Onvindbare vrucht.... pragnancy unknown lokation (PUL)

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo, Ik ben nieuw hier en wil toch mijn verhaal even kwijt omdat het allemaal zo vreemd is.
Ik ben 32 jaar en we proberen al 4,5 jaar zwanger te worden. Vorig jaar augustus zijn we de medische molen in gegaan. We zaten nog in het onderzoekstraject toen ik ruim 2 week geleden ontdekte dat ik spontaan zwanger was geworden. Mijn geluk kon niet op.
Afgelopen woensdag de eerste (inwendige) echo bij de Gyn. Tot mijn schrik zagen ze geen vrucht zitten. KOn betekenen dat het al mis was, amar geen bloedverlies en geen buikpijn. Dus bloed prikken. 's middags telefoon. Mijn hormoonspiegel was erg hoog, dat betekende een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik moest meteen terugkomen. Ik werd dmv een kijkoperatie geopereerd. Echter tijdens de operatie bleek er ook geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. Er was weer iets hoog. Mijn hormoonspiegel was zo hoog als dat van een 7,5 weekse zwangerschap (ik was 7,5 week zwanger) Dus weer een echo, maar geen vruchtje te bekennen. Vandaag weer een echo en wederom geen vruchtje. Wel bloedverlies nu, maar kon door operatie komen. Vanmiddag kregen we telefoon dat de hormoonspiegel aan het dalen was en dus toch een miskraam. Ze staan voor een raadsel waar de zwangerschap heeft gezeten. Ze geven het de benaming: PUL, pragnancy unknown lokation. Onze droom is nu definitief over. De komende tijd zullen we weer vaak naar het ziekehuis moeten omdat mijn hormoonspiegel in de gaten wordt gehouden. Mogelijk volgt er dus nog een curetage. We zijn er stuk van, temeer omdat we al zo lang bezig zijn en nu dus zo'n vreselijke afloop. We hebben een paar dagen tussen hoop en vrees geleefd en nu alleen nog verdriet.
Ik ben nog erg misselijk en moe en zere borsten. Erg frustrerend als je niet meer zwanger bent. Het is een ingewikkeld verhaal, herkent iemand dit?
 
Jeetje zeg, wat een verhaal...
Nog nooit eerder  gehoord...

Wil je veel sterkte wensen de komende tijd.
En hopelijk mag je nog een zwanger raken en dan met een goed einde!

Groetjes Jaikke

--------------------


-> slecht nieuws ; geen kloppend hartje te zien...
~3/4 oktober: miskraam

~5 dec: weer een positieve test :)

~2 jan: weer een echo zonder kloppend hartje
~13 jan: 2e miskraam
 
Jeetje meid wat een bizar verhaal... En dat terwijl jullie al zo lang die wens hebben. Heel verdrietig!
Nee, ik heb hier ook geen ervaring mee en zelfs nooit van gehoord. Ikzelf heb vorige maand een 'missed abortion' gehad; bij de echo bleek het vruchtje al gestopt met groeien. Je voelt je dus nog aan alle kanten zwanger, misselijk en moe, maar het is volkomen zinloos. Dus dat stukje van je verhaal herken ik wel, en dat vond ik erg tegenstrijdig. Ik had toen ook zelf zoiets van: laat het nu maar gauw voorbij zijn, dan kan ik er een punt achter zetten. Ik had ook zo'n gevoel van: waarom heeft mijn lichaam niet uit zichzelf door dat dit geen zin heeft? Je zou toch verwachten dat de natuur zoiets wel regelt.
Maar wat jij hebt meegemaakt is wel heel vreemd. Ik kan me voorstellen dat je er erg verdrietig van bent. Veel sterkte daarmee, doe rustig aan en praat erover, voor zover je dat zelf wilt. Hier vind je vast altijd wel een luisterend oor!
Sterkte in ieder geval...
 
Hi,

Ik ben al heel lang niet meer op dit forum geweest en ik ken je verhaal dus wel.
Na 6 miskramen heb ik ook een zwangerschap gehad zoals jij.
Het is heel erg waarschijnlijk dat je lichaam dit helemaal zelf gaat doen en een operatie niet nodig is. Dit is ook de reden waarom je om de dag moet komen om bloed te laten prikken. Zolang je hormoon spiegelblijft dalen is dat een goed teken. Het kan alleen zijn dat het laatste stukje wat langer gaat. Al met al heeft het bij mij 2,5 week geduurd voordat mijn hormoon spiegel op een acceptable hoogte was. Hou je zelf goed in de gaten en zorg dat er altijd iemand in de buurt is. Bij elke twijfel altijd kontakt opnemen met het ziekenhuis.  Het is bij mij helemaal in orde gekomen en het gaat je niet in de weg staan om alsnog een goede zwangerschap te krijgen hierna.  Zelf ben ik even helemaal gestopt met met kinderen daar ik na dit gedoetje ook mijn relatie heb beeindigd. Ik ben nu 35 en heb een nieuwe  vriend die het graag nog eens wil proberen. Voor mij is het wat moeilijker daar deze laatste zwangerschap ook mijn leven had kunnen kosten en ik niet weet of ik dit ooit allemaal nog wil meemaken.    Ik wens je het allerbeste en veel sterkte en verlies nooit de hoop want er is nog zo veel mogelijk. (ik zit bij een testgroep die de onderzoeken uit Amerika doet en waar veel meer mogelijk is dan nu in de wet is vastgesteld zonder gevaren)

Groetjes,
Corina
 
hoi hoi

je verhaal herken ik ook wel een beetje
in november 2006 eindelijk een pos test na 10 maanden en in okt zijn mijn eilijders doorgespoeld daarna gelijk zwanger
we waren zo door het dolle heen dat moment vergeet ik nooit
2 dagen na de test kreeg ik lichte bloedingen ik gebeld naar de gyn die zei dat het geen kwaad kon
na 4 weken met bloedingen en vaak gebeld naar de gyn en verteld dat het niet goed voelde en me heel veel zorgen maakte kreeg ik eindelijk een vervroegde echo
op dat moment was ik  7 weken en 4 dagen
op de echo was mijn baarmoeder leeg nou de grond verdween onder mijn voeten weg  
bloed geprikt en de uitslag hoorde we de volgende dag en ja hoor waar ik al bang voor zou zijn een buitenbaarmoederlijke zwanger schap
moest gelijk naar het ziekenhuis weer een echo en er zat nu een verdikking in mijn baar moeder dus ze wilde me niet opereren ik moest maar na 2 dagen weer terug komen voor een nieuwe echo  
wij gedaan en weer een echo en er zat een nieuwe zwanger schap nou dat was wel heel raar want ik was op dat moment 8 weken zwanger en er zat een nieuwe maar nu wel in mijn baar moeder  
dit was echt  frustrerend ik was al zo verdrietig en dat ben ik nog steeds
die dag zaten we s avonds op de bank en ik had wel hele lichte weeen ben naar de wc gegaan en er kwam een leeg zakje uit dus een mk 14 jan  constanteerde mijn gyn
mijn bloed spiegen houden ze nu nog steeds in de gaten want ik vloei ook nog steeds na ong 7weken  
gisteren veegde ik af op het toilet en er zat weer wat aan mijn wc papier wat het is weet ik nog niet maat het is 3 centimeter groot en zo dik als een naakt slak zo zag het er ook uit en er zat een staartje aan ik gisteren gebeld naar de gyn en uitgelegt maar zei zij dat het in mijn eilijders heeft gezeten en dat het ophoping bloed was maar daar lijkt het echt niet op mijn eigen gyn beld me vanmiddag en die weet heel mijn gesciedenis en dan leg ik het hem wel uit want wie zegt dat nu alles uit mijn lichaam is  
ik heb het stukje van gisteren wat eruit kwam nog bewaard in een klein potje in de koelkast ik wil gewoon zeker weten of het niet een embrio is het is wel mijn kindje
dus voor de rest weet ik niet eens wanneer mijn volgende menstruatie is want ik heb al die tijd al gevloeid en ik ga er maar van uit dat het de 14 de van maart is  
want het duurt zeker heel lang voor je bloedspiegel daalt bij mij altans

nou dit was me weer een verhaal wel  

groetjes
 
Wat naar voor je! Gemeen hè, van je lijf, dat je je zwanger voelt als het mis is gegaan. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, ik hoop zo voor je dat er binnenkort een kindje voor jullie komt. Zorg goed voor jezelf,

Liefs,

Zeeuws Meisje
 
Engel ook al zo'n bijzonder verhaal zeg! Krijg je nog steeds echo's? Voorlopig moet ik 2 keer per week bloedprikken en echo.
Corina, Wat is dat onderzoek precies?

Even een update:
Nou het verhaal heeft nog geen einde. Vanmorgen was mijn hormoonspiegel weer gestegen en waren er mogelijk 2 stipjes te zien. Kon van alles zijn. Vrijdag was mijn spiegel nog 2600 nu was hij 4100. Ze staan voor een raadsel. Molarzwangerschap is even gevallen, maar daar lijkt het totaal niet op zei hij. Het is nu weer afwachten. Ik ben nu volledig in de war. Vrijdag nog een miskraam, nu misschien ietsje hoop, wat eigenlijk weer zinloos is. Er groeit iets, maar wat? Wel bloedverlies, maar minder als bij een menstruatie. Net wel wat meer, maar heb vanmorgen echo vanbinnen gehad met gel, dus dat kan ook. Ik weet het nu even niet meer. Had me er bij neergelegd, wilde verder. Wil dat het achter de rug is. Dit is zo slopend.
Het verklaart wel de misselijkheid en de zere borsten wat ik nog steeds heb. Mijn verstand zegt niet meer te hopen, maar mijn gevoel heeft wat hoop. Ben zo bang dat we opnieuw een klap krijgen. Donderdag weer naar het ziekenhuis. Dit is echt bizar. Geen antwoorden. Moest maar geen hoop hebben zei de gyn, dan viel het altijd mee. Maar dit verwart me zo. Dit worden zenuwslopende dagen.
 
wat een ramp allemaal
nee ik krijg geen echo meer vanmiddag heeft mijn gyn gebeld en mijn spiegel is wel heel erg gedaald
en wat ik gisteren heb verloren was een stolsol wat er nog uit moest en mijn gyn heeft gezegt dat dat het laatste is en dat er zeker niks meer achter is gebleven
en nu moet ik met 2 weken weer gewoon mijn menstruatie krijgen en zo niet moet ik mijn gyn bellen en dan gaan ze wat anders doen omdat we al zo lang bezig zijn en dan gaat hij andere stappen onder nemen waar ik wel blij mee bent want ik word dit jaar 36 de klok tikt ook verder
maar ik ben wel na deze mk en buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook heel erg gesloopt
ik kan het gewoon niet verwerken en verkroppen dat het allemaal zo had moeten lopen je bent wel heel erg zwanger geweest en nu zit er niks meer ik vind het toch heel moeilijk
ik wil je toch heel veel sterkte wensen
en vanaf vandaag vloei ik eindelijk niet veel meer het is alleen nog licht bruin
dus hoop dat het nu achter de rug is

groetjes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan