Ontroostbaar na miskraam

<p>'Ontroostbaar na miskraam'</p><p>Op 26 juli kwamen mijn man en ik erachter dat we een kindje zouden krijgen. Ik was 5 weken zwanger. We waren helemaal in de wolken, want dit is onze grootste droom: papa en mama worden! </p><p>Wat kwaaltjes speelden op, moeheid, pijnlijke borsten en dat soort kleinigheidjes. Maar ach, dat kon me een worst wezen, want ik was zwanger! Zodra ik onzeker werd probeerde ik positief te denken: je hebt niet gebloed, dus alles is goed!</p><p>In week 8 van de zwangerschap kregen we de eerste echo, súper spannend. We gingen voor het eerst ons kindje zien. </p><p>Tijdens de echo werd duidelijk dat het vruchtzakje leeg was. Er was helemaal geen kindje. Het sloeg als een bom in. Ik werd zo keihard van mijn roze wolk afgetrapt. Ik was verdrietig en teleurgesteld, maar vooral boos. Waarom gebeurde dit nou bij ons? Dit hebben we toch niet verdient?!</p><p>Na een week moest ik terugkomen om te kijken of er echt geen kindje was. Dit was niet het geval en we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Wij kozen voor medicatie om de miskraam op te wekken. Wat overigens best pijnlijk was, want dit zijn weeënopwekkers. Gelukkig ben ik niet kleinzerig, dus het is reuze meegevallen. Ik had het erger verwacht.</p><p>Vorige week heb ik de laatste controle gehad en gelukkig was alles schoon. Opgelucht, maar nog steeds heel erg verdrietig, alsof ik iemand kwijt ben geraakt. </p><p>Nu een maand later is het verdriet nog niet minder. Ik voel me zo leeg en onzeker. Onzeker over of en wanneer ik weer opnieuw zwanger, zal raken. Ik voelde me al helemaal moeder en ik zou er een moord voor doen om dat gevoel terug te krijgen. Ik kan de hele dag in huilen uitbarsten.. Ook is er niemand die ik ken die hetzelfde mee heeft gemaakt. </p><p>Herkent iemand dit gevoel? En hoe snel waren jullie zwanger na de miskraam? </p><p>Liefs van mij </p>
 
Wat verdrietig! Maar ook…Heel herkenbaar.

Ik heb in juni een missed abortion gehad, hartje is gestopt bij 7+1 Wk en had een eerste echo bij 7+5wk.

Ook met medicatie de miskraam opgewekt.
Achteraf heeft het meer impact op me gehad dan ik eerst verwacht had.
Wat was ik verdrietig en nu nog weleens, anders was ik nu 24 weken zwanger geweest.

Nu wel een klein maar onzeker lichtpuntje, zoals het nu lijkt ben ik nu weer ruim 6weken zwanger. As vrijdag de eerste echo.

Maar wat ben ik nu onzeker, ook durf ik niet blij te zijn, eerst maar eens afwachten, ook al voelt het anders/ beter dan de zwangerschap in mei/juni (meer zoals m’n eerste zwangerschap.

Sterkte, wees lief voor jezelf.
 
Ik kan me alleen naar bij de vorige schrijfster aan sluiten. Meerdere miskramen hier, ook opgewekt met medicatie. En dat blijft iets heftigs, die pijn zonder resultaat.
Gelukkig ben ik uiteindelijk met IVF zwanger geraakt en gebleven en heb ik een gezonde dochter van bijna 6 maanden. Als iemand mij dat voor mijn eerste miskraam had kunnen vertellen had ik alles heel anders beleefd.
Het is denk ik heel normaal dat het je nog zo bezig houdt. En of dat nu na een een week, een maand of een jaar nog steeds zo is. Dat is voor iedereen anders. Probeer het er ook te laten zijn, zodat je het een plekje kan geven.

Heel veel sterkte!
 
Oh super herkenbaar. Wees lief voor jezelf. En: het is niet alsof je iemand bent verloren, je bent iemand verloren. Ook een leeg vruchtzakje is een zwangerschap geweest, en een zwangerschap gaat in jullie wens en hoofd al zoveel verder dan alleen die paar weken. In je hoofd zijn jullie het kinderkamertje al aan het inrichten.

En terecht, want je was zwanger. Die blijdschap mocht er zijn, en je verdriet nu ook.

Hier 2 miskramen, en nu 39.5 week zwanger. Heeft wel wat tijd tussen gezeten, maar ik hoor heel veel ervaringen van meiden die razendsnel weer zwanger waren. Miskramen horen er helaas bij, hoe verdrietig ook.

Ik hield me vast aan het feit dat een miskraam niet het einde van een droom betekende, maar slechts een einde van deze planning. Het betekende voor mij dat m'n droom zou worden opgeschoven, maar niet werd gecancelled.

Jullie tijd komt nog, echt. Heel erg veel sterkte. Neem je tijd, je hoeft het niet te haasten. ❤
 
Hé verdrietig! Ik herken het enorm.
M'n wereld stortte in na mijn miskraam.
Zoveel pijn en ellende en geen baby.
Want ik vond het echt wel heel heftig.
Wij waren wat verder en hadden al wat dingetjes, echo's en zo. Ik voelde echt een intens verdriet. Nog steeds maar heb het een plekje kunnen geven. ( Inmiddels een jaar geleden) En dat verdriet mag er zijn. Dat is ons verdriet.

Voel wat jij voelt....hier zijn geen regels voor.
Na de heftige bloedingen heb ik er bewust voor gekozen om eerst twee menstruaties af te wachten en de menstruatie erna was ik weer zwanger.
Zo spannend. De allereerste echo heb ik alleen maar gehuild omdat ik het zo eng vond. Elke week mocht ik bij verloskundige komen om hartje te luisteren. Zo werd ik gerustgesteld. Pas bij de 20 weken echo toen alles goed was kon ik echt weer genieten. Ik voelde ons mannetje ook ...we hadden contact.
Ik ben nu 35 weken zwanger en kan niet wachten om ons kereltje vast te houden!

En nooit gaan we ons overleden kindje vergeten. Onze zoon krijgt zelfs als tweede naam de naam van ons sterrenkindje.

Nogmaals...voel wat je voelt en laat dat er zijn, hoe moeilijk en verdrietig dat ook is.

Liefs....sterkte en het komt allemaal wel...neem de tijd! ❤️
 
Terug
Bovenaan