A
Anoniem
Guest
4 december is Fenne geboren. uitgerekende datum was 20 december. Ze is heel erg klein, 46,5 cm en 2730 gram. Maatje 44 past perfect!
Mijn bevallingsverhaal In week 34 ben ik opgenomen in het ziekenhuis met een te hoge bloeddruk. Na de nodige controles en medicatie mocht ik na 3 dagen weer naar huis, met strikte bedrust.
Week 36, opnieuw opgenomen in het ziekenhuis, ik werd steeds zieker. Maar dacht zelf eerder aan een griepje. De 2e dag na opname kreeg ik, zo dacht ik zelf een flinke migraine aanval. Midden in de nacht kreeg ik diverse infusen en medicijnen, maar dat mocht niet echt helpen. Door de medicijnen werd ik zo versuft dat ik niet veel heb meegekregen van wat er allemaal gebeurde. Mijn vriend werd gebeld en die heeft de nacht bij me doorgebracht in het ziekenhuis. De volgende ochtend ben ik getoucheerd en bleek ik echt een minimale ontsluiting te hebben. De gyn. had inmiddels al zwangerschapsvergiftiging vastgesteld. En we zijn gestart met een hormoonveter om de ontsluiting te bevorderen. Na 2 dagen was er niet meer ontsluiting en werd ik zelf voor de keuze gesteld. Of nog zieker worden, met alle risico ´s, of inleiden met een ontsluiting van nog geen centimeter.
Uiteindelijk heb ik gekozen om te bevallen, ik was inmiddels al 37,5 weken.
Het verdere verhaal van de inleiding zal ik jullie besparen, maar na 6 uur en een ruggeprik verder was ze er dan toch...
Ons lieve, kleine meisje Fenne. We zullen allebei nog flink moeten aansterken en dat zal zeker wat tijd kosten, maar we zijn lekker weer thuis en genieten van elkaar.
Mijn bevallingsverhaal In week 34 ben ik opgenomen in het ziekenhuis met een te hoge bloeddruk. Na de nodige controles en medicatie mocht ik na 3 dagen weer naar huis, met strikte bedrust.
Week 36, opnieuw opgenomen in het ziekenhuis, ik werd steeds zieker. Maar dacht zelf eerder aan een griepje. De 2e dag na opname kreeg ik, zo dacht ik zelf een flinke migraine aanval. Midden in de nacht kreeg ik diverse infusen en medicijnen, maar dat mocht niet echt helpen. Door de medicijnen werd ik zo versuft dat ik niet veel heb meegekregen van wat er allemaal gebeurde. Mijn vriend werd gebeld en die heeft de nacht bij me doorgebracht in het ziekenhuis. De volgende ochtend ben ik getoucheerd en bleek ik echt een minimale ontsluiting te hebben. De gyn. had inmiddels al zwangerschapsvergiftiging vastgesteld. En we zijn gestart met een hormoonveter om de ontsluiting te bevorderen. Na 2 dagen was er niet meer ontsluiting en werd ik zelf voor de keuze gesteld. Of nog zieker worden, met alle risico ´s, of inleiden met een ontsluiting van nog geen centimeter.
Uiteindelijk heb ik gekozen om te bevallen, ik was inmiddels al 37,5 weken.
Het verdere verhaal van de inleiding zal ik jullie besparen, maar na 6 uur en een ruggeprik verder was ze er dan toch...
Ons lieve, kleine meisje Fenne. We zullen allebei nog flink moeten aansterken en dat zal zeker wat tijd kosten, maar we zijn lekker weer thuis en genieten van elkaar.