Hoi meiden!
Op 03-07-2012 om 14:23 is onze kleine man geboren. Hij heet Thiago Pedro Luis en woog bij geboorte 1910 gram.
Hij mocht even bij mij op de borst liggen en bij papa in de armen en toen is hij snel naar de couveuse afdeling gebracht.
Op de dag van de bevalling was ik 34 weken en 3 dagen zwanger. De dag ervoor had ik een krappe centimeter ontsluiting. Goed nieuws volgens de verloskundige, dan zouden ze erbij kunnen als het nodig zou zijn de vliezen te breken. Op dat moment was nog niets besloten, het was een kwestie van de opties bekijken. Een paar uur later bleek uit urine onderzoek dat de hoeveelheid eiwit in mijn urine aan het stijgen was ipv dalen, dus is de knoop doorgehakt, de kleine moest komen. Zeker omdat hij telkens een dip liet zien in zijn hartslag.
In de nacht is mijn ontsluiting iets meer geworden, zat nu op een ruime centimeter. Om 08:30 heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken. Via het infuus kreeg ik wee-opwekkers en al gauw had ik elke 2-3 minuten een wee. Om 11:00 had ik 3cm ontsluiting. Ik had moeite te ontspannen tussen de weeën door, waardoor ze niet helemaal weg zakten. Dit ging ik niet heel de dag volhouden. De verloskundige was het gelukkig met me eens en is rond 12:30 gaan bellen voor een ruggeprik.
Om 13:00 werd ik gehaald voor de ruggeprik. Op de uitslaapkamer van de ok heb ik nog even op de arts moeten wachten. Hij heeft de voorbereidingen getroffen zodat het infuus aangelegd zou kunnen worden en alvast een klein spuitje pijnstilling gegeven. Het zou 3 tot 4 weeën duren voor de pijnstilling ging werken. Die wetenschap was voldoende om te kunnen ontspannen. De volgende wee liet even op zich wachten en verraste me. Dat was geen ontsluitingswee meer, dat was een perswee! Toen ik kort daarop weer een duidelijke perswee had, ben ik snel terug gebracht naar de verloskamer. De verdoving werkte nog niet, maar dit deed geen pijn meer. Ik bleek ineens volledige ontsluiting te hebben en mocht gaan persen. Uiteindelijk heb ik van de verdoving een minuut of twee profijt gehad.
In het begin was het even zoeken hoe ik moest persen. Maar toen ik de kleine voelde nam mijn lichaam het over en wist ik waar ik heen moest persen. Na iets meer dan 20 minuten lag mijn ventje op mijn borst.
Ik ben een heel klein stukje ingescheurd omdat het ineens zo snel ging, maar daar voel ik amper iets van. De spierpijn is erger haha.
Op 03-07-2012 om 14:23 is onze kleine man geboren. Hij heet Thiago Pedro Luis en woog bij geboorte 1910 gram.
Hij mocht even bij mij op de borst liggen en bij papa in de armen en toen is hij snel naar de couveuse afdeling gebracht.
Op de dag van de bevalling was ik 34 weken en 3 dagen zwanger. De dag ervoor had ik een krappe centimeter ontsluiting. Goed nieuws volgens de verloskundige, dan zouden ze erbij kunnen als het nodig zou zijn de vliezen te breken. Op dat moment was nog niets besloten, het was een kwestie van de opties bekijken. Een paar uur later bleek uit urine onderzoek dat de hoeveelheid eiwit in mijn urine aan het stijgen was ipv dalen, dus is de knoop doorgehakt, de kleine moest komen. Zeker omdat hij telkens een dip liet zien in zijn hartslag.
In de nacht is mijn ontsluiting iets meer geworden, zat nu op een ruime centimeter. Om 08:30 heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken. Via het infuus kreeg ik wee-opwekkers en al gauw had ik elke 2-3 minuten een wee. Om 11:00 had ik 3cm ontsluiting. Ik had moeite te ontspannen tussen de weeën door, waardoor ze niet helemaal weg zakten. Dit ging ik niet heel de dag volhouden. De verloskundige was het gelukkig met me eens en is rond 12:30 gaan bellen voor een ruggeprik.
Om 13:00 werd ik gehaald voor de ruggeprik. Op de uitslaapkamer van de ok heb ik nog even op de arts moeten wachten. Hij heeft de voorbereidingen getroffen zodat het infuus aangelegd zou kunnen worden en alvast een klein spuitje pijnstilling gegeven. Het zou 3 tot 4 weeën duren voor de pijnstilling ging werken. Die wetenschap was voldoende om te kunnen ontspannen. De volgende wee liet even op zich wachten en verraste me. Dat was geen ontsluitingswee meer, dat was een perswee! Toen ik kort daarop weer een duidelijke perswee had, ben ik snel terug gebracht naar de verloskamer. De verdoving werkte nog niet, maar dit deed geen pijn meer. Ik bleek ineens volledige ontsluiting te hebben en mocht gaan persen. Uiteindelijk heb ik van de verdoving een minuut of twee profijt gehad.
In het begin was het even zoeken hoe ik moest persen. Maar toen ik de kleine voelde nam mijn lichaam het over en wist ik waar ik heen moest persen. Na iets meer dan 20 minuten lag mijn ventje op mijn borst.
Ik ben een heel klein stukje ingescheurd omdat het ineens zo snel ging, maar daar voel ik amper iets van. De spierpijn is erger haha.