Het is woensdagochtend (27 juni) en moet op controle bij de huisarts. We zitten in de wachtkamer, komt er een vriendin van ons binnen. Ook zij moet toevallig op controle. Op dat moment ben ik bijna 30 weken. We zitten net een beetje te praten, ben ik aan de beurt. Mijn bloeddruk werd gemeten en ik moest op de weegschaal staan. Weer een kilo erbij, ik dacht zelf dat dit veel meer moest zijn maar goed....Daarna gingen we naar het hartje luisteren. Hij hoorde hem niet. Ik zie hem angstig kijken en ook wij krijgen het spaans benauwd. De dokter belde naar het ziekenhuis en ik kon gelijk terecht. Wij komen daar aan in het ziekenhuis, en moesten naar de afdeling gyneacologie. Daar zat de verloskundige al op ons te wachten. Ik moest weer gaan liggen en zij ging luisteren........ Ook zij kon het hartje niet horen.......Op dat moment stort je wereld al voor de helft in. Daarna is de gyneacoloog gekomen om een echo te maken. hij voelde eerst aan mijn buik. Hij zei dat ze wel wat aan de kleine kant was, maar hij schatte mij toch zo'n 28 a 29 weken. Toen ging hij kijken met die echo........Tja zei hij, meisje dit zit echt niet goed. Toen stortte onze wereld helemaal in........Onze mooie meid is niet meer bij ons. Hij zei dat ik de volgende dag om 8 uur in het ziekenhuis moest zijn en dat ze mij gingen inleiden. Wij gingen daarmee akkoord. Ik probeerde mijn ouders te bellen, maar ik kreeg ze in eerste instanrie niet te pakken. Ze waren op vakantie in schotland en zouden pas vrijdag thuiskomen, maar ik moest mijn moeder bij me hebben. Ik kreeg ze na een uur eindelijk te pakken en vertelde het verschrikkelijke nieuws. Mijn vader heb ik nog nooit zoooo horen huilen. Dat ging echt door merg en been, daarna mijn moeder natuurlijk. Ze probeerde de volgende morgen/middag al thuis te komen. Daarna gingen we naar mijn vriend zijn moeder. Vorig jaar was zijn vader plotseling overleden, dus dit kwam ook weer als een klap binnen. Het is ons niet gegund, altands zo voelde het op dat moment zeker. Zijn moeder stortte natuurlijk ook helemaal in.
We hebben onze beste vrienden ook op de hoogte gebracht, zij gingen die vrijdag trouwen. Dus ik had al een vermoeden dat we daar niet aanwezig konden zijn. En om de dag maar een beetje snel te doen verlopen zijn we 's avonds nog met zin 4en uiteten geweest. Op dat moment doe je alles om er maar voor te zorgen dat je afleiding hebt.
Eindelijk was de donderdag aangebroken....Om 8 uur waren we in het ziekenhuis en om 8 uur 45 werd de eerste tablet ingebracht wat er voor moest zorgen dat ik weeën kreeg. De gyneacoloog zou om de 5 uur kijken of er schot in de zaak kwam. Dus na vele sigaretten (ik was gestopt maar als er zoiets gebeurt wil je wel weer roken) kwam hij weer. Er zat schot in de zaak, maar nog niet zo hard als we zouden willen. Als je te horen hebt gekregen dat je kindje niet meer leeft, wil je dat er zo snel mogelijk uit. Altands dat was mijn gevoel....die buik was niet meer van mij. Mijn baarmoederhals was wel al week aan het worden dus bracht hij nog een half tabletje in. Om 7 uur zou hij weer terugkomen. Intussen zijn mijn ouders ook aangekomen in het ziekenhuis....gelukkig want daar had ik behoefte aan. En mijn beste vriendin was er ook. Het was 7 uur en de verloskundige voelde nog eens en bracht nog een half tabletje in. De gyn kwam om 9 uur nog even en voelde dat ze al flink was ingedaald. We moesten maar gewoon afwachten.
Rond de nacht had ik best veel pijn in mijn heupen en vroeg om pijnstilling. Die kreeg ik en ik voelde de scherpe pijn niet meer. Weer een paar uur later kreeg ik weer redelijk veel pijn en vroeg om nog zo'n spuit.
's Ochtends om 6 uur was de pijn zo erg dat ik weer een spuit kreeg en een infuus om de weeën nog verder op te wekken. Die spuit werkte al niet meer en ik voelde de weeën steeds erger worden. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik er 3 in 1 minuut had. Om 7 uur 45 werden mijn vliezen gebroken (dat hadden ze eerder niet gedaan om de kans op een infectie zo klein mogelijk te houden) en vanaf dat moment ging het snel. Ik mocht om 8 uur persen en om 5 over 8 was ze geboren. Ik wou haar in eerste instantie niet zien, want ze wisten og niet wanneer ze was overleden en ze zou er best eng uit kunnen zien. Maar de dokter zei dat ze nog maar heel kort was overleden, waarschijnlijk maandag of dinsdag. Ze was wel wat bleek maar het was echt totaal niet eng. Ik besloot toch om te kijken, maar mijn vriend wou het niet. Hij had voor zijn gevoel al afscheid genomen en voelde zich er "goed"bij. Mijn ouders en zijn moeder wilden het ook zien dus Kyra werd gebracht. Ik wou Kyra bewust niet vasthouden, dat vond ik dan te dichtbij. Maar ze was zo mooi,mooi donker haar en zelfs lichtoranje lipjes, kleine handjes en voetjes. Ze was 35,5 cm en woog 1020 gram. Onze mooie kleine meid..........KYRA...........Ze zal voor altijd bij ons zijn.
Over hoe het precies kon gebeuren weten we nog niet, over 2 weken moet ik naar de gyn terug. Dan weten we hopelijk meer.
Het is eigelijk nog zo onwerkelijk. het is nog zo vers (nog maar 2 weken geleden)...
We hebben onze beste vrienden ook op de hoogte gebracht, zij gingen die vrijdag trouwen. Dus ik had al een vermoeden dat we daar niet aanwezig konden zijn. En om de dag maar een beetje snel te doen verlopen zijn we 's avonds nog met zin 4en uiteten geweest. Op dat moment doe je alles om er maar voor te zorgen dat je afleiding hebt.
Eindelijk was de donderdag aangebroken....Om 8 uur waren we in het ziekenhuis en om 8 uur 45 werd de eerste tablet ingebracht wat er voor moest zorgen dat ik weeën kreeg. De gyneacoloog zou om de 5 uur kijken of er schot in de zaak kwam. Dus na vele sigaretten (ik was gestopt maar als er zoiets gebeurt wil je wel weer roken) kwam hij weer. Er zat schot in de zaak, maar nog niet zo hard als we zouden willen. Als je te horen hebt gekregen dat je kindje niet meer leeft, wil je dat er zo snel mogelijk uit. Altands dat was mijn gevoel....die buik was niet meer van mij. Mijn baarmoederhals was wel al week aan het worden dus bracht hij nog een half tabletje in. Om 7 uur zou hij weer terugkomen. Intussen zijn mijn ouders ook aangekomen in het ziekenhuis....gelukkig want daar had ik behoefte aan. En mijn beste vriendin was er ook. Het was 7 uur en de verloskundige voelde nog eens en bracht nog een half tabletje in. De gyn kwam om 9 uur nog even en voelde dat ze al flink was ingedaald. We moesten maar gewoon afwachten.
Rond de nacht had ik best veel pijn in mijn heupen en vroeg om pijnstilling. Die kreeg ik en ik voelde de scherpe pijn niet meer. Weer een paar uur later kreeg ik weer redelijk veel pijn en vroeg om nog zo'n spuit.
's Ochtends om 6 uur was de pijn zo erg dat ik weer een spuit kreeg en een infuus om de weeën nog verder op te wekken. Die spuit werkte al niet meer en ik voelde de weeën steeds erger worden. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik er 3 in 1 minuut had. Om 7 uur 45 werden mijn vliezen gebroken (dat hadden ze eerder niet gedaan om de kans op een infectie zo klein mogelijk te houden) en vanaf dat moment ging het snel. Ik mocht om 8 uur persen en om 5 over 8 was ze geboren. Ik wou haar in eerste instantie niet zien, want ze wisten og niet wanneer ze was overleden en ze zou er best eng uit kunnen zien. Maar de dokter zei dat ze nog maar heel kort was overleden, waarschijnlijk maandag of dinsdag. Ze was wel wat bleek maar het was echt totaal niet eng. Ik besloot toch om te kijken, maar mijn vriend wou het niet. Hij had voor zijn gevoel al afscheid genomen en voelde zich er "goed"bij. Mijn ouders en zijn moeder wilden het ook zien dus Kyra werd gebracht. Ik wou Kyra bewust niet vasthouden, dat vond ik dan te dichtbij. Maar ze was zo mooi,mooi donker haar en zelfs lichtoranje lipjes, kleine handjes en voetjes. Ze was 35,5 cm en woog 1020 gram. Onze mooie kleine meid..........KYRA...........Ze zal voor altijd bij ons zijn.
Over hoe het precies kon gebeuren weten we nog niet, over 2 weken moet ik naar de gyn terug. Dan weten we hopelijk meer.
Het is eigelijk nog zo onwerkelijk. het is nog zo vers (nog maar 2 weken geleden)...