Ontevreden baby - altijd jengelen

[CHS]

Mijn baby van bijna 7 maanden is vaak ontevreden en eigenlijk altijd zo geweest. Hij jengelt zeer snel dat kan uitmonden tot brullen. Ik ben het zo zat en vind er maar weinig aan zo. Mijn eerste was altijd erg vrolijk dus ik herken het niet. Hoe lang gaat dit duren?

Hij slaapt wel goed z’n dutjes en ook s’nachts slaapt hij goed door. Hij eet z’n hapjes, drinkt z’n flesjes. Dus hier ligt het niet aan.
Hij rolt, speelt met z’n speeltjes en zit op knieën en handen dus lijkt erop dat hij gaat tijgeren of kruipen. Kan nog niet helemaal zelfstandig zitten.
Hij kan zich eigenlijk maar kort vermaken op de mat en dan begint ie snel te jengelen. Dus je moet hem altijd vermaken en dan nog is hij snel ontevreden. Ik wordt er zo gek van en vindt er niets aan. Ik heb ook nog mijn 3 jarige waar ik aandacht aan wil geven en die het gejengel van z’n broertje ook zat is.

Dokter en osteopaat hebben gezegd dat dit onderdeel is van z’n karakter. Maar weet niet of ik dit wel kan handelen.

Wie herkent mij hierin? wat kan ik doen en wanneer houdt dit op ??

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hier 2 meiden van bijna 4 jaar en net 2 jaar. Waren allebei ook best wel jengel-baby's, veel klagen, piepen en mopperen. Het ging met beide beter rond de 15 maanden, toen ze echt konden lopen, 1x gingen slapen en eigenlijk baby-af waren.. ik was zo blij toen de babytijd voorbij was. Ben gewoon geen babymama denk ik.
We hadden daarnaast ook tot 18 maanden heel veel gebroken nachten en gezeur met slaapjes en voeding, dus het was alles bij elkaar. Vreselijk! Sinds ze dreumes zijn, werd het hier echt makkelijker. Nu heb ik 2 peuters in huis en is het vooral genieten.

Ik vond persoonlijk de leeftijd van 6-10 maanden het allermoeilijkst, waar jij nu middenin zit. Dan willen ze heel veel (kruipen, optrekken, zitten) en kunnen ze eigenlijk nog niks wat leidt tot heeeeel veel gemopper en frustratie. Sterkte, het gaat over. Maat verwacht het niet binnen een paar weken

 

[Poepiemonstermama]

Je oudste kreeg altijd 1 op 1 onverdeelde aandacht. Dus die hoefde niet te jengelen. Je kunt zelfs bij babys al dat verschil opmerken inderdaad, maar je kunt dat niet bij het karakter van een kind leggen! Rare dokters. Het is puur hoe je zelf erin terugreageert. Als je baby ziet dat het werkt dan gaat het dat vaker doen. Een vriendin van mij heeft een van bijna 2 jaar die zelfs als enigskind dat gedrag zeer erg vertoond. Omdat het zo zijn zin krijgt. Praat ook nog geen 1 woord daardoor….
Mijn tip dus: zorg voor ingeplande quality time alleen met je oudste en ook apart alleen met je baby. Zodat de ander ook echt niet in de buurt is. Onverdeelde aandacht. En dit nooit abrupt afbreken maar wachten tot je ziet dat je kind moe word enz. Verder ondanks dat het nog maar een baby is toch je grenzen stellen. Soms gewoon ‘nee’ zeggen en je eigen ding blijven doen. Alternatief aanbieden. Ze mogen je niet gaan bespelen. Het doet me zo’n pijn om te zien dat die vriendin nu bespeeld word. En toch kan dat kindje er ook niets aan doen, heeft het zo geleerd dat het zo moet. 2 is zeker lastiger dan 1 dat weet ik hier sinds kort ook uit ervaring. En toch krijg je het voor elkaar dat er harmonie en ritme komt, wacht maar af! Veel succes en speelplezier ??

 

[JanuariMama]

Klinkt gek, maar informeer eens naar een kinderfysiotherapeut die mee kan kijken naar of hij juist onderprikkeld is. Geen ervaring mee hoor, maar las/zag daar toevallig laatst iets over!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik denk dat er wel degelijk een verschil kan bestaan per kind. Natuurlijk zal ook een deel onder invloed van je eigen gedrag bestaan, je hebt nu immers minder tijd dan bij de eerste, maar dat is denk ik slechts een deel..
Mijn dochter is de eerste 8 maanden veel ontevreden geweest, tenzij we haar vast hielden. Ze heeft nooit zelf in de box kunnen liggen/spelen, dat ging enkel goed wanneer we daar bij bleven staan. Ook toen ze wat ouder werd en iets meer kon wilde ze graag de onverdeelde aandacht. We namen altijd veel tijd om met haar te spelen etc, maar daarna maakte dat niet dat ze eventjes meer zelf kon zijn. Je begrijpt: de box is hier bijna niet gebruikt en de draagzak was onze grootste vriend!
Als ik naar mijn neefje kijk, die een half jaar jonger is, is er een wereld van verschil: hij kon zich wel vermaken in de box en later op de grond en had het niet continu nodig dat je naast hem zat. 
In omgevingen waar meer gebeurde kon mijn dochter zich overigens wel vermaken. Bijvoorbeeld bij de opvang, waar veel te zien is van andere kindjes, of als er thuis meer reuring was met bijvoorbeeld visite en geklets.
En dan nu het goede nieuws: de kleine meid is inmiddels ruim twee jaar en kan zich vele malen beter vermaken! Nog steeds wil ze graag dat je er bij zit (je hoeft dan nog niet eens mee te spelen) maar ze kan ook zelf spelen als we aangeven dat even niet te doen.
Kortom: geen goede raad, wél herkenning! 

 

[Sopi]

Ik denk dat dat best kan hoor, dat het een beetje een karaktertrekje is. Je ziet wel vaker baby’s die het gewoon niet leuk vinden om baby te zijn. Vaak gaat het een stuk beter als ze kunnen lopen en praten.

En het ene kindje (en ik denk ook volwassene) lacht ook makkelijker dan het andere. Onze eerste dochter gierde het uit als je bij wijze van spreken alleen maar naar haar keek. Bij onze jongste dochter moet je ongeveer op je kop gaan staan om een lachje te krijgen.

Het komt vast allemaal goed met je zoontje, maar dat neemt niet weg dat het nu even heel vermoeiend is. Zet hem op!