dat trok ik niet meer dus wij werden al naar het hotel gebracht. Toen ik uit de bus stapte voelde ik dat ik bloed verloor. Ik spurde naar de wc en ja hoor, heel mijn onderbroek zat vol. Het was dus weer mis dachten we. We konden niet naar huis want ik was uitgeput en mijn man had teveel gedronken. Erg veel slaap hebben we die nacht niet gehad. De volgende dag belde we de vk. Die zei dat we maar moesten wachten tot de termijnecho want nu kon ze toch niets doen. Op dat moment heb ik besloten dat ik die vk noooooooit meer wil zien. Wat een tr.t was dat! Ze wist mijn voorgeschiedenis en toch zo bot reageren kon er bij mij niet in. Wat hebben wij die tijd in een trance geleefd. Ik heb nog meerdere keren bloed verloren dus wij dachten echt dat het mis was.
De dag van de termijnecho naderde en ik ging er echt heen met de illusie dat ze zouden zeggen dat ze niets konden zien. Maar niets was minder waar! We zagen een wurmpje met een kloppend hartje, ik kon het niet geloven. Ze zagen ook een zwarte vlek maar volgens een mevrouw die er extra bij was gehaald waren dat de uiteindes van mijn eileiders. Ik geloofde het meteen want ik was zo beduusd.
Een dag na de echo zat ik op mijn werk toen ik ineens voelde dat ik weer begon te vloeien. Ik spurde naar de wc en het gutste eruit, met stolsels en al. Ik heb me nog nooit zo radeloos gevoeld. Ik ben naar huis gesjeesd en heb mijn man toen gebeld met de mededeling dat ik ons kind door de wc had gespoeld. Hij is met 180 km per uur naar huis geraced vanuit zijn werk en samen zijn we eerst naar de ha geweest voor een doorverwijzing en vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ik voelde me steeds zieker worden. Daar aangekomen was de gyn ook ervan overtuigd dat het mis was. Om dat te bevestigen zou hij even een echo maken. Wat zagen we: een rustig wurmpje met kloppend hartje! Hij zat er nog gewoon!. Ik heb het draadje van het echo apparaat nauwkeurig gevolgd maar die kwam toch echt bij mijn buik uit. Dit was echt ons wurmpje. De grote zwarte vlek was echter weg..... De gyn dacht dat het waarschijnlijk nog een stolsel van mijn curretage was geweest. Ik moest een week plat en dan zou het over zijn.
En dus heb ik tussen kerst en oud en nieuw van 2006 op de bank gelegen. Daarna pikte ik de draad weer op maar we zijn nog een stuk of 5 keer naar het ziekenhuis gesjeesd omdat ik weer leegliep maar elke keer bleef ons wurmpje zitten. Na ongeveer de 11e week stopte het eindelijk De artsen hebben nooit met zekerheid kunnen zeggen wat het nou is geweest maar waarschijnlijk heb ik een bloedvat in mijn baarmoeder gehad wat een keer is geknapt. Dan krijg je bloed in je baarmoeder wat eerst stolt en dan naar buiten komt. Omdat je baarmoeder elke keer oprekt, knapt het vat weer en begint het weer opnieuw.
Na die turbulente weken vond ik het moeilijk om nog vertrouwen te hebben in mijn zwangerschap. Ik heb er ook niet echt van genoten want een paar weken na de bloedingen kreeg ik een blaasontsteking die 12 weken heeft geduurd en daarna was ik al weer bijna hoogzwanger. Mijn gyn heeft op een gegeven moment tegen mij gezegd dat ik ondanks de zorgen die ik had, ik ook moest genieten want het is zo'n bijzondere tijd. Ik heb het geprobeerd en soms lukte het maar soms ook niet.
Op 28 juli 2007 ben ik bevallen van een prachtige zoon die helemaal gezond is en het mooiste mannetje is op deze aardbol.
Bloedingen willen dus niet altijd zeggen dat het misgaat. Het is niet goed en ja, een miskraam gaat gepaard met bloed maar (meestal) ook met krampen en stolsels.
Als je er geen goed gevoel bij hebt, vraag dan of je doorverwezen kunt worden naar het ziekenhuis voor een extra echo. Ik heb destijds besloten mijn controles in het ziekenhuis te houden omdat ik me daar 'veiliger' voelde en omdat ik voor geen goud terug wilde naar die tr.t van een vk. Ik ben daar achteraf heel gelukkig mee geweest want ik mocht ook vaker komen en bijna elke keer werd er even een echo gemaakt. Als ik het idee had dat er iets niet goed was, mocht ik meteen komen. Dat gaf me toch een stukje rust die ik echt nodig had.
Heel veel succes met je zwangerschap en hou je ons op de hoogte?
Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007