Ontroostbaar

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik hou niet meer op met huilen vannacht, ik mis mijn kindje zo. Precies een week geleden hebben wij hem begraven, hij was veertien en een halve week oud, en een week en een dag geleden geboren.
Ik zie hem tot in detail voor me. Hij past in mijn hand, zijn handje is zo groot als de nagel van mijn pink, zijn nageltjes zijn zo klein dat je ze bijna niet kan zien. Ribbetjes die je door zijn huid ziet schijnen. Neus, mond, oortjes. Oogjes dicht.
Ruim 3 maanden hebben we mijn lichaam gedeeld en toen moest hij gaan, ik weet niet waarom. En nu voel ik me leeg, ik voel alleen verdriet.
De nacht is net begonnen en ik vraag me af hoe lang hij zal duren en of ik misschien toch slapen kan. Ik weet niet waar ik heen moet met de liefde die ik voel voor dit kleine mannetje. Ik kan geen kant op. Ik ben kapot.
 
Lieve Marjon,

Ik kan het verdriet voelen, wat jij voelt. Misschien heb je mijn verhaal ook wel gelezen op de site. Ook Naomi paste in mijn hand, zo klein, maar alles zat erop en eraan. Onvoorstelbaar he, dat alles al zo compleet is en dat het dan stopt met leven?
De leegte die je nu in je voelt is met geen pen te beschrijven. Je voelde je waarschijnlijk zo zwanger, en maakte al plannen, en droomde al van een toekomst met de kleine. En van het een op het andere moment is alles weg. Geen toekomt, en weg plannen.Geen babykamer, geen gehuil s'nachts, helemaal niets.
De slapeloze nachten maken je kapot, als ik je een tip mag geven, bel of ga naar de huisarts, en vraag om slaapmedicatie.De nachtrust kun je heel goed gebruiken. Zodat je overdag niet te moe bent om te verwerken. Huil, vloek, word agressief, maar uit je gevoelens en praat erover.
Ik weet niet of je iets speciaals in huis hebt wat je aan je mannetje doet denken, maar wij hebben geboortekaartjes laten maken, met een aangepaste tekst, deze staat op een mooi plekje in huis, met aan elke kant een knuffeltje, en elke avond brand ik heel symbolisch, een kaarsje bij het kaartje. Heb je ook foto's van je kleine kereltje? kijk er naar en barst dan in tranen uit.
Maar zorg dat je s'nachts slaapt!!! De vermoeidheid breekt je op.
En onthoud, er is vast een reden geweest, waarom dit moest gebeuren. Misschien had jullie mannetje een afwijking van het een of ander, en ben je misschien behoed voor een keuze die je anders had moeten maken.
Deze gedachten helpen mij ontzettend bij mijn verdriet.

Marjon heel veel sterkte, en ik zou het leuk vinden om nog eens iets van je te horen.

Veel liefs Pascalle
 
Lieve Pascalle,

Ik had je verhaal inderdaad al gelezen en vond het heel fijn om te merken dat er toch iemand is die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Gelukkig heb ik niet zo'n moeilijke bevalling gehad als jij. Maar wel een hele lange zorgelijke tijd. Ik vloeide al 5 weken en bij elk van de 5 echo's bleek het kindje in orde en konden ze geen afwijkingen vinden. Op donderdag 16 september kreeg ik menstruatiepijn en meer bloedverlies. Dit ging en kwam weer gedurende een aantal dagen en zondagavond en maandagavond kreeg ik - wat ik nu herken als - weeën. Deze trokken in de nacht weer weg. Dinsdagmiddag werd het onhoudbaar nadat mijn vliezen gebroken waren. Ik beviel met helse pijnen in 2 uur tijd van ons zoontje. Gewoon thuis, ik zat op een emmer om alles op te vangen. Het was onwerkelijk, vooral omdat we hem de avond ervoor nog op de echo hadden zien leven...
En toen bungelde hij daar op zijn kop aan zijn navelstreng tussen mijn benen. Ik heb een aantal minuten wezenloos naar dat tafereel zitten kijken en hem toen opgepakt en de vliezen rond hem heen weggehaald. De placenta kwam niet meteen en de huisarts kwam bij ons langs en heeft de navelstreng losgemaakt. Even later kwam met twee heftige krampen de placenta.
Het allereerste wat ik voelde was een enorme opluchting, want ik had zo lang al zorgen gehad en vooral de laatste dagen fikse pijnen. Dat was allemaal in een keer voorbij toen de placenta eruit was. Pas de volgende dag kon ik echt huilen. En dat is nog niet opgehouden.
Vannacht ben ik uiteindelijk om 4 uur toch in slaap gevallen, mijn vriend kwam om kwart voor drie thuis van zijn werk en toen hebben we een biertje gedronken en nog een uurtje gekletst. Het was heel fijn om niet meer alleen in bed te liggen.
Ik denk dan ook niet dat ik slaappillen ga vragen, daar hou ik helemaal niet van. Toch bedankt voor de tip. Maar ik heb het gevoel dat ik ook goed rouw als ik 's nachts niet kan slapen. Ik ben ziek gemeld (zit in de WW, maar kan echt niet solliciteren en aan het reïntegratietraject meedoen zo), dus ik heb alle tijd om 's ochtends uit te slapen. Dus dat heb ik ook lekker gedaan. En vandaag is dat venijnige randje weer van mijn verdriet af. Zo gaat het af en aan. Ik weet dat ik mijn tijd moet nemen en dat doe ik ook.
Het is niet niks wat wij hebben meegemaakt. We hebben het volste recht om er mee om te leren gaan en daar de tijd voor te nemen.

Ik zou het fijn vinden om contact met jou te houden. De meeste meiden hebben toch iets heel anders meegemaakt met een vroege miskraam, en hun verhalen herken ik niet, want ik heb een compleet kindje vastgehouden na een echte bevalling.

Ik hoor misschien nog wel van je.

Veel liefs en sterkte,

Marjon
 
Hoi Marjon

Wat een verhaal zeg, ik herken er wel veel in moet ik zeggen. Ik had ook vanaf het begin van de zwangerschap, het idee, dat er iets niet goed was met ons kindje. Ik was bang voor een lichamelijke of geestelijke afwijking, in ernstige mate. En ook bij mij viel er tijdens de bevalling, een last van mijn schouders. Een soort van opluchting.Misschien wel omdat we zo lang op de bevalling hadden zitten wachten...Maar misschien ook wel omdat ik toch al wist dat het niet goed zat met ons kindje. En ook bij mij waren alle echo's goed, op de laatste na dan.
Bij deze stuur ik mijn e mail adres mee, zodat we wat ervaring uit kunnen wisselen, ( als je daar behoefte aan hebt) ik vind het in ieder geval wel prettig om met lotgenoten hierover te kunnen praten.Ondanks dat onze verhalen verschillend zijn, heb ik het idee, dat we qua gevoelens wel overeenkomsten hebben.

Groetjes Pascalle.

pascallevanboven@wanadoo.nl
 
Hoi Marjon,

Ik vind het echt vreselijk voor je! Mijn mk is alweer 5 maanden geleden en ook nu heb ik af en toe nog wel een dip. Maar geloof me, die verdrietige tijden maken steeds meer tijd voor vrolijke tijden en langzaam aan, durf je je weer te richten op een volgende zwangerschap.

Heel veel sterkte!
 
Lieve Marjon,
Ook mijn verhaal is er één van één grote nachtmerrie. Je kunt het lezen bij het verhaal van Pascalle. Een klein beetje voelen hoe een ander zich voelt. Herkenning. o,zo belangrijk. Het verdriet wordt er niet minder om. Ons kereltje was 24.5 week en puntgaaf. Heeft zelfs nog ruim een half uur mogen leven. Wachten dus op het begin van het eind toen hij geboren is. En ik moet je zeggen dat de scherpe randjes van het verdriet iets minder scherp worden (het is nu 7 weken geleden) Maar het voelt zo onwerkelijk. Je tooekomst is kapot, het doel in je leven is weg. En je voelt je zo leeg. Met geen pen te beschrijven. Huil maar, praat er maar veel over. Dit gaat jullie aan, jullie hebben dit meegemaakt en een ander kan wel met je meeleven maar niet meevoelen en daarom is het zo prettig hier met mensen te praten die hetzelfde is overkomen. Een stukje herkenning. Ik wens jou en de jouwen heel veel sterkte bij dit grote verlies. Het verdriet wordt dragelijker, maar je blijft het altijd met je meedragen, jullie lieve kereltje. Sterkte.
Lieve groet,Fieke
 
Nee, wij, mensen die al in een vroeg stadium een miskraam hebben gehad, kunnen hier niet over meepraten. Wij hebben al helse pijnen, laat staan jullie. Ik wil er niet eens aan denken want dan word ik gek denk ik...

Héél veel sterkte...al denk dat de lading absoluut niet....
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan