<p>'Ontroostbaar na miskraam'</p><p>Op 26 juli kwamen mijn man en ik erachter dat we een kindje zouden krijgen. Ik was 5 weken zwanger. We waren helemaal in de wolken, want dit is onze grootste droom: papa en mama worden! </p><p>Wat kwaaltjes speelden op, moeheid, pijnlijke borsten en dat soort kleinigheidjes. Maar ach, dat kon me een worst wezen, want ik was zwanger! Zodra ik onzeker werd probeerde ik positief te denken: je hebt niet gebloed, dus alles is goed!</p><p>In week 8 van de zwangerschap kregen we de eerste echo, súper spannend. We gingen voor het eerst ons kindje zien. </p><p>Tijdens de echo werd duidelijk dat het vruchtzakje leeg was. Er was helemaal geen kindje. Het sloeg als een bom in. Ik werd zo keihard van mijn roze wolk afgetrapt. Ik was verdrietig en teleurgesteld, maar vooral boos. Waarom gebeurde dit nou bij ons? Dit hebben we toch niet verdient?!</p><p>Na een week moest ik terugkomen om te kijken of er echt geen kindje was. Dit was niet het geval en we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Wij kozen voor medicatie om de miskraam op te wekken. Wat overigens best pijnlijk was, want dit zijn weeënopwekkers. Gelukkig ben ik niet kleinzerig, dus het is reuze meegevallen. Ik had het erger verwacht.</p><p>Vorige week heb ik de laatste controle gehad en gelukkig was alles schoon. Opgelucht, maar nog steeds heel erg verdrietig, alsof ik iemand kwijt ben geraakt. </p><p>Nu een maand later is het verdriet nog niet minder. Ik voel me zo leeg en onzeker. Onzeker over of en wanneer ik weer opnieuw zwanger, zal raken. Ik voelde me al helemaal moeder en ik zou er een moord voor doen om dat gevoel terug te krijgen. Ik kan de hele dag in huilen uitbarsten.. Ook is er niemand die ik ken die hetzelfde mee heeft gemaakt. </p><p>Herkent iemand dit gevoel? En hoe snel waren jullie zwanger na de miskraam? </p><p>Liefs van mij </p>