lief van jullie warme reacties, dit doet me zo ontzettend goed.
Onze baby Stijn heeft idd een chromosoomafwijking. Deze afwijking (trisomie 18) is zo ernstig dat het niet verenigbaar is met het leven. Het merendeel van deze kindjes overlijdt gedurende de zwangerschap of bij de geboorte. Als het kindje nog wel (een poosje) blijft leven dan is dit een leven waarbij het kindje zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapt zal zijn en veel pijn zal hebben. 5% van deze kindjes wordt ouder dan één jaar (maar deze zullen nooit ouder dan 3 jr worden). Van Stijn waren een groot aantal dingen niet goed zijn.
Communicatie met hem zal nooit mogelijk zijn (hij zou alleen reflexen kunnen geven)
Het ziekenhuis (umcg in Groningen) doet bij deze kindjes geen levensverlengende ingrepen maar zal wel proberen het leven dat ze (evt) hebben enigszins draagbaar te maken. Een van de dingen die niet goed waren waren de darmpjes, hiervoor zou operatief ingrijpen noodzakelijk moeten zijn.
Johan en ik hebben besloten dat we dit voor ons kindje geen levenswaardig bestaan vinden, de weeën zijn daarom vroegtijdig opgewekt….
De uitslag van de vruchtwaterpunctie tot en met de bevalling zijn de zwaarste dagen uit mijn leven geweest. Het is zo dubbel allemaal je voelt je kind bewegen maar weet ook dat het ontzettend ziek is. Het besluit om de zwangerschap af te breken is iets dat je als ouder gewoon nooit wilt doen en dat tegen al je gevoelens indruist om te besluiten dat het beter is voor je kind om de zwangerschap af te breken. Verstandelijk weet je wel dat het beter is deze keuze. Mentaal was het erg heftig, moeilijk en verdrietig.
De bevalling was erg moeilijk. Zelfs met de ruggenprik had ik lichamelijk ontzettend veel pijn, en was alles zo verdrietig. Je staat onder zo veel spanning.
Toen Stijn afgelopen zaterdag (nog net op 2 jan) is geboren heeft hij nog heel even kort mogen leven, hij is gestorven op mijn borst. Dat heb ik erg fijn gevonden, dat hij bij ons die zoveel om hem geven is overleden. Ik voel ook ontzettend veel trots om dit mannetje, onze zoon. Het is gewoon een complete baby dat je ontvangt waar alles op aan zit…voor mij is hij gewoon volmaakt.
Door de bevalling is veel spanning van me afgevallen, Stijn heeft in een ontzettend mooi korfje gelegen, we hebben hem een naam gegeven, hij is bij ons thuis geweest (ik heb hem het huis laten zien en verteld dat ik hem zo graag hier had zien wonen), naaste familie heeft hem (als ze dat wilden) bewonderd en eergister is hij gecremeerd. Johan, Kim en ik hebben met z’n 3-en op deze intieme manier afscheid van hem genomen.
Ondanks al mijn verdriet voel ik ook dat het goed is zo als alles nu gaat. Alles dat wij voor Stijn kunnen doen we met veel liefde, zorg en respect omdat we vinden dat Stijn dit verdiend. Hij zou zo welkom zijn geweest. Dinsdag hebben we weer een stapje gezet.
T’is goed zo…
Op het herdenkingskaartje hebben we voorop een foto van de echo gezet met hierbij zijn voetafdrukjes. Op de achterkant staat onderstaand gedicht (hierin worden mijn gevoelens helemaal juist verwoord)
Geen woord drukt uit de droefheid
en niets geeft weer de pijn,
aan alles wat wij wensten
en dat niet zo mocht zijn.
Toch heeft jouw tere leven
ons in het diepst geraakt.
En daarom lief klein mensje
ben jij voor ons volmaakt.
lieve meiden,
Mischien dat ik soms nog even kom kijken op het forum. Ik wens jullie een goede zwangerschap en straks een super mooie maar vooral een gezonde baby toe.
Koester dat wat je (straks) hebt!
liefs Juul (Julia)
Onze baby Stijn heeft idd een chromosoomafwijking. Deze afwijking (trisomie 18) is zo ernstig dat het niet verenigbaar is met het leven. Het merendeel van deze kindjes overlijdt gedurende de zwangerschap of bij de geboorte. Als het kindje nog wel (een poosje) blijft leven dan is dit een leven waarbij het kindje zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapt zal zijn en veel pijn zal hebben. 5% van deze kindjes wordt ouder dan één jaar (maar deze zullen nooit ouder dan 3 jr worden). Van Stijn waren een groot aantal dingen niet goed zijn.
Communicatie met hem zal nooit mogelijk zijn (hij zou alleen reflexen kunnen geven)
Het ziekenhuis (umcg in Groningen) doet bij deze kindjes geen levensverlengende ingrepen maar zal wel proberen het leven dat ze (evt) hebben enigszins draagbaar te maken. Een van de dingen die niet goed waren waren de darmpjes, hiervoor zou operatief ingrijpen noodzakelijk moeten zijn.
Johan en ik hebben besloten dat we dit voor ons kindje geen levenswaardig bestaan vinden, de weeën zijn daarom vroegtijdig opgewekt….
De uitslag van de vruchtwaterpunctie tot en met de bevalling zijn de zwaarste dagen uit mijn leven geweest. Het is zo dubbel allemaal je voelt je kind bewegen maar weet ook dat het ontzettend ziek is. Het besluit om de zwangerschap af te breken is iets dat je als ouder gewoon nooit wilt doen en dat tegen al je gevoelens indruist om te besluiten dat het beter is voor je kind om de zwangerschap af te breken. Verstandelijk weet je wel dat het beter is deze keuze. Mentaal was het erg heftig, moeilijk en verdrietig.
De bevalling was erg moeilijk. Zelfs met de ruggenprik had ik lichamelijk ontzettend veel pijn, en was alles zo verdrietig. Je staat onder zo veel spanning.
Toen Stijn afgelopen zaterdag (nog net op 2 jan) is geboren heeft hij nog heel even kort mogen leven, hij is gestorven op mijn borst. Dat heb ik erg fijn gevonden, dat hij bij ons die zoveel om hem geven is overleden. Ik voel ook ontzettend veel trots om dit mannetje, onze zoon. Het is gewoon een complete baby dat je ontvangt waar alles op aan zit…voor mij is hij gewoon volmaakt.
Door de bevalling is veel spanning van me afgevallen, Stijn heeft in een ontzettend mooi korfje gelegen, we hebben hem een naam gegeven, hij is bij ons thuis geweest (ik heb hem het huis laten zien en verteld dat ik hem zo graag hier had zien wonen), naaste familie heeft hem (als ze dat wilden) bewonderd en eergister is hij gecremeerd. Johan, Kim en ik hebben met z’n 3-en op deze intieme manier afscheid van hem genomen.
Ondanks al mijn verdriet voel ik ook dat het goed is zo als alles nu gaat. Alles dat wij voor Stijn kunnen doen we met veel liefde, zorg en respect omdat we vinden dat Stijn dit verdiend. Hij zou zo welkom zijn geweest. Dinsdag hebben we weer een stapje gezet.
T’is goed zo…
Op het herdenkingskaartje hebben we voorop een foto van de echo gezet met hierbij zijn voetafdrukjes. Op de achterkant staat onderstaand gedicht (hierin worden mijn gevoelens helemaal juist verwoord)
Geen woord drukt uit de droefheid
en niets geeft weer de pijn,
aan alles wat wij wensten
en dat niet zo mocht zijn.
Toch heeft jouw tere leven
ons in het diepst geraakt.
En daarom lief klein mensje
ben jij voor ons volmaakt.
lieve meiden,
Mischien dat ik soms nog even kom kijken op het forum. Ik wens jullie een goede zwangerschap en straks een super mooie maar vooral een gezonde baby toe.
Koester dat wat je (straks) hebt!
liefs Juul (Julia)
