Lieve dames,
Allereerst; Ik lees oprecht met plezier jullie verhalen op dit forum! Als trotse tante van 2 nichtjes aan de ene kant en twee neefjes aan de andere kant vind ik het van een afstandje helemaal geweldig. Moeder gevoelens herken ik echter niet bij mijzelf tenzij dit vergelijkbaar is met wat ik voel als ik naar mijn hondjes kijk of baby konijntjes zie rondhupsen. Ik ben dus zo’n vrouw. ADHD, Werkzaam binnen de multicomplexe jeugdzorg dus een scherp oog en affiniteit met t.a.v. ontwikkelingsproblemen en curling ouders. Maar eigen kindjes? Nee alsjeblieft niet, tenzij het ineens toch zo is dan zou ik er voor gaan riep ik altijd.
Maar toen..
Vorig weekend toch maar weer even het “wat als” gesprek voor de vorm weer aangehaald met vriendlief (34).. Immers was ik nu echt 1,5 week over tijd en mijn borsten staan sinds ik de pil niet meer slik bij elke eisprong en menstruatie volledig op klappen. Iets wat ik nooit had toen ik aan de pil was. Ook ben ik veel afgevallen (geweest..) door de stress van afgelopen jaar, en met dit gewicht zouden de dames meer moeten lijken op de thee-zakjes van pickwick ipv de prominent vooruitstekende - maar vooral pijnlijke!- E-cup zoals ik ze de afgelopen 5 maanden regelmatig heb. We besloten toch maar van die testen te bestellen en ik zou morgen vast gewoon ongesteld worden.
Maandag einde middag doe ik een zwangerschapstest en leg hem weg zoals ik mijn corona routine deed.. 2 streepjes! Shit.. nog een keer! Maar het werd niet bepaald beter toen ook deze direct met twee roze streepjes aan sloeg.
Mannetje bevolen direct naar huis te komen en heb me mak gehouden tot hij thuis was. Daarna brak de paniek los. Ik was woest, verdrietig, bang en teleurgesteld in mezelf. Mn leven en carrière voorbij! Zijn leven ook want onze relatie lijdt al onder mijn humeurige staat van zijn. Daarnaast heeft hij een chronische en progressieve zeldzame ziekte (prognose niet te voorspellen) dus tja.
We bellen binnen 20 minuten al de huisarts voor een afspraak de volgende dag want we weten ons absoluut geen raad en hebben mixed feelings.
Maar net als bij Tellsell bleef het hier niet bij. Een uurtje later belt mijn lieve schoonzus; “ze is geboren! “ YES! We hebben uitgekeken naar de komst van hun 3e boefje. Het contrast was bizar zoals jullie vast begrijpen. We zitten dezelfde avond met het kleintje in mijn armen. Ik ben zo blij dat ze er is maar voel zelf verder niets erbij.
Dinsdag was de eerste paniek al wat gezakt. Toch misschien wel leuk.. we gaan praten bij de huisarts want volgens internet moeten we daar beginnen. Helaas hebben we een vreselijk koud monoloog gehad met de huisarts. Geen begrip voor onze tranen en verwarring, geen informatie over keuzes of doorverwijzers enkel de vraag of mijn partner “‘met de zwangerschap te maken” had en een levensvatbaar iets afbreken niet zomaar wat Is. Nee duh! Anders waren we hier niet want we hebben geen idee wat we nu willen en kunnen. Hoe kwaad ik ook was. De huisarts heeft een voelbare beschermdrang in me aangewakkerd ten aanzien van het klompje cellen in mijn buik. Raar…
Ik stond de rest van de dag er ook echt oprecht positief in en spraken over baby namen, onze families en vangnet. We hebben ons leven op de rit en houden van elkaar.. een kindje komt toch nooit uit.
Woensdag ( gisteren) waren we nog wat rustiger. We besloten een boek te gaan kopen en gewoon wat te gaan lezen. De clearblue test gaf 2-3 weken zwanger aan dus tijd zat.
Bij thuiskomst zie ik de post liggen; bevolkingsonderzoek! Oh ja mijn hpv doe-het-zelf-uitslag… positief. Je snapt het wel; acute en weer volledige paniek en nu ook bang voor mijn klompje cellen.
Ik heb dit jaar eerder een test gedaan bij de huisarts ivm een uitstulping in mijn baarmoedermond maar nooit de uitslag ontvangen. Ik was het ook een beetje vergeten.
Weer naar de huisarts maar nu een andere. Fijne vent! “Jeetje mevrouw, pittige week! Maar hpv is niet direct erg en ook niet bij een zwangersc…. Oh! Het is niet de eerste keer zie ik!” Begin dit jaar is er blijkbaar al een pap1 getest maar nooit verwerkt in mijn dossier. Dus ook gelijk doorverwijzing naar de Gyn.
Vandaag zat ik er echt goed doorheen. In 4 dagen ben ik compleet gevloerd en zelfs al m’n werk afgezegd met een smoesje.
Zijn er meer mensen die dit hebben meegemaakt of zich in mijn verhaal herkennen?
Groetjes van ons.
Allereerst; Ik lees oprecht met plezier jullie verhalen op dit forum! Als trotse tante van 2 nichtjes aan de ene kant en twee neefjes aan de andere kant vind ik het van een afstandje helemaal geweldig. Moeder gevoelens herken ik echter niet bij mijzelf tenzij dit vergelijkbaar is met wat ik voel als ik naar mijn hondjes kijk of baby konijntjes zie rondhupsen. Ik ben dus zo’n vrouw. ADHD, Werkzaam binnen de multicomplexe jeugdzorg dus een scherp oog en affiniteit met t.a.v. ontwikkelingsproblemen en curling ouders. Maar eigen kindjes? Nee alsjeblieft niet, tenzij het ineens toch zo is dan zou ik er voor gaan riep ik altijd.
Maar toen..
Vorig weekend toch maar weer even het “wat als” gesprek voor de vorm weer aangehaald met vriendlief (34).. Immers was ik nu echt 1,5 week over tijd en mijn borsten staan sinds ik de pil niet meer slik bij elke eisprong en menstruatie volledig op klappen. Iets wat ik nooit had toen ik aan de pil was. Ook ben ik veel afgevallen (geweest..) door de stress van afgelopen jaar, en met dit gewicht zouden de dames meer moeten lijken op de thee-zakjes van pickwick ipv de prominent vooruitstekende - maar vooral pijnlijke!- E-cup zoals ik ze de afgelopen 5 maanden regelmatig heb. We besloten toch maar van die testen te bestellen en ik zou morgen vast gewoon ongesteld worden.
Maandag einde middag doe ik een zwangerschapstest en leg hem weg zoals ik mijn corona routine deed.. 2 streepjes! Shit.. nog een keer! Maar het werd niet bepaald beter toen ook deze direct met twee roze streepjes aan sloeg.
Mannetje bevolen direct naar huis te komen en heb me mak gehouden tot hij thuis was. Daarna brak de paniek los. Ik was woest, verdrietig, bang en teleurgesteld in mezelf. Mn leven en carrière voorbij! Zijn leven ook want onze relatie lijdt al onder mijn humeurige staat van zijn. Daarnaast heeft hij een chronische en progressieve zeldzame ziekte (prognose niet te voorspellen) dus tja.
We bellen binnen 20 minuten al de huisarts voor een afspraak de volgende dag want we weten ons absoluut geen raad en hebben mixed feelings.
Maar net als bij Tellsell bleef het hier niet bij. Een uurtje later belt mijn lieve schoonzus; “ze is geboren! “ YES! We hebben uitgekeken naar de komst van hun 3e boefje. Het contrast was bizar zoals jullie vast begrijpen. We zitten dezelfde avond met het kleintje in mijn armen. Ik ben zo blij dat ze er is maar voel zelf verder niets erbij.
Dinsdag was de eerste paniek al wat gezakt. Toch misschien wel leuk.. we gaan praten bij de huisarts want volgens internet moeten we daar beginnen. Helaas hebben we een vreselijk koud monoloog gehad met de huisarts. Geen begrip voor onze tranen en verwarring, geen informatie over keuzes of doorverwijzers enkel de vraag of mijn partner “‘met de zwangerschap te maken” had en een levensvatbaar iets afbreken niet zomaar wat Is. Nee duh! Anders waren we hier niet want we hebben geen idee wat we nu willen en kunnen. Hoe kwaad ik ook was. De huisarts heeft een voelbare beschermdrang in me aangewakkerd ten aanzien van het klompje cellen in mijn buik. Raar…
Ik stond de rest van de dag er ook echt oprecht positief in en spraken over baby namen, onze families en vangnet. We hebben ons leven op de rit en houden van elkaar.. een kindje komt toch nooit uit.
Woensdag ( gisteren) waren we nog wat rustiger. We besloten een boek te gaan kopen en gewoon wat te gaan lezen. De clearblue test gaf 2-3 weken zwanger aan dus tijd zat.
Bij thuiskomst zie ik de post liggen; bevolkingsonderzoek! Oh ja mijn hpv doe-het-zelf-uitslag… positief. Je snapt het wel; acute en weer volledige paniek en nu ook bang voor mijn klompje cellen.
Ik heb dit jaar eerder een test gedaan bij de huisarts ivm een uitstulping in mijn baarmoedermond maar nooit de uitslag ontvangen. Ik was het ook een beetje vergeten.
Weer naar de huisarts maar nu een andere. Fijne vent! “Jeetje mevrouw, pittige week! Maar hpv is niet direct erg en ook niet bij een zwangersc…. Oh! Het is niet de eerste keer zie ik!” Begin dit jaar is er blijkbaar al een pap1 getest maar nooit verwerkt in mijn dossier. Dus ook gelijk doorverwijzing naar de Gyn.
Vandaag zat ik er echt goed doorheen. In 4 dagen ben ik compleet gevloerd en zelfs al m’n werk afgezegd met een smoesje.
Zijn er meer mensen die dit hebben meegemaakt of zich in mijn verhaal herkennen?
Groetjes van ons.