Ongeinteresseerde ouders

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

De meeste meiden hoor je klagen over  hoe vervelend schoonmoeders kunnen zijn. Nou de mijne is echt een schat! Bij mij zijn het juist mijn eigen ouders die ongeinteresseerd en onverschillig doen. Mijn ouders worden nu voor de 2de keer opa & oma. Toen mijn broer vertelde dat ze een kindje kregen ging het dak er bijna af van enthousiasme. En nu nog. Ze zijn dolblij met hun 1ste kleinkind, terwijl ze er eigenlijk niets mee mogen. Niet wandelen, eten geven, ze hebben haar zelfs nog nooit een schone luier gegeven! Nu heb ik  het idee dat ze ons kind niks kan schelen. Terwijl wij ze juist intensiever willen betrekken bij ons  kind, maar daar heb ik nu sterke twijfels over. Wat het probleem is weten we niet. Vinden ze me te jong (25 jaar vind ik niet te jong!), denken ze dat ik geen goede moeder zal zijn (ik heb altijd gezegd dat ik het niet eens was met hun manier van opvoeden), of gunnen ze me dit kindje gewoon niet. Ik ben heel blij dat ik mijn schoonmoeder heb. Ze heeft 3 "aangetrouwde" kleinkinderen. Dit is voor haar haar 1ste "eigen" kleinkind. Zij steunt me heel erg, weet precies hoe ik me voel, zij heeft ook een hele slechte band gehad met haar moeder. Ik weet niet of het een goed idee is om er met mijn ouders over te praten, ze denken alleen aan zichzelf. Ik heb nog nooit zo'n grote egoisten gezien. In het verleden hebben we vaker ruzie gehad en het is altijd mijn schuld geweest en hun hebben nog nooit excuses gemaakt. Heeft iemand van jullie ideeen over hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik heb nog een lange weg te gaan..............................

Bedankt, Monique2, 12 weken

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

De meeste meiden hoor je klagen over  hoe vervelend schoonmoeders kunnen zijn. Nou de mijne is echt een schat! Bij mij zijn het juist mijn eigen ouders die ongeinteresseerd en onverschillig doen. Mijn ouders worden nu voor de 2de keer opa & oma. Toen mijn broer vertelde dat ze een kindje kregen ging het dak er bijna af van enthousiasme. En nu nog. Ze zijn dolblij met hun 1ste kleinkind, terwijl ze er eigenlijk niets mee mogen. Niet wandelen, eten geven, ze hebben haar zelfs nog nooit een schone luier gegeven! Nu heb ik  het idee dat ze ons kind niks kan schelen. Terwijl wij ze juist intensiever willen betrekken bij ons  kind, maar daar heb ik nu sterke twijfels over. Wat het probleem is weten we niet. Vinden ze me te jong (25 jaar vind ik niet te jong!), denken ze dat ik geen goede moeder zal zijn (ik heb altijd gezegd dat ik het niet eens was met hun manier van opvoeden), of gunnen ze me dit kindje gewoon niet. Ik ben heel blij dat ik mijn schoonmoeder heb. Ze heeft 3 "aangetrouwde" kleinkinderen. Dit is voor haar haar 1ste "eigen" kleinkind. Zij steunt me heel erg, weet precies hoe ik me voel, zij heeft ook een hele slechte band gehad met haar moeder. Ik weet niet of het een goed idee is om er met mijn ouders over te praten, ze denken alleen aan zichzelf. Ik heb nog nooit zo'n grote egoisten gezien. In het verleden hebben we vaker ruzie gehad en het is altijd mijn schuld geweest en hun hebben nog nooit excuses gemaakt. Heeft iemand van jullie ideeen over hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik heb nog een lange weg te gaan..............................

Bedankt, Monique2, 12 weken







Hallo Monique,



Moeilijke situatie maar ook een beetje herkenbaar helaas. Alleen heb ik al enige jaren geen kontakt meer met mijn moeder (vader is helaas overleden). Ik zie haar alleen nog bij mijn oma en dan is het beleefd zijn tegen elkaar.
Maar goed jouw situatie......Ga eerst eens na wat je precies van je ouders verwacht en wat je zou willen. Ik denk dat dat al heel belangrijk is. En als je niks tegen zegt wat je nu wilt dan kan er natuurlijk niks veranderen.
Ik weet ook dat dat niet makkelijk is, want stel ze zeggen dingen wat je niet wilt horen? Die kans zit er natuurlijk in als het kontakt al niet goed is.

Wat je ook kan doen is het volgende, vertel hun wat jij fijn zou vinden als de kleine er is of wat je nu al zou willen. Maar dan niet op een aanvallende manier.

Bv.. Pap, mam, Ik weet dat ons kontakt niet altijd optimaal is geweest en nu ik zelf moeder word besef ik hoe belangrijk ouders zijn en ik zou het fijn vinden om mijn blijdschap met jullie te delen tijdens deze zwangerschap maar ook als de baby er straks is. Ik merk dat jullie terughoudend zijn naar mij toe en dat doet me verdriet zeker als ik merk hoe gek jullie zijn op de kleine van....?? En ik wil dat ook met jullie delen.

Het is maar een idee om het aan te pakken. Dan heb jij je zegje op een hele nette manier gebracht en dan is het aan hun om te reageren. Misschien reageren ze blij misschien doen ze je ook pijn, maar dan weet je waar je staat en waar je je op moet concentreren. Laat de eer in ieder geval aan jezelf en maak geen ruzie dat zijn ze dan niet waard. Ik spreek helaas uit ervaring.

Geniet lekker van je zwangerschap en ik ben blij dat je zo een goed kontakt met je schoonouders hebt. Ook al is dat niet je moeder en zal ze dat ook nooit zijn. Maar het verzacht de pijn en verdriet misschien een beetje.



Ik wens je veel succes en sterkte.

Liefs Fenna

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

He Meissie,

Ik herken dit ook maar al te goed.
Mijn ouders zijn nooit geintresserd geweest in mij en mijn zus. Mijn zus heeft geen kinderen, maar ik ben nu dus zwanger (8,5 week) Ik heb het ze nog steeds niet verteld.
Vorige week waren ze op mijn verjaardag en mijn zus vroeg of ze het leuk vonden om opa en oma te worden (mijn zus weet het wel)
Nou, zegt mijn moeder: Ach, wat heb IK eraan???) Ik kon wel ontploffen.
Volgens mij zijn ze niet eens blij als ik het ze gaan vertellen.
Ze komen ook nooit bij mij thuis. Ze waren dus op mijn verjaardag geweest, en het was een jaar geleden dat ze bij mij thuis waren geweest. En dat was toen ook voor mijn verjaardag.
Mijn schoonouders daarintegen zijn heel erg lief en komen vaker en die weten het ook al.
Ze waren heel enthousiast. Het is erg lastig dat je dit soort dingen niet met je eigen ouders op een leuke manier kan delen. Ik heb nog geen idee wanneer ik het ze ga vertellen.

Ik weet hoe je je voelt.

Liefs Yvette

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi,

Even een berichtje om je een  onder de riem te steken, wat vervelend voor je!

Juist nu kan je dat niet gebruiken.
Als ik je verhaal zo lees (en ik ken natuurlijk verder alle situaties erom heen niet...) zou ik me ook wel enigzins kunnen voorstellen dat juist het weining mogen doen met hun 1e kleinkind, hun nu huiverig maakt. Zouden ze niet heel onzeker geworden zijn daardoor, bang om zich te veel er mee te bemoeien en bang om ook met jouw kindje weining te mogen doen?
Kijk, je kent je ouders natuurlijk het beste en ik heb geen idee hoe of zij en jullie zijn, maar als buitenstaander die je verhaal leest, moest ik gelijk hieraan denken, met de vraag of dat een reden zou kunnen zijn.
Misschien heb je er iets aan?

In iedergeval veel succes en een hele fijne zwangerschap toegewenst,

Mosy

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi allemaal,

Heel erg bedankt voor jullie berichtjes!!!!

Het heeft mij zeker geholpen. Ik heb er nog eens over nagedacht wat ik nu van mijn ouders verwacht en wat hun eventuele verwachtingen zouden kunnen zijn. Daarnaast ben ik afgelopen zaterdag gezellig met mijn moeder gaan winkelen en dat heeft ons allebei erg goed gedaan. We hebben er veel over gesproken en ik denk dat we weer aardig op de goede weg zitten.

Allemaal bedankt!!!


Monique2