Hallo
Sinds een paar dagen staat ons leven behoorlijk op z'n kop.
Ik ben onverwacht zwanger geraakt van ons 3e kindje. Onze andere 2 kinderen zijn 7 en 11 jaar.
De afgelopen jaren (na geboorte 2e kind) heb ik veel lichamelijke en mentale problemen gehad. Het waren behoorlijk zware jaren zeg maar. Veel bekkenpijn gehad, blaasproblematiek, menstruatieproblemen, gevoelig voor angst/depressie. Heel gevoelig hormonen. Pas de bevestiging gehad dat ik zeer waarschijnlijk ook endometriose heb doordat ze een cyste aan mijn eierstok vonden. Verder is ons leven wel goed op de rit qua financiën en ruimte. Ik heb ook veel steun partner.
Afgelopen maand 1x onzorgvuldig geweest maar geen MAP gehaald (heel naïef misschien) maar dacht dat het toch niks zou zijn gezien mijn leeftijd en lichamelijke sores.
Nu zit ik compleet in de stress, weet echt niet wat te doen. Het ging qua klachten net weer een beetje de goede kant op, wel vaak last nog angst/ depressie. Dat is sinds de positieve test sowieso helemaal weer volop aanwezig. Zie alleen maar beren op de weg...ben zo angstig. Altijd gezegd nooit zou ik een kindje weg halen....maar voor mijn gevoel neem ik een ontzettend groot risico dit kindje te laten komen...wat nou als ik straks helemaal uit de running kom, dan kan ik niet eens voor ze alle 3 zorgen. Ik ben hier zo onzeker over, heb het gevoel dat het aan een zijden draadje hangt. Heeft iemand hier ervaring mee of tips? Hoop niet veroordeeld te worden..
Sinds een paar dagen staat ons leven behoorlijk op z'n kop.
Ik ben onverwacht zwanger geraakt van ons 3e kindje. Onze andere 2 kinderen zijn 7 en 11 jaar.
De afgelopen jaren (na geboorte 2e kind) heb ik veel lichamelijke en mentale problemen gehad. Het waren behoorlijk zware jaren zeg maar. Veel bekkenpijn gehad, blaasproblematiek, menstruatieproblemen, gevoelig voor angst/depressie. Heel gevoelig hormonen. Pas de bevestiging gehad dat ik zeer waarschijnlijk ook endometriose heb doordat ze een cyste aan mijn eierstok vonden. Verder is ons leven wel goed op de rit qua financiën en ruimte. Ik heb ook veel steun partner.
Afgelopen maand 1x onzorgvuldig geweest maar geen MAP gehaald (heel naïef misschien) maar dacht dat het toch niks zou zijn gezien mijn leeftijd en lichamelijke sores.
Nu zit ik compleet in de stress, weet echt niet wat te doen. Het ging qua klachten net weer een beetje de goede kant op, wel vaak last nog angst/ depressie. Dat is sinds de positieve test sowieso helemaal weer volop aanwezig. Zie alleen maar beren op de weg...ben zo angstig. Altijd gezegd nooit zou ik een kindje weg halen....maar voor mijn gevoel neem ik een ontzettend groot risico dit kindje te laten komen...wat nou als ik straks helemaal uit de running kom, dan kan ik niet eens voor ze alle 3 zorgen. Ik ben hier zo onzeker over, heb het gevoel dat het aan een zijden draadje hangt. Heeft iemand hier ervaring mee of tips? Hoop niet veroordeeld te worden..