A
Anoniem
Guest
Afgelopen donderdag 27 december, om 6.30u 's ochtends, is via een spoedkeizersnede ons 2e kind ter wereld gekomen, een wolk van een zoon: Daniël. 52 cm lang en 4180 gram zwaar.
Het hele circus begon 2e kerstdag vrij vroeg in de ochtend, met misselijkheid, buikkrampen, diarree en overgeven. In eerste instantie dacht ik aan een buikgriep (heerst ook overal..) maar achteraf bleek dit dus de trigger of het begin van de bevalling al te zijn. Overdag heb ik lekker weinig gedaan; partner was aan het werk en mijn moeder was gekomen om voor onze dochter te zorgen zodat ik wat bij kon komen.
Tegen 16u 's middags begonnen de weeën, en eenmaal in de auto op weg naar mijn schoonmoeder (we zouden daar het kerstdiner gaan nuttigen) bleek al vrij snel dat ze meteen om de 5 minuten kwamen. Onze dochter hebben we dus bij oma gelaten en zelf zijn we vrij snel weer naar huis gegaan om de verloskundige te bellen (mijn dochter kwam vrij snel ter wereld, dus ik mocht al eerder aan de bel gaan trekken).
Om 20u kwam de verloskundige een 2e keer terug, toucheerde me met de gedachten om eventueel mijn vliezen al te breken, toen bleek dat zoonlief een zogenoemde sterrenkijker was. Uit voorzorg zijn we daarom naar het ziekenhuis vertrokken waar ik vrijwel meteen om een ruggenprik heb gevraagd omdat de pijn intussen niet meer te houden was. Gelukkig liet de anesthesist niet lang op zich wachten en kon ik vrijwel pijnloos de ontsluiting verder zijn gang laten gaan.
Ondertussen werden mijn bloeddruk en de toestand van mijn zoon goed in degaten gehouden, en die laatste werd steeds slechter. Er werden bij hem verschillende bloedmonsters afgenomen om te laten controleren, ik kreeg een spuit met weeënremmende hormonen omdat hij er te heftig op reageerde, maar dat bleek uiteindelijk allemaal niet te helpen. Toen bleek dat hij met zijn hoofd nog steeds verkeerd lag en ik hem er niet op eigen kracht uit kon krijgen werd ik naar de ok gerend, in eerste instantie om te proberen hem met de pomp eruit te halen. In de ok werd dat niet meer verantwoord geacht en werd meteen besloten tot een spoedkeizersnee. Mijn buik werd geverfd, de incisie gezet, maar die kon ik ook nog goed voelen (de ruggenprik was blijkbaar niet sterk genoeg).
A la minute kreeg ik een kapje over mijn neus, binnen 3 tellen was ik weg, en een uur later was ik weer wakker: een buik minder en een wolk van een zoon rijker.
Daniël zelf had niet zo'n heel erg goede start: na huilend uit de buik te zijn gehaald stopte hij met ademen en moest hij nog geintubeerd worden. Er bleek wat bloed achter de stembanden te zitten, maar eenmaal helemaal schoongezogen deed hij het meteen weer uitstekend.
Afgelopen zondagavond zijn we allemaal weer thuisgekomen, en nu is het genieten begonnen
Het hele circus begon 2e kerstdag vrij vroeg in de ochtend, met misselijkheid, buikkrampen, diarree en overgeven. In eerste instantie dacht ik aan een buikgriep (heerst ook overal..) maar achteraf bleek dit dus de trigger of het begin van de bevalling al te zijn. Overdag heb ik lekker weinig gedaan; partner was aan het werk en mijn moeder was gekomen om voor onze dochter te zorgen zodat ik wat bij kon komen.
Tegen 16u 's middags begonnen de weeën, en eenmaal in de auto op weg naar mijn schoonmoeder (we zouden daar het kerstdiner gaan nuttigen) bleek al vrij snel dat ze meteen om de 5 minuten kwamen. Onze dochter hebben we dus bij oma gelaten en zelf zijn we vrij snel weer naar huis gegaan om de verloskundige te bellen (mijn dochter kwam vrij snel ter wereld, dus ik mocht al eerder aan de bel gaan trekken).
Om 20u kwam de verloskundige een 2e keer terug, toucheerde me met de gedachten om eventueel mijn vliezen al te breken, toen bleek dat zoonlief een zogenoemde sterrenkijker was. Uit voorzorg zijn we daarom naar het ziekenhuis vertrokken waar ik vrijwel meteen om een ruggenprik heb gevraagd omdat de pijn intussen niet meer te houden was. Gelukkig liet de anesthesist niet lang op zich wachten en kon ik vrijwel pijnloos de ontsluiting verder zijn gang laten gaan.
Ondertussen werden mijn bloeddruk en de toestand van mijn zoon goed in degaten gehouden, en die laatste werd steeds slechter. Er werden bij hem verschillende bloedmonsters afgenomen om te laten controleren, ik kreeg een spuit met weeënremmende hormonen omdat hij er te heftig op reageerde, maar dat bleek uiteindelijk allemaal niet te helpen. Toen bleek dat hij met zijn hoofd nog steeds verkeerd lag en ik hem er niet op eigen kracht uit kon krijgen werd ik naar de ok gerend, in eerste instantie om te proberen hem met de pomp eruit te halen. In de ok werd dat niet meer verantwoord geacht en werd meteen besloten tot een spoedkeizersnee. Mijn buik werd geverfd, de incisie gezet, maar die kon ik ook nog goed voelen (de ruggenprik was blijkbaar niet sterk genoeg).
A la minute kreeg ik een kapje over mijn neus, binnen 3 tellen was ik weg, en een uur later was ik weer wakker: een buik minder en een wolk van een zoon rijker.
Daniël zelf had niet zo'n heel erg goede start: na huilend uit de buik te zijn gehaald stopte hij met ademen en moest hij nog geintubeerd worden. Er bleek wat bloed achter de stembanden te zitten, maar eenmaal helemaal schoongezogen deed hij het meteen weer uitstekend.
Afgelopen zondagavond zijn we allemaal weer thuisgekomen, en nu is het genieten begonnen