Ha lieve ouders,
Eind augustus ben ik bevallen van een geweldig lief ventje, zijn broer is ook stapel op hem en samen met mijn man pakken we de nieuwe aanwinst en het combineren met onze andere zoon echt lekker op.
We hebben de luxe dan onze zoon nu al aardig wat uren in de nacht doorslaapt en al met al een ontzettend tevreden en rustig babytje is die ook flink doorgroeit.
Nu heb ik zelf even kort last gehad van kraamtranen, ongeveer een weekje en daarna eigenlijk helemaal top gevoeld. Ik ben erg gelukkig, ben goed aan het herstellen ondanks dat ik een keizersnede had en voel me fit.
Wel merk ik sinds een week of twee, drie dat mijn emoties ineens veel heftiger zijn.
Ik kan vastlopen in doemscenario's over hoe ouders plots hun kinderen verliezen en het verdriet wat ze dan wel niet moeten voelen, bang dat ik mijn kinderen, mijn man, mijn huis, mijn leven en toekomst verlies. Alle rampen voltrekken zich in mijn hoofd en ik ga dan even kapot van binnen. Dit kan de ene dag een paar uurtjes door mijn hoofd schieten, de volgende dag heb ik er totaal geen last van of maar heel kort. Valt geen peil op te trekken of te doorgronden waarom.
Ik heb een prima baan, geweldige man, goede gezondheid, ben enorm gelukkig met waar ik sta.
Het is dus voor mij heel verwarrend waar deze emoties vandaan komen.
Wel merk ik dat ik zo nu en dan ondanks de pil wat doorbraakbloedingen heb.
Hierdoor is bij mij een beetje het vermoeden ontstaan dat ik wellicht wat last heb van hormonale schommelingen en dat daar ook deze heftige emoties vandaan komen
Mijn vraag is: herkent iemand dit? Of heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt en hoe is dat afgelopen?
Eind augustus ben ik bevallen van een geweldig lief ventje, zijn broer is ook stapel op hem en samen met mijn man pakken we de nieuwe aanwinst en het combineren met onze andere zoon echt lekker op.
We hebben de luxe dan onze zoon nu al aardig wat uren in de nacht doorslaapt en al met al een ontzettend tevreden en rustig babytje is die ook flink doorgroeit.
Nu heb ik zelf even kort last gehad van kraamtranen, ongeveer een weekje en daarna eigenlijk helemaal top gevoeld. Ik ben erg gelukkig, ben goed aan het herstellen ondanks dat ik een keizersnede had en voel me fit.
Wel merk ik sinds een week of twee, drie dat mijn emoties ineens veel heftiger zijn.
Ik kan vastlopen in doemscenario's over hoe ouders plots hun kinderen verliezen en het verdriet wat ze dan wel niet moeten voelen, bang dat ik mijn kinderen, mijn man, mijn huis, mijn leven en toekomst verlies. Alle rampen voltrekken zich in mijn hoofd en ik ga dan even kapot van binnen. Dit kan de ene dag een paar uurtjes door mijn hoofd schieten, de volgende dag heb ik er totaal geen last van of maar heel kort. Valt geen peil op te trekken of te doorgronden waarom.
Ik heb een prima baan, geweldige man, goede gezondheid, ben enorm gelukkig met waar ik sta.
Het is dus voor mij heel verwarrend waar deze emoties vandaan komen.
Wel merk ik dat ik zo nu en dan ondanks de pil wat doorbraakbloedingen heb.
Hierdoor is bij mij een beetje het vermoeden ontstaan dat ik wellicht wat last heb van hormonale schommelingen en dat daar ook deze heftige emoties vandaan komen
Mijn vraag is: herkent iemand dit? Of heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt en hoe is dat afgelopen?