<p>Waarschijnlijk is dit miet helemaal de aangewezen plek om dit te delen. Ik voel me alleen zo intens verdrietig en in de war dat ik dit heel graag anoniem wil delen. </p><p>In december ben ik bevallen van een fantastische zoon waar in intens veel van hou. Wel kreeg ik een heel heftige postnatale depressie achtig iets waar ik momenteel nog medicatie voor slik. </p><p>Eindelijk begon ik weer te leven, in plaats van overleven.</p><p>Door PCOS, eerdere ervaringen en na ja eierstokken als gatenkaas had ik nooit verwacht nog eens zwanger te raken (in ieder geval niet zonder medicatie). Woensdag avond lag ik in bed en wist ik dat ik zwanger was. Donderdag een test en ja, zwanger. Zwangerschaps bevestigd door de bloedtest van de gynaecoloog. </p><p>Maar ik ben hier niet klaar voor, ik ben bang, misselijk, ik kan dit niet, ik wil dit niet. Maar dit is een broertje of zusje van mijn kleine mannetje. Ik raak verscheurd van binnen en de angsten, intrusies en verdriet van na de bevalling komen weer terug. </p><p>Wat moet ik nu toch doen?</p>
