Afgelopen vakantie ben ik samen met mijn vriend, mijn dochter van 10 jaar en mijn bonuszoon van 12 jaar naar Spanje geweest. We huurden een mooie villa nabij Girona, samen met een ander stel en hun dochter van 11. We hadden al vaker dingen met elkaar gedaan – soms de moeders met de kinderen, soms een drankje met alleen de volwassenen – en dat was altijd gezellig. Zo ontstond het idee om samen op vakantie te gaan.
De eerste week was heerlijk. We maakten elke dag een uitstapje, gingen lekker uit eten of staken de barbecue aan in onze tuin. Het andere koppel wilde graag naar Barcelona, maar omdat wij daar kort geleden al waren geweest, wilden wij liever een ander dorpje bezoeken. We hadden dit vooraf al aangegeven en vroegen voor de zekerheid nog of het echt geen probleem was. Dat was het volgens hen niet. Dus gingen wij met ons gezin een dag naar Girona. We bezochten leuke winkels, mijn dochter genoot in Sephora en we bekeken mooie plekjes in de stad. ’s Avonds gingen we nog uit eten, daarna thuis douchen en gezellig een potje kaarten.
Een uurtje later kwam het andere gezin terug. Ze lieten trots zien wat ze hadden gekocht. Ook mijn dochter liet haar aankopen van Sephora zien. Hun dochter vertrok toen meteen naar haar kamer. Wij dachten daar niet veel van en maakten ons kaartspel af. De volgende dag hing er echter een vreemde spanning. Tijdens het eten vroeg ik of er misschien iets aan de hand was. De vrouw reageerde gepikeerd en zei dat mijn dochter met een lang gezicht naar de spullen van haar dochter had gekeken. Wij legden uit dat dat niet klopte en dat mijn dochter juist heel blij was met haar eigen aankopen. (Eerlijk gezegd dachten wij eerder het tegenovergestelde, omdat hun dochter zich meteen had teruggetrokken en niet in haar eigen kamer sliep maar bij haar ouders. Dit hebben we toen niet gezegd, omdat de kinderen erbij zaten en we geen conflict wilden.)
Hoewel we probeerden de sfeer te herstellen, bleef het gespannen. Tijdens een boottocht langs de cala’s ging het echt mis. Het was erg warm, de kinderen speelden veel in het water en we hadden een bootje met een glijbaan gehuurd. Toen mijn bonuszoon aangaf dat hij zich niet lekker voelde en we zagen dat we allemaal wat verbrand waren, stelde ik voor om de eerstvolgende boot terug te nemen. De vrouw begon toen op een vol strand luid te roepen dat wij altijd ons zin moesten hebben en dat mijn dochter strontverwend was. We begrepen niet waar dit vandaan kwam. Zelfs haar partner leek verrast en zei dat het beter was elkaar even met rust te laten.
Na dit voorval werd de sfeer steeds slechter. Bij thuiskomst werd er ’s nachts en ’s ochtends vroeg de wasmachine aangezet, maar daar hebben wij ons niet druk over gemaakt. Mijn vriend en ik zaten vroeg buiten bij het barretje toen haar man erbij kwam. We praatten nog wat luchtig over koetjes en kalfjes. Toen zijn vrouw beneden kwam, groette ze alleen mijn vriend. Ik zei nog netjes goedemorgen, maar kreeg geen reactie.
Later liep het volledig uit de hand: de vrouw begon hard tegen mij en mijn dochter te schreeuwen, werd agressief en kwam uitdagend dicht bij mij staan. Mijn dochter raakte volledig in paniek, en ikzelf ook. Mijn vriend is er direct tussen gesprongen. Voor ons was dit de grens. We voelden ons niet meer veilig en besloten de laatste drie nachten een ander verblijf te boeken.
Naast de spanning speelt er nu ook nog een financiële kwestie. Er zou officieel nog een achtste persoon meegaan, en dat bedrag moet nog verrekend worden. Wij zijn bereid dat te compenseren met de kosten die wij extra hebben moeten maken doordat we eerder vertrokken, maar daar willen zij niet in meegaan. Wat mij het meest zorgen baart, is dat de vrouw nu ook bij school mijn dochter boos aankijkt en rare opmerkingen maakt. Van andere gezinnen hebben we inmiddels gehoord dat er vaker soortgelijke situaties zijn geweest. Ook liggen er nog spullen van mijn dochter bij hen thuis, die we niet terugkrijgen.
We maken ons veel zorgen om het welzijn van onze dochter. Het voelt alsof een volwassen vrouw een kind pest, en dat is voor ons onbegrijpelijk.
De eerste week was heerlijk. We maakten elke dag een uitstapje, gingen lekker uit eten of staken de barbecue aan in onze tuin. Het andere koppel wilde graag naar Barcelona, maar omdat wij daar kort geleden al waren geweest, wilden wij liever een ander dorpje bezoeken. We hadden dit vooraf al aangegeven en vroegen voor de zekerheid nog of het echt geen probleem was. Dat was het volgens hen niet. Dus gingen wij met ons gezin een dag naar Girona. We bezochten leuke winkels, mijn dochter genoot in Sephora en we bekeken mooie plekjes in de stad. ’s Avonds gingen we nog uit eten, daarna thuis douchen en gezellig een potje kaarten.
Een uurtje later kwam het andere gezin terug. Ze lieten trots zien wat ze hadden gekocht. Ook mijn dochter liet haar aankopen van Sephora zien. Hun dochter vertrok toen meteen naar haar kamer. Wij dachten daar niet veel van en maakten ons kaartspel af. De volgende dag hing er echter een vreemde spanning. Tijdens het eten vroeg ik of er misschien iets aan de hand was. De vrouw reageerde gepikeerd en zei dat mijn dochter met een lang gezicht naar de spullen van haar dochter had gekeken. Wij legden uit dat dat niet klopte en dat mijn dochter juist heel blij was met haar eigen aankopen. (Eerlijk gezegd dachten wij eerder het tegenovergestelde, omdat hun dochter zich meteen had teruggetrokken en niet in haar eigen kamer sliep maar bij haar ouders. Dit hebben we toen niet gezegd, omdat de kinderen erbij zaten en we geen conflict wilden.)
Hoewel we probeerden de sfeer te herstellen, bleef het gespannen. Tijdens een boottocht langs de cala’s ging het echt mis. Het was erg warm, de kinderen speelden veel in het water en we hadden een bootje met een glijbaan gehuurd. Toen mijn bonuszoon aangaf dat hij zich niet lekker voelde en we zagen dat we allemaal wat verbrand waren, stelde ik voor om de eerstvolgende boot terug te nemen. De vrouw begon toen op een vol strand luid te roepen dat wij altijd ons zin moesten hebben en dat mijn dochter strontverwend was. We begrepen niet waar dit vandaan kwam. Zelfs haar partner leek verrast en zei dat het beter was elkaar even met rust te laten.
Na dit voorval werd de sfeer steeds slechter. Bij thuiskomst werd er ’s nachts en ’s ochtends vroeg de wasmachine aangezet, maar daar hebben wij ons niet druk over gemaakt. Mijn vriend en ik zaten vroeg buiten bij het barretje toen haar man erbij kwam. We praatten nog wat luchtig over koetjes en kalfjes. Toen zijn vrouw beneden kwam, groette ze alleen mijn vriend. Ik zei nog netjes goedemorgen, maar kreeg geen reactie.
Later liep het volledig uit de hand: de vrouw begon hard tegen mij en mijn dochter te schreeuwen, werd agressief en kwam uitdagend dicht bij mij staan. Mijn dochter raakte volledig in paniek, en ikzelf ook. Mijn vriend is er direct tussen gesprongen. Voor ons was dit de grens. We voelden ons niet meer veilig en besloten de laatste drie nachten een ander verblijf te boeken.
Naast de spanning speelt er nu ook nog een financiële kwestie. Er zou officieel nog een achtste persoon meegaan, en dat bedrag moet nog verrekend worden. Wij zijn bereid dat te compenseren met de kosten die wij extra hebben moeten maken doordat we eerder vertrokken, maar daar willen zij niet in meegaan. Wat mij het meest zorgen baart, is dat de vrouw nu ook bij school mijn dochter boos aankijkt en rare opmerkingen maakt. Van andere gezinnen hebben we inmiddels gehoord dat er vaker soortgelijke situaties zijn geweest. Ook liggen er nog spullen van mijn dochter bij hen thuis, die we niet terugkrijgen.
We maken ons veel zorgen om het welzijn van onze dochter. Het voelt alsof een volwassen vrouw een kind pest, en dat is voor ons onbegrijpelijk.